میزبانی: با چند ستاره و مواد نیروزا دوچرخه سواری نتیجه می گرفت / مربی تیم‌ملی علنا گفت تو هم دوپینگ کن
به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری فارس، دوچرخه سواری کشورمان با توجه به مشکلات اقتصادی و مدیریتی که طی یکی دو سال داشته نتوانسته آنطور که باید در مسابقات بین المللی و آسیایی نتیجه بگیرد و بی مدال بماند. حتی سهمیه المپیک نیز از سه به یک رسید و برخی معتقدند همین یک سهمیه نیز در المپیک 2024 از دست می‌رد.
در پی این مشکلات و ناکامی‌های دوچرخه سواری ملی پوشان و پیشکسوتان انتقادهای زیادی در این رابطه داشته‌اند و کار به وزارت ورزش و جوانان هم کشیده شد.
همین یکی دو هفته قبل بود که جمعی از آنها در نامه ای به مسعود سلطانی فر، وزیر ورزش و جوانان از شرایط بحرانی دوچرخه سواری گلایه کردند و درخواست داشتند که هرچه زودتر به وضعیت این رشته رسیدگی شود.
از سوی دیگر مسئولان فدراسیون در مقابل ناکامی‌های یکی دو سال اخیر مشکلات اقتصادی و کناره‌گیری باشگاه‌ها از تیمداری را مطرح می‌کنند و منتقدین را به زیاده خواهی متهم می‌کنند.
برای بررسی وضعیت دوچرخه سواری کشور و مشکلاتی که این رشته دارد به سراغ قادر میزبانی یکی از قهرمانان سابق و پیشکسوتان این رشته رفته‌ایم. میزبانی 45 ساله تا یکی دو سال قبل رکاب می‌زد و در مسابقات بین المللی، آسیایی و المپیک بارها حضور داشته و از شرایط این رشته به خوبی آشناست.
میزبانی که در حال حاضر دوره‌های مربیگری را سپری می‌کند، می‌گوید مشکلات اقتصادی در همه رشته وجود دارد، اما بزرگترین مشکل دوچرخه سواری را نبود دوچرخه سوار با استعداد می‌داند. او معتقد است روسای فدراسیون در 10،15 سال گذشته هیچ کاری را در بحث استعدادیابی انجام دادند و حالا نتیجه اش که ناکامی است را می‌بینند.
گفت‌وگوی فارس با این رکابزن با سابقه را در زیر می‌خوانید:
*مدتی است که در دوچرخه سواری فعالیت کمی دارید و به نوعی کمرنگ شده اید...
به هرحال وقتی ورزش حرفه‌ای و قهرمانی را کنار می‌گذارید طبیعتا دور می‌شوید، اما ورزش را رها نکرده‌ام و این روزها برای سلامتی خودم تمرین و رکاب می‌زنم.
* ظاهرا در کلاس‌های مربیگری هم شرکت کردید. قصد دارید مربیگری را آغاز کنید؟
اتفاقا به دنبال این کار هستم و کلاس مربیگری سولیدارتی که در تهران و زیر نظر فدراسیون برگزار شد، شرکت کردم. دوست دارم این اتفاق بیفتد. دوچرخه سواری زندگی شده و در خونمان است و بعد از ورزشکاری باید به نوعی وارد مربیگری شویم. حتی می‌خواهم در کلاس‌های بین المللی فدراسیون جهانی هم شرکت کنم و باید دید سهمیه‌ها چطور است.
*وضعیت دوچرخه سواری را این روزها چطور می‌بینی؟ از روزهای خوب خیلی فاصله گرفته‌ایم و سهمیه ها کم شد...
ورزش حرفه‌ای و اقتصاد کشور رابطه مستقیم با یکدیگر دارند و دیدید در یکی دو سال گذشته باشگاه‌های زیادی کنار کشیدند و دیگر تیمداری نمی‌کنند. نه تنها در دوچرخه سواری بلکه در رشته های دیگر هم به غیر از فوتبال شرایط به همین شکل است و وضعیت خوبی دیده نمی‌شود. ورزش حرفه‌ای یعنی پول. اقتصاد خوب نباشد، ورزش هم تعطیل می‌شود.
