فرزین‌فرد: پیش‌نیاز کار نشریاتی، مسئله‌مندی است / دانشجو و مسئولین دو سر ناکامی نشریات هستند + فیلم
به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، مبینا حسینی‌فرد؛ هر پاسخی از یک پرسش آغاز می‌شود و برای رسیدن به پاسخ، راه‌های مختلفی است. این عبارت اصل مهمی است که در تمام ساحات زندگی به ویژه کار علمی، فرهنگی، نشریاتی، تشکیلاتی و... باید رعایت شود. چرا نشریات دانشجویی جایگاه سابق خود را در جریان‌سازی از دست داده‌اند؟ این بار این پرسش ما را به سمتی برد که با آقای یونس فرزین‌فرد، عضو شورای نظارت...
به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، مبینا حسینی‌فرد؛ هر پاسخی از یک پرسش آغاز می‌شود و برای رسیدن به پاسخ، راه‌های مختلفی است. این عبارت اصل مهمی است که در تمام ساحات زندگی به ویژه کار علمی، فرهنگی، نشریاتی، تشکیلاتی و... باید رعایت شود. چرا نشریات دانشجویی جایگاه سابق خود را در جریان‌سازی از دست داده‌اند؟ این بار این پرسش ما را به سمتی برد که با آقای یونس فرزین‌فرد، عضو شورای نظارت بر نشریات دانشجویی به گفت‌وگو بپردازیم. شاید علت در حد انتظار نبودن فعالیت‌های نشریاتی را در خدشه وارد شدن به همین اصل ابتدایی بیابیم دانشجوی ما مسئله دارد که کار کند؟
*در ابتدا این پرسش مطرح می‌شود که ما دراوایل انقلاب شاهد نقش پررنگ نشریات دانشجویی در آگاهی‌بخشی سیاسی و اجتماعی به جامعه هستیم ولی در حال حاضر این نقش کمرنگ شده به نظر شما علت آن چیست؟
فرزین‌فرد پاسخ داد: اینکه نشریات کمرنگ شده چند دلیل دارد. اگر بخواهم به جایگاه و تاثیرگذاری نشریات دانشجویی اشاره کنم شاید باید برگردم و از سال 78 تا این لحظه را یک روایتی داشته باشم یعنی سال 78 تا 98 در دوران کرونا. می‌توان گفت در این دوران، نشریات دانشجویی حداقل در کف دانشگاه یکی از جریان‌سازترین رسانه‌هایی بود که در کشور وجود داشت. چرا این موضوع را می‌گویم چه چیزی باعث می‌شود که سال 95 اولین بار نشریات دانشجویی در محضر مقام معظم رهبری تریبون داشته باشند غیر از این است که در خود به یک ظهوری رسیدند که لازم دیدند و توانستند در محضر حضرت آقا سخنرانی کنند؟
آخرین بار سال 77 آقا با مدیران سردبیر دانشجویی دیدار داشتند، اما می‌گذرد و بعد از 18 در 95 به نشریات دانشجویی فرمان صادر می‌کنند دوباره می‌گذرد سال 98 مجددا فرمان صادر می‌کنند چه‌چیز باعث شده که نشریات دانشجویی به اینجا رسیده است؟ من در بحث نشریات دانشجویی، چند عنصر هست که همواره به آن اعتقاد داشته و دارم که حداقل می‌تواند این باور را در دانشگاه تقویت کند.
نخست، بحث باور داشتن به جایگاه قلم و می‌شود گفت، قلم دانشجو منظورم از قلم دانشجو چیست؟ خودکار و مداد و... نه، یا صرفا منظورم یادداشتی که دانشجو می‌نویسد نیست. قلم به مثابه صاحب سخن بودن است. دانشجو یک جهان‌بینی و آرمانی دارد که متناسب با آن آرمان، یک مسئله برایش شکل می‌گیرد و متناسب با آن مسئله سراغ قالب‌های مختلف می‌آید. حالا ممکن است یک قالب سخنرانی باشد، یک قالب مهم رسانه‌ای هم شاید بحث یادداشت باشد، نشریه و یا تولیدات چند رسانه‌ای باشد.
اما پاسخ به اینکه چه چیزی باعث شده نشریات دانشجویی این فراز و فرود‌ها را داشته باشد به خصوص در دوران کرونا و بعد از کرونا چند تا مسئله مختلف ناظر به کف دانشگاه مطرح می‌شود. در ابتدا ما در دانشگاه، به واسطه 2 سال کرونا، یک انقطاع نسلی داریم. اما همه چیز را گردن کرونا نمی‌اندازم. از 100 درصد 30 درصد تاثیر داشته است آن هم فقط به خاطر انقطاع نسلی است. اما این فضایی که داخل دانشگاه حاکم شده است فضایی است که آرمان دانشجویی را از سیاسی و فرهنگی و علمی بودن دور می‌کند، یعنی اگر یک بازخوردی ثبت شود دانشجویان خواهید دید که اصلاً چه تعداد دانشجو بر مبنای هدف آموزش علم یاد گرفتن به دانشگاه می‌آیند؟ چند درصد می‌خواهند به خروجی برسانند؟ چند درصد صرفا به خاطر مدرک به دانشگاه می‌آیند؟ چند درصدی صرفا جهت روزمرگی، انگار دانشجو بودن رئزمرگی است. همه باید کارشناسی و ارشد و دکترا بخوانند یعنی فضا تقریباً اینگونه شده است.
در بحث نشریات دانشجویی این فضا که حاکم شده یک تنبلی را برای دانشجو ایجاد کرده است. مسائل فرهنگی دانشجویی به کنار، در مباحث علمی که ذات دانشگاه هست هم تنبلی عمیقی وجود دارد. این کتاب دانشجو نباید سیب‌زمینی باشد را نگاه کنید. الان واقعاً این فضا هست. باز هم می‌گویم همه دانشجو‌ها اینطوری نیستند من قید همه را به کار نمی‌برم، اما اون چیزی که ما داریم بازخورد می‌گیریم این است که این تنبلی دارد حاکم می‌شود.
دومین نکته این است که که متاسفانه هر چقدر رو به جلو می‌رویم دانشجو‌های ما دغدغه‌شون نسبت به فضای رسانه و تولید محتوا کم و کمتر می‌شود یعنی ما هم در بحث نیروی کارآمد برای کف دانشگاه چالش داریم هم در این دغدغه که این محتوا باید ناظر به چه چیزی باشد. یعنی دانشجو در بحث نشریات دانشجویی هدف‌گذاری ندارد، متناسب با شرایط زمان خودش آگاه به تولیدات رسانه‌ای نیست. من در دانشگاه‌های مختلف که حضور پیدا می‌کنم مواجهه دانشجو با من این است که از ما حمایت نمی‌کنند که نشریه چاپ کنیم می‌گویم باشد 10 درصد 20 درصد کار این است که به شما بودجه نتوانید نشریه چاپ کنید 80 درصد دیگر چه! یک پیش انتشار هست، انتشار هست، پس انتشار هست، این همه فضای مجازی گسترده شده می‌توانید صفحه راه بیندازید، کار‌های خلاقانه کنید، پادکست درست کنید، تولیدات تصویری یا عکس نوشت تهیه کنید. دانشجو این موارد را انجام نمی‌دهد، حتی حاضر نیست وقت بگذارد و انتظار دارد مخاطب با او همراه شود.