استرداد‌های تاریخی از 1400 تا 1402؛ بازگشت‌های پرسروصدا، پیچیده و صلح‌آمیز به ایران
در سال گذشته زمزمه‌هایی درباره بازگشت الواح هخامنشی شنیده شد. مکاتبه‌ها دوباره آغاز شده و از آمریکا خبر رسیده بود که بسته‌بندی الواح آغاز شده است، اما به ناگهان مسئولان میراث فرهنگی از ممانعت برای بازگشت الواح هخامنشی اطلاع دادند. حالا معاون میراث فرهنگی به تازگی خبر داده که به احتمال زیاد 17 هزار قطعه لوح هخامنشی تا پایان سال به ایران بازگردانده شود.
پرونده استرداد آثار تاریخی به ایران در دو سال گذشته چندان سنگین نبوده،، اما سر و صدای زیادی داشته است.
به گزارش ایسنا، بازگشت دو محموله تاریخی به ایران که شامل 29 قطعه شیء از فرانسه و تک‌اثر نقش‌برجسته ساسانی از انگلستان است، دستاورد استرداد‌های تاریخی ایران همزمان با دولت سیزدهم بوده است. طبق آخرین گزارش معاون میراث فرهنگی نیز، مکاتبه‌ها و پیگیری‌ها برای بازگشت 17 هزار لوح هخامنشی از آمریکا به ایران احتمالا تا پایان سال به نتیجه برسد.
از سوی دیگر، پیش‌تر مدیرکل پیشین موزه‌ها از پی‌گیری برای بازگرداندن «پرتره مظفرالدین شاه» به ایران خبر داده بود که گفته شده از محتمل‌ترین پرونده‌هایی است که در همکاری با کویت به نتیجه خواهد رسید.
سال گذشته انتشار عکسی از کاخ گلستان از مفقود شدن تابلو پرتره مظفرالدین‌شاه خبر داد. وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی پس از بررسی اسناد کاخ گلستان تایید کرد که تابلو چهره مظفرالدین‌شاه در فاصله سال‌های 1317 تا 1361 از مجموعه کاخ خارج و بعد‌ها از طریق قاچاق به خارج از کشور منتقل شده و به فروش رفته است. پرتره رنگ روغن مظفرالدین‌شاه قاجار با امضای کمال‌الملک نقاش شهیر ایرانی سال 2000 میلادی، در حراجی کریستیز بریتانیا به قیمت 44 هزار و 650 پوندِ انگلیس فروخته شد و بعد‌ها در موزه‌ای در کویت شناسایی شد.
جز این‌ها، پرونده‌های استردادی دیگری هم از انگلیس، فرانسه و کشور‌های دیگر درحال پی‌گیری است که وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی با درنظر گرفتن ملاحظات حقوقی و سیاسی، جزئیات آن‌ها را هنوز مشخص نکرده است. معاون حقوقی پیشین این وزارتخانه در سال 1400 از به جریان انداختن حدود 15 پرونده برای استرداد آثار تاریخی خبر داده بود.
معاون حقوقی رئیس‌جمهوری نیز در تیرماه 1402 از مختومه شدن چندین پرونده حقوقی استرداد آثار تاریخی خبر داده و گفته بود: «تعدادی پرونده مربوط به اشیاء تاریخی در فرانسه، انگلیس و برخی دیگر از کشور‌های اروپایی در جریان است که خوشبختانه در همگی آن‌ها پیروز شده‌ایم و وضعیت در خصوص این پرونده‌ها به گونه‌ای است که یا در مرحله اول پیروز شده‌ایم و یا در مرحله تجدیدنظر هستیم و یا مختومه شده است و اکنون به دنبال اجرای آرای صادرشده و بازگشت هرچه سریع‌تر اموال تاریخی کشور به داخل هستیم.»