تجهیزات دوچرخه سواری هم با بالا رفتن ارز خیلی گرانتر از قبل شده است...
بله. طبیعتا رساندن یک ورزشکار معمولی به حرفه‌ای امکانات و تجهیزات می‌خواهد. دوچرخه سواری هم تجهیزاتش گرانتر از رشته های دیگر است و همین موضوع مشکلات زیادی ایجاد کرده. اگر شما بخواهید در مسابقات داخلی شرکت کنید، حداقل باید 50میلیون تومان هزینه دوچرخه و کفش و لباس کنید.
با این وضعیت کسی سمت دوچرخه سواری می‌آید؟
متاسفانه ما در بحث استعدادیابی و نخبه پروری و آینده نگری در سالیان گذشته خیلی ضعیف کار کردیم و به نوعی تعطیل بودیم و هیچ اقدامی نکردیم. اصلا پشتوانه سازی نداشتیم. الان بزرگترین مشکل دوچرخه سواری نداشتن رکابزن با استعداد در تمامی رده‌ها است.
* استعدادیابی به فدراسیون باز می‌گردد یا باشگاه‌ها؟
به طور کلی این کار به فدراسیون دوچرخه سواری مربوط است که می‌تواند آن را از طریق هیات‌ها و باشگاه‌ها انجام دهد. در مجموع این نقص به فدراسیون باز می‌گردد که سیاست کلی را اجرا نکرده است. متاسفانه در 10، 15 سال اخیر هرکسی به فکر صندلی و ریاست خودش بوده و کارهای روزمره را انجام داده است. هیچ آینده نگری نبوده است. اگر هم در گذشته نتیجه می‌گرفتیم، به این علت بود که در چند سال گذشته چند دوچرخه سواری خوب حضور داشتند و برخی هم به واسطه دوپینگ و این مسائل توانستند نتیجه بگیرند و فدراسیون سرپا باشد.
حالا از آن تعداد چند نفر مثل من بازنشسته شدند و تعدادی هم دوپینگ شان مثبت و محروم شدند. الان دوچرخه سواری خالی است و کسی را نداریم. هر مربی‌ای هم که بیاید همین خواهد بود چون ابزار اصلی که دوچرخه سوار است، وجود ندارد.
*کناره گیری باشگاه‌ها فقط به خاطر مسائل اقتصادی بود؟
بخش زیادی به خاطر مسائل مالی بوده است.
*اما در رشته های دیگر مانند بسکتبال تعداد تیم‌ها بیشتر از قبل شده. آیا کم کاری فدراسیون در نگه داشتن باشگاه‌ها دلیل نیست؟
فوتبال، والیبال و بسکتبال نسبت به رشته های دیگر بازتاب جایگاه بیشتری دارند و پخش مستقیم می‌شوند. به غیر از این سه رشته مثلا کشتی که ورزش اول کشور ما است هم می‌لنگد. خود من تبریزی هستم و علت تعطیلی سه تیم را فقط مسائل اقتصادی دیدم.
* تراکتور چندین میلیارد در فوتبال هزینه می‌کند و آیا هیات تبریز نمی‌تواند برای دوچرخه سواری هم با این باشگاه رایزنی کند؟
این به هیات باز می‌گردد. هیات ما دنبال کارهای خودش است و به این مسائل فکر نمی‌کند. راهکارهای زیادی برای این کار وجود دارد، اما کسی دنبالش نمی‌رود و به فکر منافع خودشان هستند.
*ارتباطی هم با هیات دوچرخه سواری تبریز دارید؟
اصلا. آنها حتی در تور ایران - آذربایجان هم ما را دعوت نکردند چه برسد به اینکه بخواهند با ما همکاری کنند. طوری رفتار می‌کنند که انگار ما خارجی هستیم. من نه تنها برای آذربایجان بلکه برای دوچرخه سواری ایران کم زحمت نکشیدم. حتی برای انتخابات هیات هم هیچ کس را در جریان نگذاشتند و کسی خبر نداشت.
