پاندومی یا بازی واقعیت؟!

*گوشه و کنار نشریات، یوسف سیفی: گسترش ویروس کرونا از یک سو ما را با انبوهی از سناریوهای ویران شهری رودررو ساخته و از سویی دیگر آرمان شهرهای متعددی در حال ترسیم شدن هستند. جهان در حال حاضر از تعدد ویران شهرها و آرمان شهرها در عذاب است. فارغ از اینها که غالبا سرشار از تصاویر هالیوودی و شبه مذهبی هستند کرونا بارقه ای از پایان بازی های مدرن و پست مدرن با واقعیت است. در پرتو کرونا اکنون می توانیم درک بهتری از این بازی و شروعی دگر باره داشته باشیم. پایان این بازی به معنای پایان زمانه کلاه گذاشتن بر سر واقعیت است. دستگاه تهویه هوا برای گازهای سمی حاصل از سوختن سوخت های فسیلی، آنتی بیوتیک برای بیماری ها، آرام بخش برای اختلالات روانی دیگر برای کرونا دوا نمی شود. شاید پایه گذاران اومانیسم هرگز فکرش را هم نمی کردند که نظریه خودمختاری انسان و حکومت بر طبیعت و تاریخ روزی شکست بخورد. کاهش آلودگی هوا، کاهش میزان قطع درختان، کاهش سرعت نابودی یخ های قطبی و زاد و ولد خرس های قطبی در پرتوی شیوع ویروس کرونا را اگر نتوانیم شکست اومانیسم در برابر خدا و طبیعت منسوب کنیم حداقل می توانیم بگوییم دیگر انسان مرکز عالم نیست و طبیعت می تواند جانی دوباره بگیرد. شاید فرانسیس فوکویاما (نظریه پرداز مکتب لیبرالیسم) هیچ وقت فکرش را نمی کرد که توبه خود از نظریه لیبرال - دموکراسی پایان تاریخ است. به این زودی بر عموم عیان شود. مواجهه غرب با کرونا ظاهر فریبنده لیبرال - دموکراسی را از صورت کشورهای مدعی کنار زد کشورهایی که مدعی رفاه طلبی برای همه انسان ها و ترویج دموکراسی و زندگی بهتر برای همه جهانیان بودند امروز به دزدان مدرنی تبدیل شده اند که محموله های بهداشتی کشورهای دوست خود را می ربایند. وقتی رهبری در سخنانی گفتند: یک سناتور اروپایی (اندرس گیزل سناتور وزیر داخلی دولت محلی برلین) در مواجهه با ممانعت آمریکا از صادرات ماسک به کشورش لفظ غرب وحشی دوباره زنده شده است را به کار برده است یاد جمله جلال آل احمد افتادم که درباره غرب می گوید: گندم چه طور می پوسد؟ از درون پوسته سالم برجاست اما فقط پوست اما حال می توان گفت دیگر پوستی هم نمانده که بتوان از آن دفاع کرد. اینها همه فرصتی است برای اندیشه ناب انقلاب اسلامی که با تنها ایدئولوژی توانمند، با اتکا به مبانی اسلام و مکتب انتظار و با اثبات کارآمدی خود تصویری روشن و متفاوت از آینده جهان را ساخته و جهانیان را به سمت خود فرا خوانده است. در حال حاضر و کنونی ما این حصر خانگی نیست که بقا را بر ما تحمیل می کند بلکه گشودگی به روی ناممکن هاست. بر اثر وحشت زدگی همگانی است که دولت اولیگارشیک مجبور شده است تدابیری اتخاذ کند که تا همین دیروز حکم به ناممکن بودن شان می داد. در خانه ماندن به معنای القای حضور در خیابان نیست از نو آفریدن آن است. نشریه تلنگر، دانشگاه حکیم فردوسی البرز، شماره بیستم