محمد دهقان همچنین از جدیت دولت در استرداد اموال تاریخی سخن گفته و اظهار کرده بود که «در سال‌های گذشته، به‌ویژه در دوران پهلوی برخی از اموال کشور شامل آثار میراث فرهنگی و اشیاء تاریخی به یغما برده شد که اکنون با پیگیری‌های انجام‌شده آراء خوبی به نفع جمهوری اسلامی ایران صادر شده و به دنبال این هستیم که این اشیاء به‌تدریج به کشور بازگردد.»
استرداد آثار تاریخی موضوع پراهمیت و در عین حال پیچیده، زمان‌بر و گاه نفس‌گیری برای کشورهاست و کشور‌ها به هر طریق سعی دارند موزه‌های بزرگ، حراجی‌ها و مجموعه‌داران خصوصی را برای بازگرداندن آثار هنری ارزشمند و تاریخی خود، تحت فشار بگذارند. از همین رو در سال 2022 وزرای فرهنگ 150 کشور عضو سازمان علمی فرهنگی ملل متحد (یونسکو) در مکزیک گردهم آمدند و با انتشار بیانیه‌ای متعهد شدند تلاش برای استرداد آثار تاریخی به کشور‌های اصلی را افزایش دهند.
ایران نیز در اجلاس اخیر چین که علی دارابی، معاون میراث فرهنگی در آن حضور داشت، پیشنهاد همکاری کشور‌های عضو و تلاش گسترده کشور‌های جهانی برای استرداد اشیاء تاریخی را مطرح کرده بود. عزت‌الله ضرغامی وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی هم که به عنوان نماینده ایران در ششمین نشست وزرای مجمع تمدن‌های کهن به میزبانی عراق حضور داشت، طرح ایجاد یک برنامه عملی همکاری مشترک میان کشور‌های عضو مجمع تمدن‌های کهن با تمرکز بر مبارزه با قاچاق اموال فرهنگی تاریخی و استرداد اموال به غارت رفته و مسروقه و تشکیل یک کارگروه مشترک برای این هدف را مطرح کرده بود که هرچند با استقبال کشور‌های عضو این مجمع مواجه شد، اما هنوز به سرانجام نرسیده است.
استرداد آثار تاریخی ایران معمولا در همکاری وزارت میراث فرهنگی، وزارت امور خارجه، قوه قضاییه، معاونت حقوقی ریاست جمهوری، سازمان فرهنگ و ارتباطات و پلیس بین‌الملل اتفاق می‌افتد و پرونده‌های آن از جمله محرمانه‌ها به شمار می‌آید که معمولا پس از گرفتن رأی از دادگاه و یا در زمان مختومه شدن و یا هنگام بازگشت به ایران، اطلاع‌رسانی می‌شود.
پرسرو صداترین این پرونده‌ها در دو سال گذشته، نقش‌برجسته ساسانی بود که ناگهان روزنامه گاردین آن را افشا کرد و پس از آن بود که مسئولان میراث فرهنگی به ناچار اعلام کردند از وجود این نقش‌برجسته در انگلیس از سال 2016 مطلع بوده و درحال پیگیری‌های حقوقی برای بازگشت آن به ایران بوده‌اند.
این نقش‌برجسته اکنون به خانه بازگشته و در موزه ملی ایران به نمایش گذاشته شده است،، اما داستان این نقش‌برجسته که هنوز هم پر از ابهام و پرسش است، این‌طور بود که روزنامه گاردین به نقل از جان سیمپسون متصدی ارشد و باستان‌شناس بخش خاورمیانه موزه بریتانیا از وجود این نقش‌برجسته ساسانی در موزه بریتانیا و همچنین مهلتی که این موزه برای نمایش این اثر ساسانی از ایران گرفته بود، خبر داد و برای نخستین‌بار ماجرای قاچاق آن را افشا کرد.
