"تکرار آبان 98" در همین نزدیکی.../ توصیه جالب آیت‌الله جوادی آملی به کارکنان شهرداری‌ها

سرویس سیاست مشرق - «وبلاگ مشرق» خوانشی است روزانه در لابه‌لای اخبار و اتفاقات کشور. ما درباره این خوانش البته تحلیل‌ها و پیشینه‌هایی را نیز در اختیار مخاطبان محترم می‌گذاریم.

7:30 هر روز با بسته ویژه خبری - تحلیلی مشرق همراه باشید.

***

آنچه علی ربیعی و دوستانش به مردم نمی‌گویند

"تکرار آبان98" در همین نزدیکی...

علی ربیعی، فعال چپ و وزیر کار دولت شیخ حسن روحانی اخیرا طی یادداشتی ضمن بیان برخی برداشت های شخصی خود از آمار و ارقام مربوط به بیکاری در ایران و بدون اشاره به اینکه نرخ بیکاری عمومی در ایران هم اکنون تک رقمی (زیر 10 درصد) است، نوشت: اشتغال صرفا یک مساله اقتصادی نیست و با مسائل اجتماعی و سیاسی پیوند خورده است. اما در سال‌های اخیر نسبت آن با مسائل امنیتی شدت بیشتری پیدا کرده است. به عنوان مثال برای انذار، ناچار از توجه دادن به این امر هم هستم که بسیاری از تنش‌های پیش آمده در کشور در سال‌های اخیر و حتی در آینده متاثر از مساله بیکاری، بدون توجه به اعداد و ارقام است.

به گزارش اعتمادآنلاین، او می افزاید: مطالعات نشان می‌دهند که تنش‌های اجتماعی و امنیتی در مناطق با تعداد بیکاران بیشتر تمرکز دارد. به عنوان مثال یک شاخص تشخیص نقطه بحرانی، نسبت بیکاری جوانان به نرخ بیکاری میانگین کشور است. هر قدر نرخ بیکاری جوانان در یک منطقه‌ای از دوبرابر میانگین آن بیشتر شود، بیشتر در معرض بروز تنش قرار می‌گیرد.[1]

*اظهارات ربیعی و برداشت های او از آمار و ارقام مربوط به بیکاری در ایران در حالی است که هم اکنون نرخ بیکاری عمومی در ایران تک رقمی شده است [2] و تنها 4 درصد یا کمتر با استاندارد جهانی نرخ بیکاری (5 درصد) فاصله دارد.

اما آقای ربیعی به جای اینکه نیمه پر لیوان را ببیند؛ روایتگر مرگ شده و با اظهار برداشت هایی مثل نرخ بیکاری قشری یا بیکاری منطقه ای که هریک دلایلی غیر اقتصادی دارد؛ تقلا می کند تا مردم نیمه خالی این لیوان را ببینند!

این در حالی است که مردم عزیز ایران باید بدانند با وجود مشکلاتی مثل عدم کفاف برخی دستمزدها برای معیشت یک خانوار (که پدیده مبتلی‌به در تمام اقتصادهای جهان است) و یا کمبود شغل پشت میزی برای تحصیلکردگان اما کار در ایران زیاد است و بخش اعظم بیکاری فعلی 9 درصدی یا بیکاری تحصیلکردگان نیز شامل پدیده "بیکاری شیک" است نه بیکاری ناشی از سر نبود فرصت شغلی.

بیکاری شیک در علم اقتصاد به معنی عدم پذیرش هر فرصت شغلی از سوی عمده کارجویان در یک اقتصاد پویا است زیرا آن کارجویان از میزانی از شرایط معیشتی برخوردارند و به همین دلیل در پی شغلی هستند که مزایای بیشتری داشته باشد فلذا از پذیرش هر شغلی سر باز می زنند. چون به حقوق و مزایای ولو کم آن احساس نیاز نمی کنند.

جالب آنکه با رصد ما نخستین کسی که حاضر شد در یک تریبون رسمی درباره بیکاری شیک حرف بزند شخص آقای ربیعی در زمان تصدی وزارت کار بود.[3]

و باز هم جالب است که مردم بدانند که "نرخ بیکاری منطقه ای" که ربیعی بدان استناد کرده نیز در شهرهایی از ایران که "پدیده سوء بیکاری شیک" رواج کمتری دارد بسیار پایین است. مثلا طبق اعلام رسمی مسئولان نرخ بیکاری در جزیره کیش زیر 4 درصد [4] و در جزیره قشم تنها 6 درصد است.[5]

دقت شود که دلیل بروز این پدیده در نقاط مذکور صرفا فراگیری فرهنگ مطلوب کار و نگاه صحیح مردم به انفکاک مدرک تحصیلی از نوع کار است.

قابل توجه است که امروزه در دنیا نیز مدرک تحصیلی هرگز لزوما مساوی با شغل نیست و کسانی که خارج از فرایندهای تعریف شده در برخی کشورها برای تحصیلات منجر به ایجاد تخصص و سپس خدمت برابر تخصص اقدام به اخذ مدرک تحصیلی می کنند؛ شغل های مختلف را به راحتی می پذیرند و مثل فرهنگ غلط موجود در ایران احساس عار نمی کنند.

اکنون که فضا شفاف تر شد خوب است، بدانیم بسیاری از مشاغل در ایران هستند که به دلیل رواج پدیده بیکاری شیک متقاضی ندارند و از همین روست که شاهدیم اتباع خارجی در این مشاغل بسیار موفق هستند و حتی درآمدهای بالایی هم دارند. ضمن اینکه وضعیت بر زمین ماندگی برخی مشاغل به حدی است که برخی محافل تحلیلی معتقدند فرایند "واردات نیروی کار" عملا برای ایران آغاز شده است.

