حرکت افتان‌وخیزان از نیمه تاریک به سوی دبل‌هتریک قهرمانی / فرجامِ نیک حذف از لیگ قهرمانان آسیا!
باشگاه پرسپولیس به عنوان یکی از قطب‌های فوتبال ایران در سالی که گذشت؛ سایه‌روشن‌ها و پی‌رنگ‌های بسیاری را در دل خود به همراه داشت.
به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری دانا؛ تیم فوتبال پرسپولیس در سالی که گذشت، برخلاف حداقل 6 سال اخیر از شرایط خوبی برخوردار نبود و این روند با گذر ماه‌های سال به سمت زمستان، رو به شدت می‌گرفت. سرخ‌پوشان که نیمی از یک دهه را به سلطه بر فوتبال ایران عادت داشتند و توانسته بودند قهرمانی‌های پیاپی را کسب کنند، در سال 1400 روزهای چندان خوبی را سپری نکردند.
قرمزهای فوتبال ایران در سال گذشته روزهای متلاطم بسیاری را از سر گذراندند؛ پنجره‌های نقل‌وانتقالاتی دائماً بسته، ناکارآمدی مدیریتی، بحران مالی، از دست رفتن جام و افول ستاره‌ها از کم‌ترین بلایایی بود که بر سر باشگاه پرسپولیس آمد. با این حال سرخ‌پوشان فوتبال ایران در واپسین روزهای سال 1400، هنوز هم علی‌رغم فشارهای بسیار خودشان را سرِ پا نگه داشته‌اند و امید دارند که طلوع بهار با غروب روزهای بدشان همراه شود. در ادامه به مرور کلی آن‌چه بر سرخ‌پوشان گذشت، خواهیم پرداخت؛
پاشِش رنگ سرخ به جام بیستم
مطابق 4 دوره گذشته لیگ برتر فوتبال که پرسپولیسی‌ها در پایان فصل جام قهرمانی لیگ برتر را به خانه می‌بردند، این رکورد به پنجمین فصل متوالی رسید تا سیدجلال حسینی پس از جدال در برابر پیکان، سرود قهرمانی سر بدهد و کاپ زیبای فوتبال ایران را بالای سر ببرد. یحیی گل‌محمدی با کسب این قهرمانی، به دومین قهرمانی متوالی‌اش در فوتبال باشگاهی ایران رسید و پرسپولیس را هم به گلات تاریخی رساند.
پرسپولیسی‌ها در لیگی که به علت شیوع ویروس کرونا بارها تحت‌الشعاع تأخیرات فصل پیش قرار گرفت، بالاخره در مردادماه 1400 توانستند از سد رقبای گردن‌کلفتی مانند سپاهان و استقلال به سلامت عبور کنند و جام پنجم را با شایستگی بالای سر ببرند. بی‌انصافی‌ست اگر درخشش ستاره‌ها و یک‌دست بودن مجموعه تیم را در این قهرمانی تاریخی، کم‌نقش بدانیم. اتفاقی که در ادامه لزوم وجودش برای تداوم سلطه ثابت می‌شد.
تابستانِ داغ
پس از این قهرمانی بود که سودای دبل هت‌تریک و قهرمانی ششم، پرسپولیسی‌ها را درصدد تقویت تیم قرار داد اما سیاست‌های اشتباه اتخاذ شده از سوی اعضای کادرفنی و نابه‌سامانی شرایط مدیریتی باشگاه، دست به دست یک‌دیگر دادند تا ستاره‌ها یکی یکی پر بکشند و بازیکنان معمولی در پرسپولیس جولان بدهند. شرایط منفعل و نامطلوب سرپرستی باشگاه از یک سو، استرس بدهی‌های ارزی از سویی دیگر و بازار مکاره هم در آخرین ایستگاه؛ پرسپولیس را در نخستین گام با عقب‌گرد مواجه ساخت.
قیمت‌های گزاف پیشنهادی از سوی باشگاه‌های صنعتی و حتی باشگاه‌های عربی به ستاره‌های پرسپولیس، باعث شد تا ستاره‌ها به شهرهایی مثل اصفهان و دبی کوچ کنند و یحیی بماند با حوضش. از این رو با مسئولیت کادرفنی، چند بازیکن با قیمت‌هایی اکثراً نامتعارف جذب تیم شدند که در همان روزهای ابتدایی، صدای منتقدان و هواداران را علیه تصمیمات ترانسفرینگ باشگاه و گل‌محمدی به اعتراض بلند کرد.
جای خالی بازیکنان مهمی مثل محمدحسین کنعانی‌زادگان، احمد نوراللهی و شهریار مغان‌لو در این مسیر، هرگز به درستی پر نشد و خریدهایی مثل رضا اسدی، حامد پاک‌دل و یا علی‌رضا ابراهیمی هرگز در حد انتظار ظاهر نشدند. این پروسه برای سرخ‌پوشان، نوید ظهور یک فصل سخت را می‌داد؛ آن هم در شرایطی که رقبا تا بن دندان مسلح می‌شدند.
نخستین ترکش در لیگ قهرمانان
اولین رونمایی از ترکیب جدید یحیی گل‌محمدی برای فصل جدید، در لیگ قهرمانان آسیا و مرحله یک‌چهارم نهایی اتفاق افتاد. پرسپولیسی‌ها که پس از کسب برتری برابر تیم فوتبال استقلال تاجیکستان به این مرحله رسیده بودند، فینال زودرس غرب آسیا را در خاک عربستان سعودی و به شکل تک بازی برگزار کردند تا به همین شکل، شانس صعود سرخ‌ها کم و کم‌تر شود.