این سنگ‌نگاره طبق آنچه وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی اعلام کرده است به احتمال خیلی زیاد در سال 1988 میلادی، حدود سال 1367 خورشیدی، همزمان با جنگ عراق با ایران، به شکل غیرقانونی از آب‌های جنوبی کشور خارج و به امارات منتقل شده است و سال 2016 در فرودگاهی در لندن، توقیف و به موزه بریتانیا تحویل داده شده است.
مسئولان میراث فرهنگی ایران می‌گویند که پس از کشف این سنگ‌نگاره در فرودگاه لندن در 16 ژانویه 2016 (26 دی‌ماه 1394) و با نامه‌نگاری‌های موزه بریتانیا در ماه مارس (حدودا دو ماه بعد) از وجود آن مطلع شده‌اند. اما چون یک شخص درباره این اثر ادعای مالکیت داشته، بازگشت آن با دشواری‌های حقوقی مواجه شده بود، تا اینکه در سال 2019 آن فرد مدعی از مالکیت منصرف شده، که البته دلایل و چگونگی آن را مسئولان میراث فرهنگی توضیح نداده‌اند، و سپس شیء در اختیار موزه بریتانیا قرار داده شد تا مرمت شود، چون در هنگام انتقال (به لندن) سه تکه شده بود. نقش‌برجسته پس از سه ماه نمایش در موزه بریتانیا، هفتم تیرماه 1402 به ایران بازگردانده شد.
این سنگ‌نگاه در ایران همچنان تحت بررسی و کارشناسی باستان‌شناسان و مرمتگران است و هنوز پرسش‌های بی‌پاسخی درباره آن وجود دارد، حتی چگونگی خروج آن از ایران چندان دقیق مشخص نیست و خیلی کلی گفته شده که از آب‌های جنوبی به امارات قاچاق شده است. خاستگاه نقش‌برجسته نیز هنوز مشخص نشده و پیگیری‌ها درباره قاچاقچیان و سارقان این اثر هنوز ادامه دارد.
اما پیچیده‌ترین پرونده‌ای که هنوز به سرانجام نرسیده، «الواح هخامنشی» است و سعی وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی بر آن است تا مُهر ختم ماجرا را در این دولت روی این پرونده بزند.
باستان‌شناسان این الواح را سال 1313 شمسی در تخت جمشید کشف کردند و با موافقت دولت وقتِ ایران برای مطالعه و بررسی به دانشگاه شیکاگو امانت دادند. الواح در 50 صندوق چوبی شامل حدود 2000 جعبه مقوایی و چند پیت نفتی که در تخت جمشید (پارسه، پرسپولیس) به پارافین آب‌شده آغشته شده بودند، از طریق بوشهر به آمریکا فرستاده شدند.
در همان زمان، قرارداد و موافقت‌نامه‌ای تدوین شد که در آن آمده بود «ایران لوح‌هایی گلی را برای رمزگشایی و خواندن به امانت به دانشگاه شیکاگو که مشغول کاوش تخت جمشید (پارسه، پرسپولیس) بود، می‌سپارد» در اواخر سال 1936 یا 1937 میلادی برای حدود دو یا سه ماه، گل‌نوشته‌ها را پارافین‌زدایی کردند تا سال 1937 میلادی، برای مطالعه آماده شدند.
چند کارشناس روی لوح‌های گلی تخت جمشید کار می‌کردند. یک استاد بزرگ سومرشناسی به نام آرنولد پوبل (Poebel) و دو شاگرد او که یکی «جورج کامرون» و دیگری «ریچارد هلک» بودند، ابتدا لوح‌ها را که به خط میخی بودند، رمزگشایی کردند تا زبان آن‌ها مشخص شود. وقتی دریافتند که گل‌نبشته‌ها عیلامی هستند، روی آن‌ها کار کردند، اما، چون در آن زمان، آگاهی‌ها از دوره عیلامی هخامنشی فقط سنگ‌نوشته‌های پادشاهان هخامنشی بود، کار به کندی پیش می‌رفت.