بگذریم از اینکه بسیاری از مشاغل سنتی در ایران نیز به دلیل نبود متقاضی کار عملا در حال محو شدن هستند و یا محو شده اند.

سخنان ربیعی را بایستی در منظومه پیش‌گفته تفسیر کرد تا بهتر فهمید اصرار چندین ساله او و دوستانش بر "تنش اجتماعی منبعث از شرایط اقتصادی و بیکاری و..." که همواره مبتنی بر کتمان حقایق، سیاه نمایی از اوضاع کشور و دادن آدرس خیابان برای حل مشکلات بوده در واقع القائاتی است که به ایجاد "فتنه اقتصادی" می انجامد.

فتنه ای که قرار است طی آن آدم هایی به دلیل مشکلات اقتصادی به خیابان بیایند بی آنکه امثال ربیعی به آنها بگویند هیچ مشکلی از مسیر خیابان حل نخواهد شد و چاره حل چالش های اقتصادی و معیشتی صرفا در صندوق رأی و "رأی خوب" به رئیس جمهور جهادی، کاردان و صاحب کارنامه نهفته است.

گفتنیست، ربیعی همان فردی است که پس از اغتشاشات آبان 98 طی یادداشتی نوشت: حکایت همچنان باقیست...

***

"شهری اندیشیدن"

توصیه جالب آیت‌الله جوادی آملی به کارکنان شهرداری‌ها

آیت ا... جوادی آملی، مفسر برجسته قرآن کریم و از مراجع عظام تقلید اخیراً در دیدار با شهردار قم، توصیه های جالب و قابل تأملی را خطاب به کارکنان شهرداری‌ها بیان کرد.

او ضمن تقدیر و تشکر از زحمات شهرداری قم گفته است: این جلسات برای ترمیم کمبودهاست و اگرنه کارهای خیلی خوبی در شهرداری انجام شده که خداوند انشاء الله این کارهای مثبت را از شما و همه همکارانتان قبول کند. به گزارش شفقنا، وی تصریح کرد: مشکل اساسی این است که گاه ما شهری حرف می زنیم ولی شخصی فکر می کنیم، اینکه در برخی موارد بخش خصوصی از بخش دولتی جلوتر هست نه این است که آن آقا درس بیشتر خوانده و یا کوشش بیشتری کرده، بلکه دیدش فرق می کند، چرا که فکر می کند و می داند که تا زنده است باید کار خوب انجام دهد.

آیت الله جوادی آملی ادامه داد: کارمندان شهرداری نیز باید اینگونه بیاندیشند که تا زنده ایم شهری فکر کنیم و نه شخصی و لذا اگر اینگونه بود وقتی مردم مراجعه می کنند برای طرحهای خودشان آنها را معطل نکرده و کار امروزشان را به فردا نمی سپارند، لذا اگر کسی فرصت دارد و می تواند کار مردم را انجام دهد، باید کار آنها را راه بیاندازد و در غیر اینصورت شخصی عمل کرده است!

وی افزود: در بیان اهل بیت علیهم السلام آمده که اگر کسی یک درخت تشنه ای را سیراب کند همانند این است که یک مومن تشنه ای را سیراب کرده است؛ آیا این دین بوسیدنی نیست؟! این معارف قبل از درج در حقوق های بین المللی در مکتب ما وجود داشته که باید آنها را بشناسیم و به آنها عمل کنیم.

این مفسر برجسته قرآن کریم در بخش دیگری از سخنان خود نیز گفت: فقر دو گونه است، فقر اقتصادی و فقر طبیعی؛ جلوی فقر طبیعی را نمی شود گرفت، فقر طبیعی ننگ نیست؛ اما فقر اقتصادی ننگ است و لذا باید به سمتی حرکت کنیم که فقری نباشد، نه اینکه فقیری نباشد، همانگونه که امیرالمومنین علی (علیه السلام) فرمود: «لو تَمثل لِی الفقر رجلاً لَقَتلتُهُ»؛ من اگر فقر را ببینم، گردن فقر را می زنم! من نیامدم به فقیر کمک کنم، من آمده ام جلوی فقر را بگیرم! وظیفه اصلی ما این است که جلوی فقر گرفته شود.[6]

*این بیانات مهم و راهبردی آیت الله جوادی یک منشور کامل است که توانسته غایت عمل بلدیه و بایدهای کار در یک شهرداری را به تصویر بکشد و از همین رو توصیه می شود که این منشور جامع و مانع نصب العین وزارت کشور (بعنوان نهاد متولی شهرداری ها) و ایضا شوراهای شهر و شهرداری های سراسر کشور قرار گیرد.

بیانات راهگشای آیت الله جوادی همچنین پرتوی از ضرورت های نخبه محور بودن یک جامعه را نیز به تصویر کشیده و به وضوح اثبات می کند که یک نخبه چگونه می تواند با نگاه بهبود دهنده خود؛ عالمانه ترین راهبردها را درباره یک فعالیت ارائه دهد بی آنکه سابقه ای در آن فعالیت داشته باشد.

و همین فائده است که ایجاب می کند حاکمان و مردم نسبت به نخبگان یک جامعه که البته بسیار هم قلیل و اندک‌اند بیشترین توجهات را اعمال کنند و بایدهای "فرهنگ نخبه محوری" را مد نظر داشته باشند تا یک جامعه بتواند با بهره گیری از نظرات و اشارات نخبگان واقعی به سمت تعالی همه جانبه سیرورت و صیرورت بیابد.

***

1_https://www.etemadonline.com/tiny/news-607907

2_mshrgh.ir/1247052

3_https://www.eghtesadonline.com/n/1Rj4

4_https://irna.ir/xjFNjY

5_mshrgh.ir/925013

6_https://fa.shafaqna.com/?p=1560296