پرسپولیسی که در لیگ بیست‌ویکم هم بازی نکرده بود و تنها با اتکا به 2 بازی دوستانه مقابل الهلال ایستاده بود، با نتیجه سنگین 3 بر صفر از آبی‌پوشان ریاضی شکست را متحمل شد تا وداعی تلخ با لیگ قهرمانان آسیا داشته باشد. نخستین نمایش پسران سرخ در فصل جدید، با ابهام‌ها و انگاره‌های وهم‌آلود زیادی همراه بود و این روند متزلزل برای اردوگاه سرخ، نشانی از تسلط سابق و برتری همیشگی نداشت.
حرکت سینه‌خیز از نیمه‌ای تاریک
تاریکی‌ها بر آسمان اردوگاه پرسپولیس در نیم‌فصل اول پس از آن شکست دردناک در برابر الهلال، ادامه یافت و این در حالی بود که آبی‌پوشان به عنوان رقیب سنتی با فرهاد مجیدی، بی‌رحمانه به سوی مدعیان می‌تاختند و از روز نخست لیگ بر صدر جدول تکیه داشتند. نابه‌سامانی‌های فنی ناشی از خریدهای ناکارآمد و اشتباه یحیی گل‌محمدی از یک سو و بحث‌های بلاتکلیفی مدیریتی از سویی دیگر، تا اواخر نیم‌فصل نخست با سرخ‌پوشان همراه بود.
اما پیش از پایان نیم‌فصل اول، بالاخره پست مدیرعاملی باشگاه به رضا درویش رسید تا این سمت از حالت سرپرستی خارج شود و ترکیب جدید اعضای هیات مدیره هم مشخص شود. با این شرایط، اوضاع سرخ‌ها کمی رو به بهبودی رفت تا امتیازات از دست رفته با ضعف رقبا اندک اندک به دست آید و پرسپولیس در حوالی دربی پایتخت، مستقیماً در رده دوم و پائین‌تر از استقلال قرار بگیرد. در این بین خریدهایی نظیر شرزود تمیروف و یا رامین رضائیان هم به لیست سرخ‌ها اضافه شدند تا پرسپولیس مهیای رقابت با استقلال برای قهرمانی جام شود.
با این حال حرکت سرخ‌پوشان در این مسیر دور و دراز، افتان خیزان بوده و هرگز این پرسپولیس در حد یک مدعی قهرمانی چیزی از خود بروز نداده؛ همان‌طور که سپاهانی‌ها با چند صد میلیارد خرج نتوانستند چیزی فراتر از یک مدعی قهرمانی باشند. عدم اعتماد به نتیجه‌گیری در فضای هواداری سرخ‌ها، یحیی و کادرش را از آن محبوبیت فزاینده انداخت.
حذف محتومی که عملی شد
یکی دیگر از مهم‌ترین اتفاقات سال 1400 برای سرخابی‌ها، بحث عدم صدور مجوز حرفه‌ای از سوی کمیته‌های بدوی و استیناف فدراسیون فوتبال و AFC بود که حاشیه‌های فراوانی را آفرید. ایرادات زیرساختی، بدهی‌های کلان مالیاتی، محکومیت‌های ارزشی بی‌شمار و در نهایت مالکیت مشترک، باعث شد تا مجوزها صادر نشود.
سرخابی‌ها بالاخره و پس از تعویق‌ها و مهلت‌های غیرواقعی بسیار، از حضور در رقابت‌های لیگ قهرمانان آسیا 2022 رسما محروم شدند تا فقط سپاهان و فولاد نمایندگان فوتبال باشگاه ایران در این رقابت‌ها لقب بگیرند. این اتفاق بی‌سابقه در شرایطی رخ داد که بالاخره سران ورزش و دولت مجبور شدند تا بحث واگذاری را به شکل جدی، عملیاتی کنند.
و بالاخره خصوصی‌سازی!
بی‌راه نیست اگر امر واگذاری سرخابی‌ها به بازار سرمایه و فرابورس را مهم‌ترین اقدام و اتفاق سال 1400 بدانیم. پس از 25 سال از آغاز فرآیند مطالعاتی واگذاری این دو باشگاه دولتی به مردم و بازار سرمایه، این اتفاق با ضرب‌العجل ناشی از دستور کنفدراسیون فوتبال آسیا مبنی بر محرومیت استقلال و پرسپولیس از لیگ قهرمانان آسیا 2022، رنگ عمل به خود گرفت تا در روز 15 اسفند سهام دو باشگاه عرضه شود.
البته که پذیره‌نویسی سرخابی‌ها تا سال 1401 هم ادامه دارد اما صرف رخ دادن این حرکت عظیم، اتفاقی بود که می‌توان آن را مهم‌ترین بحث سال 1400 دانست. نتایج آن را البته که باید در کوتاه‌مدت حداقل 1 سال و در بلندمدت لااقل در بازه‌ای 5 ساله مشاهده و بررسی کرد. با این حال از این راه بدهی‌های باشگاه‌ها پرداخت شده و قرار است تا پایان شهریور 1401، 51 درصد سهام سرخابی‌ها به مردم واگذار شود.
انتهای پیام /