مطالعه گل‌نوشته‌ها در دانشگاه شیکاگو با شروع جنگ جهانی متوقف و پس از پایان جنگ در سال 1945 میلادی دوباره آغاز شد. در آن دوره، کامرون و هلک مطالعه گل‌نوشته‌ها را آغاز کردند که گل‌نبشته‌های خزانه تخت جمشید نیز به دانشگاه رسیدند. کامرون پس از اینکه 150 گل‌نوشته را خواند، توجه خود را به خواندن گل‌نوشته‌های خزانه تخت جمشید معطوف کرد و سرانجام کتاب آن در سال 1948 میلادی چاپ شد.
با درگذشت هلک، در سه مرحله بخش‌های کوچکی از الواح به کشور برگردانده شد. سال 1327 (179 قطعه)، سال 1329 (37هزار قطعه) و سال 1383 نیز (300 قطعه) به ایران مسترد شد.
در سال 1383 قبل از آغاز برنامه‌ریزی‌ها برای بازگشت بخشِ چهارم الواح به کشور، اما یک شکایت، داستان بازگشت الواح هخامنشی را به دست‌انداز انداخت.
پرونده‌ای معروف به «جنی روبین» (شاکی پرونده الواح هخامنشی) علیه ایران تشکیل شد، که اسفند سال 1396 خبرگزاری رویترز درباره داستانِ آن شکایت و سرنوشت الواح تا همین دو سال قبل این طور نوشت: سه سال پیش دادگاهی در آمریکا حکم داد آثار تاریخی ایران که به صورت امانت در دانشگاه شیکاگو نگهداری می‌شدند، مصادره شوند و غرامت 71 میلیون و 500 هزار دلاری قربانیان آمریکایی یک انفجار انتحاری در بیت‌المقدس، از فروش این کتیبه‌ها و اشیاء تاریخی پرداخت شود. این حمله انتحاری سال 1997 رخ داد و طی آن سه نیروی نظامی به پیاده‌رو شلوغ یک مرکز خرید حمله کرده و خود را منفجر کردند. این حمله انتحاری منجر به کشته شدن پنج تن و زخمی شدن 200 نفر دیگر شد.
دادگاه آمریکا، ایران را به همکاری با نیرو‌های حماس متهم کرد و خواستار پرداخت غرامتی 71 میلیون و 500 هزار دلاری به خانواده‌های قربانیان شد. وقتی ایران از پرداخت این مبلغ خودداری کرد، دادگاه آمریکایی حکم مصادره اشیاء تاریخی ایران را که در موسسه شرق‌شناسی دانشگاه شیکاگو امانت بود، صادر کرد و دستور داد برای تامین مبلغ غرامت این الواح به فروش برسند. با این حال، در دادگاهی که دوم اسفند 1396 برگزار شد، رأی هشت به صفر قضات دیوان عالی به نفع ایران صادر و حکم مصادره و فروش الواح هخامنشی ایرانی لغو شد.».
اما ماجرای استرداد الواح هخامنشی به این حکم ختم نشد، بازگشت به مجوز اوفک دفتر کنترل دارایی‌های خارجی آمریکا نیاز داشت. سرانجام در سال 1398 اوفک فقط مجوز استرداد 1780 لوح هخامنشی را صادر کرد، اما 17 هزار لوح دیگر در شیکاگو باقی ماند.
در سال گذشته زمزمه‌هایی درباره بازگشت الواح شنیده شد. مکاتبه‌ها دوباره آغاز شده و از آمریکا خبر رسیده بود که بسته‌بندی الواح آغاز شده است، اما به ناگهان مسئولان میراث فرهنگی از ممانعت برای بازگشت الواح هخامنشی اطلاع دادند.
حالا معاون میراث فرهنگی به تازگی خبر داده که به احتمال زیاد 17 هزار قطعه لوح هخامنشی تا پایان سال به ایران بازگردانده شود.
اما از مصالحه‌آمیزترین پرونده‌های استرداد، بازگشت 29 قطعه شیء تاریخی از فرانسه به ایران است که در سال 1401 به سرانجام رسید.
