با جایزه پدرم دوچرخه سوار شدم / رکابزنی رایگان برای رفسنجان بخاطر شرکت در لیگ

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از سرویس ورزشی تبریز بیدار / در گفتگوی عیدانه سراغ دختر جوان تبریزی رفته ایم که در کنار تحصیل، با وجود سن کم در ورزش قهرمانی حرف های زیادی برای گفتن دارد و در آینده از او بیشتر خواهیم شنید.

ستایش وجدی متولد 1383 بوده که در پایه یازدهم رشته تجربی در حال تحصیل است و از سال 1396 در حالی که محصل دوره ابتدایی بود، با گذراندن دوره های استعدادیابی ورزش دوچرخه‌سواری را شروع کرده تا اینکه در سال 1400 قهرمان جوانان کشور شد.

مشروح گفتگوی تبریزبیدار با این ورزشکار تبریزی بشرح ذیل می باشد: تبریزبیدار: برای رسیدن به قهرمانی در سال 1400 چه سختی هایی را پشت سر گذاشتید؟ وجدی: ما تمرین های فشرده داریم، البته من یک سال مصدومیت داشته ام و بعد آن شروع کردم و پله پله بالا آمدم، در وهله اول مقام سوم را کسب کردم و در لیگ بعدی با افزایش تمرین ها توانستم نفر اول شوم. تبریزبیدار: چه کسانی در این راه حمایت تان کردند؟

وجدی: اگر خانواده ام نبودند، الان به این جایگاه نرسیده بودم. پدر و مادر و پدربزرگم حامیان اصلی من بودند. آقای بهزاد کرم‌زاده مربی تیم‌های دانشگاه آزاد تبریز و شرکت عمران شهر جدید سهند تبریز در این راه به لحاظ فنی و برگزاری تمرینات حرفه‌ای کمک‌های شایانی به من کردند.

مشکل تامین تجهیزات با افزایش نرخ دلار تبریزبیدار: در شرایط اقتصادی فعلی، آیا در تهیه تجهیزات حرفه‌ای دوچرخه‌سواری به مشکلی برخورده اید؟

وجدی: تجهیزات دوچرخه وارداتی است و قیمت آن بر حسب دلار است برای همین بسیار گران است، هیئت دوچرخه سواری کمک می‌کند، مسئولین هم حمایت می‌کنند اما آنطور که باید باشد؛ نیست.

تبریز سرشار از استعداد و بدون تیم در لیگ / رکابزنی رایگان برای رفسنجان بخاطر شرکت در لیگ

تبریزبیدار: علت عدم تیمداری آذربایجان شرقی در دوچرخه سواری بانوان چیست؟ وجدی: دلیلش همین شرایط اقتصادی است، قبلا شرایط اقتصادی بهتر بود ما هر ساله در مسابقات شرکت می‌کردیم اما وقتی تجهیزات گران شد دیگر تیم داری نمی کنند. خیلی تلاش شده تا در بخش بانوان تیم داری شود؛ ولی متاسفانه شرایط اقتصادی اجازه نداده است. اگر در بخش بانوان آذربایجان شرقی تیم داری شود رکاب زنان تبریز و آذربایجان به راحتی می‌توانند قهرمان ایران شوند. در مسابقات لیگ به رفسنجان پا گذاشته ام، چرا باید فردی که نفر اول مسابقات می شود در شهر خود نباشد؟ مبلغی از هیات رفسنجان دریافت نکردم و حضورم آنجا برای آن بود که بتوانم در مسابقه شرکت کنم و در تیمی قرار گرفته باشم و به صورت آزاد رکاب زنی نکنم. تبریزبیدار: الگوی ورزشی تان چه کسی است؟

وجدی: الگوی ورزشی ندارم و سعی می کنم طوری باشم که خودم الگوی کسی باشم، چون همه افراد ضعف هایی دارند.

یک هزارم هزینه های فوتبال خرج دوچرخه سواری نمی شود / بلال فروشی قهرمان آسیا!

تبریزبیدار: چه عاملی باعث شده است که یک قهرمان دوچرخه‌سواری ایران و آسیا کنار پارک بلال بفروشد؟! وجدی: وضعیت اقتصادی و عدم حمایت مسئولین باعث شده و همه چیز به وضعیت اقتصادی و بی توجهی مسئولین برمی گردد.