می‌گویند فوتبال ما کثیف است، اما این کثیف کاری در رشته‌های دیگر هم وجود دارد. هیات بیشتر شخصی است تا عمومی. هاشم کندی که رئیس هیات شده، سابقه دوپینگ دارد و نمی‌دانم چطور رئیس شده است. واقعا برای دوچرخه سواری آذربایجان افت دارد.
* هاشم کندی مربی تیم ملی هم بوده است؟
دیگر بدتر. وقتی سرمربی تیم ملی خودش دوپینگ کرده باشد، از یک جوان چه انتظاری داریم؟
* به فکر رئیس هیاتی نیستید؟
اصلا دوست ندارم چون در جایگاه من نیست.
* به بخش سهمیه ها برسیم. از 3 سهمیه به یک رسیدیم؟
به هرحال وقتی با تجربه ها کنار رفتند این موضوع روی دوچرخه سواری ایران سایه می‌اندازد. افت ما بعد از المپیک 2016 ریو بوده است. اگر با همین روند جلو برویم، برای 2024 همان یک سهمیه را هم نخواهیم داشت. یک سهمیه فعلی هم به خاطر مسابقات قهرمانی کشور بوده است.
چطور از مسابقات داخلی سهمیه گرفته ایم؟
امتیازی که فدراسیون جهانی به مسابقات قهرمانی کشور ما داده، خوب بوده است، اما با این روند نزولی دیگر مشخص نیست که فدراسیون جهانی در سال‌های آینده باز هم همین امتیاز را بدهد.
* می‌توانستیم سهمیه بیشتری بگیریم؟
امکانش وجود داشت به شرط اینکه در طول سال 2019 در تورهای بین المللی شرکت و کسب امتیاز می‌کردیم. الان در رده چهل و سم جهان هستیم و برای سهمیه بیشتر باید در میان 20 تیم قرار بگیریم.
* شما معتقدید که برای پیشرفت در سال‌های آینده باید سراغ استعدادیابی برویم،، اما اگر در مسابقات بین المللی نتیجه نگیریم، چه می‌شود؟
باید از یک جایی شروع کرد. استعدادیابی کار عظیمی است که با یکی دوسال به نتیجه نمی‌نشیند. نمی توانیم چندین سال با یک تعداد ورزشکار جلو برویم و به آینده فکر نکنیم.
*به عنوان یک قهرمان بزرگترین مشکل دوچرخه سواری را چه می‌دانید؟ اقتصادی است یا مدیریتی؟
اینکه وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک چه قدر بودجه می‌دهند را نمی‌دانم اما چیزی که متوجه می‌شوم این است که ابتدا همه چیز به مسائل اقتصادی باز می‌گردد. چیزهای دیگری مانند دوپینگ و عدم استعدادیابی هم وجود دارد. در این موارد به خوبی مدیریت نشد.
*یک سری از پیشکسوتان هم نامه‌ای را خطا به وزیر ورزش نوشتند و از سوء مدیریت در دوچرخه سواری گلایه داشتند. شما در جریان آن بودید؟
من در جریانش نبودم، اما شنیدم.
*به شما هم پیشنهاد امضای نامه دادند؟
نه. من کاری به این مسائل ندارم، اما نظر شخص خود من این است که قمری نه، خود من هم رئیس فدراسیون باشم و از لحاظ فنی هم خیلی خوب باشم، بدون جیب خالی نمی‌توان کاری کرد. حتما باید از لحاظ اقتصادی حمایت شوم. نمی دانم که بودجه وزارت ورزش کفاف دوچرخه سواری را می‌دهد یا خیر. با این وضعیتی که من در کلاس‌ها دیدم، واقعا دست فدراسیون خالی است. حتی اردویی را برگزار کرده بودند که تعریف چندانی نداشت و وضعیت خراب بود. همه اینها هم به مسائل مالی باز می‌گردد.