داستان جدا افتادن این اشیاء تاریخی از ایران، که البته اکنون به مناسبت هفته دولت در موزه ملی ایران به نمایش گذاشته شده است، این‌گونه بود که همزمان با جنگ جهانی دوم، سفیرِ تام‌الاختیارِ شارل دوگل، تعدادی از آثار تاریخی ایران را به فرانسه منتقل کرده بود.
«گبلو» مدت‌ها در ایران زندگی می‌کرد و مهندس راه‌سازی هم بود. او یک مجموعه خانگی از آثار ایرانی داشت که کاملاً خصوصی و خریداری‌شده بود. خانواده گبلو (نماینده ژنرال شارل دوگل که به منزله سفیر «فرانسه آزاد» در ایران بود) می‌خواستند این آثار را به شمال فرانسه انتقال دهند تا اینکه سیدمحمد طباطبایی، رایزن فرهنگی ایران در فرانسه به صورت اتفاقی با نوادگان سالمند او ارتباط گرفته و متوجه وجود چنین مجموعه‌ای می‌شود.
رایزن فرهنگی ایران از نوادگان سفیر شارل دوگل درخواست می‌کند که از این مجموعه بازدید کند. پس از مدت‌ها رایزنی و برگزاری جلسه، او توانست خانواده گبلو را راضی کند که جابه‌جایی این اموال کار سختی است و، چون این آثار متعلق به ایران بوده، باید به کشور مبدأ برگشت داده شود. آن‌ها راضی می‌شوند بخشی از آثار را که نمی‌دانستند چطور به دست پدربزرگشان رسیده، به موزه لوور فرانسه اهدا کرده و بخش بیشتری را رایگان به ایران بفرستند.
رایزنی فرهنگی ایران در فرانسه نیز با کارشناسان میراث فرهنگی در ایران هماهنگی لازم را به عمل آورد و تصاویری از این اشیاء را برای بررسی صحت و اصالت آن‌ها فرستاد و پس از تأیید، آن‌ها را به سفارت ایران در فرانسه فرستاد تا در نهایت این اشیاء به ایران رسید. مدیر موزه ملی ایران هم که این 29 قطعه شیء را به نمایش گذاشته می‌گوید که اصالت تاریخی این اشیاء تایید شده، اما معلوم نیست خاستگاه هر یک دقیقا کجا بوده است.
قدیمی‌ترین شیء این مجموعه، ظرفی سفالین از نوع «گودین» با قدمتی در حدود 4500 سال و دوره مفرغ است.
این مجموعه همچنین شامل ظرف مینیاتوری از جنس قیر طبیعی دوره عیلام میانه با قدمتی در حدود 1800 پیش از میلاد، پیکرک‌های گلی انسانی احتمالا شوش خوزستان از دوره عیلام میانه با قدمتی در حدود 1800 پیش از میلاد، ظرف سفالی لوله‌دار احتمالا از تپه سیلک کاشان از دوره آهن سوم با قدمتی در حدود 850 تا 550 پیش از میلاد، فنجان سفالی دوره آهن اول با قدمتی در حدود 1450 تا 1150 پیش از میلاد، کاسه سفالی سه‌پایه از دوره آهن اول با قدمتی در حدود 1450 تا 1150 پیش از میلاد، ظرف‌های سفالی دوره آهن اول و طلسمی از بدل چینی به شکل چشم اوجات (چشم هورس)، چشم مقدس مصری و احتمالا متعلق به شوش در خوزستان از دوره هخامنشی با قدمتی در حدود 330 تا 550 پیش از میلاد و بشقاب سفالی دوره اشکانی، ظروف سفالی لوله‌دار دوره آهن اول، بشقاب سفالی زیرلعاب دوره تیموری سده نهم هجری قمری و پی‌سوز‌های سفالی دوره اسلامی است.
از میان اخبار