در این ورزش سالانه برخی برآوردها در لیگ 1396، 1397 کردیم که چیزی حدود 360 یا 370 میلیارد تومان فقط برای فوتبال ایران پول خرج شده است، شاید یک هزارم این مبلغ برای دوچرخه سواری آذربایجان شرقی که مدال آور است یا کشتی مازندران که ورزش بومی و قهرمان پرور است؛ خرج نمی شود.

تبریزبیدار: سال 1400 برای ستایش وجدی چطور سالی بود؟ بدترین و بهترین خاطره‌ای که در سال 1400 تجربه کردید؟ وجدی: بهترین خاطره ام این بود که توانستم در تایم تریل و هم در مسابقه جاده اول بشوم، بدترین خاطره ام هم این بود که در مسابقه قبل از این قهرمانی نتوانستم کاری کنم، یعنی شش مدال برنز گرفتم و در این چهار پنج سالی که در مسابقات شرکت می‌کردم مدال برنز کسب نکرده بودم و همه مدال هایم طلا یا نقره بودند مسابقه ای بود که فشار زیادی روی من بود و من خیلی ناراحت بودم از اینکه نمی توانم کاری بکنم.

1401 سال طلایی است تبریزبیدار: هدفتان در سال جدید چیست؟

وجدی: سال 1400 اولین سال حضور من در رده جوانان بود و سال 1401 سال آخر حضور من در جوانان می باشد، سعی دارم بتوانم با خوب تمرین کردن به مسابقات آسیایی اعزام شوم. چون امسال، سال طلایی برایم هست و اگر بتوانم در رده جوانان مدال آسیایی کسب کنم خیلی برایم اتفاق بزرگی می باشد. تبریزبیدار: بزرگترین آرزویتان چیست؟

وجدی: اولین آرزویم اینست که بتوانم در رشته تحصیلی و دانشگاه مورد علاقه خودم قبول شوم و دومین آرزویم این است که به المپیک راه یابم.

از جایزه امتحانات تا مسیر قهرمانی

تبریزبیدار: اگر دوچرخه‌سوار نمی‌شدید، چه رشته ورزشی دیگری را پیگیری می‌کردید؟

وجدی: من قبل از اینکه دوچرخه سوار شوم والیبال بازی می کردم و علاقه زیادی به این ورزش دارم. الان هم بعضی وقت ها بازی می‌کنم، سبب درس خواندن من دوچرخه بود. من دوچرخه خودم را دوست نداشتم و از پدرم می خواستم تا برایم دوچرخه جدید، او هم می‌گفت اگر در درس هایت نمره خیلی خوب بگیری برایت دوچرخه می خرم، بعد چهار پنج سال نمره خیلی خوب گرفتن برایم دو دوچرخه کورس و کوهستان خرید.

تیمداری در دوچرخه سواری با هزینه یک بازیکن فوتبال

تبریزبیدار: حرف پایانی؟

وجدی: اصلی ترین معضلی که دوچرخه سواران دارند و باعث فوت چند نفر رکاب زن در حین تمرین شده عدم رعایت فاصله ایمن با دوچرخه سوار توسط رانندگان است. دوچرخه سوار حرفه ای نمی‌تواند در سطح شهر تمرین کند و مجبور است در جاده تمرین کند، چون در جاده سرعت ماشین ها زیاد است و اگر به دوچرخه برخورد کند آسیب های جدی به او وارد می‌شود.

نکته دیگر اینکه با وجود استعدادهای زیاد دوچرخه سواری و ملی پوشان متعدد در استان چرا یک تیم دوچرخه سواری بانوان در تبریز نداریم؟ هزینه سالانه تیمداری در دوچرخه سواری برابر با قرارداد یک بازیکن فوتبال است. فکر کنم بتوان با 500 میلیون تومان کل اعضای تیم دوچرخه سواری را اداره کرد که برای هر نفر سالانه 50 میلیون تومان پول می‌رسد.

گفتگو از الهه مهدوی و محمد فرجی