* بحث منتقدین این است که اگر قرار باشد رئیس فدراسیون چشمش به بودجه وزارت باشد آن وقت هرکسی می‌تواند رئیس شود؟
این هم یک حرف منطقی است، اما وقتی رسانه ها و صدا و سیما توجه آنچنانی به رشته هایی غیر از فوتبال نمی‌کنند، گرفتن تبلیغات و اسپانسر کار سختی است. دوچرخه سواری روی آنتن نیست و در مجموع اداره کردن این رشته سخت است، اما چون سخت است و دست رو دست هم بگذاریم که درست نیست.
* در مقایسه با دوران شما دوپینگ کمتر شده است یا بیشتر؟
دوچرخه سواری ما بیماری گرفته و آلوده است. اگر هم فکر کنیم با محرومیت رکابزنان دوپینگی این آلودگی و تفکر از بین می‌رود، اینطور نیست. اینکه می‌گویم مدیریت دوچرخه سواری سخت است یک مورد آن هم به کنترل دوپینگ باز می‌گردد.
*شما سالیان سال رکاب زدید و راهکار این مشکل را چه می‌دانید؟
هم باید استعدادها را پیدا کنیم و هم طوری آنها را راهنمایی کنیم و آموزش دهیم که به سمت دوپینگ نروند و آلوده نشوند. در مجموع آن چیزی که تجربه من می‌گوید این است که با محرومیت چیزی درست نمی‌شود، مگر اینکه فدراسیون خیلی سخت بگیرد که رکابزنان از ترس‌شان به سمت آن نروند یا آموزش بهتری و درست تری بدهد. انسان همیشه به دنبال آسان ترین و راحت ترین راه است که به موفقیت برسد.
*فدراسیون حتی از رکابزنان چک و سفته هم می‌گرفت که سمت دوپینگ نروند؟
من از سال 2005 مرتب در صحبت‌هایم گفتم که دوپینگ ما رو به افزایش است و جلوی آن را بگیرید، اما متاسفانه کسی به حرف و دغدغه من اهمیتی نمی‌داد، از زنگی آبادی گرفته تا قمری که رئیس فدراسیون بودند. حتی زمانی که برای بازی‌های آسیایی آماده می‌شدیم و می‌خواستیم در انتخابی شرکت کنیم، رقبای من همگی به صورت علنی ماده نیروزا استفاده می‌کردند و با اختلاف زمانی جزئی مرا گرفتند.
این موضوع را به مربی تیم ملی گفتم و اعلام کردم که شما می‌دانید که این افراد از مواد استفاده می‌کنند و اگر به مسابقات بین المللی بروند، نمی‌توانند رکوردهای داخلی را بزنند، اما خیلی واضح و با صراحت گفت که شما هم برو و استفاده کن، کسی جلویت را نگرفته است. وقتی مربی تیم ملی این حرف ها را می‌زند دیگر چه انتظاری دارید که این پدیده زشت دوپینگ از بین ببرد؟ چندین سال هم اعتراض کردم و کسی گوش نکرد.
*خیلی‌ها به خاطر همین مسئله با شما به اختلاف خورده بودند؟
بله. من را به ضددوپینگ بودن می‌شناختند و کسانی که دوپینگ می‌کردند، مرا دشمن خود می‌دانستند.
* جدا از این مسائل برای اینکه یک روزی رئیس فدراسیون شوی، برنامه‌ای داری؟
در حال حاضر خیر. اینکه با گذشت زمان چه قدر به این موضوع فکر کنم را نمی‌دانم. شاید به خاطر اینکه مدت زمان در دوچرخه سواری بودم این احساس را ندارم.
* یک بار پیشنهاد سرمربیگری تیم ملی را رد کردید و اگر بار دیگر این پیشنهاد شود، قبول می‌کنید؟
شرایط دوچرخه سواری همان است و تغییری نکرده. وقتی امکانات و دوچرخه سوار با استعداد وجود نداشته نباشد، کاری نمی‌توانید بکنید. ما باید چند سال به فکر استعدادیابی باشیم.
انتهای پیام /
مسعود سلطانی‌فر ورزش دوچرخه‌سواری ورزشی
