درگذشت یک بازیگر پیش‌کسوت دیگر و یک نکته مغفول!

عصر ایران؛ نهال موسوی - خبر این است: «صدیقه کیانفر درگذشت» شاید اگر فقط این خبر را بشنوید همان لحظه متوجه نشوید که چه کسی درگذشته است و بپرسید کی بود؟ اما اگر یک عکس از او ببینیم سریع یادمان می‌آید و در خاطرات تصویری ذهنمان برای خود جایگاهی داردچون او را در بسیاری از فیلم و سریال‌ها در نقش "مادر" یا "مادربزرگ" دیده‌ایم.

صدیقه کیانفر بیش از 60 سال در زمینه‌های مختلف هنرهای نمایشی فعالیت داشت، از رادیوشروع کرد اما در تئاتر، تلویزیون، سینما، دوبله و... آثار زیادی برجامانده است که او در آن نقش آفرینی کرده است.

او از آن دست بازیگران است که شاید هیچ‌گاه نقش اصلی نداشته و همواره در نقش‌های فرعی ظاهر شده است اما با بسیاری از کارگردانان مطرح و حرفه‌ای سینمای ایران در قالب فیلم یا سریال همکاری داشته است، فیلمسازانی چون: داریوش مهرجویی، مرضیه برومند، اصغر فرهادی، شاپور قریب، مسعود جعفری جوزانی، مهدی صباغ زاده، یدالله صمدی، حسن فتحی، ابوالحسن داوودی و...

بازیگرانی چون صدیقه کیانفر در سینما و تلویزیون یک نعمت هستند علی الخصوص برای فیلمسازان، چون یک نقش کوتاه یا فرعی اما مهم دارند و باید به خوبی و درستی اجرا شود ولی معمولا کارگردان‌ها از آن بخش خیالشان راحت است و وقت و انرژی را برای بخش‌های دیگر به کار می‌گیرد، چون کسی که آن نقش را دارد چنان حرفه‌ای و توانمند است که هیچ جای نگرانی نیست.

خانم کیانفر در بسیاری از فیلم و سریال‌ها او را در نقش مادر و یا مادربزرگ دیده‌ایم اما مانند مادران معروف و مطرح سینمای ایران هیچ گاه یک نقش کلیدی یا اصلی نداشت. مادرانی با نقش آفرینی بازیگرانی چون رقیه چهره آزاد، حمیده خیرآبادی، پروین دخت یزدانیان، جمیله شیخی و گلاب آدینه.

اما هرجا که بوده به گواه آثاری هم که دیده‌ایم همواره در نقشی که داشته استاندارد قابل قبولی را ارائه داشته و بازیگر توانایی بوده است. یک اتفاق جالب توجه این بود که در اینسال‌های اخیر در 2 تئاتر به کارگردانی «سوسن پرور» بازی داشت و اتفاقا با وجود سن بالا بسیار هم خوش درخشید. هایلایت (1396) داری داری داری داری یا نداری؟ (1397)

تنها نکته‌ای که باید به آن اشاره کرد این است که بازیگرانی چون صدیقه کیانفر که سنی از آنها گذشته است و در دوران بازنشستگی هستند غالبا به دلیل بیکاری و نداشتن پیشتهاد بازیگری دچار نوعی افسرگی و ناراحتی می‌شوند و زبان به گله و شکوه می‌گشایند، جا دارد نهادی چون خانه سینما، وزارت ارشاد، صداوسیما، کانون بازنشستگان یا... به فکر راه چاره‌ای برای این هنرمندان پیشکسوت باشند.

مثلا اگر باشگاهی داشته باشند که به بهانه‌های مختلف مدام این هنرمندان را دور هم جمع کند به مسافرت و تورهای کوتاه مدت، شهرگردی و... ببرد. یا هر هفته یک روز جمع شوند و هربار از یکی از آنها تقدیر شود و... چنین برنامه‌هایی قطعا به لحاظ روحی و روانی قطعا نقش بسزایی در زندگی آنها خواهد داشت. مشکل این عزیزان آن نیست که بیمه داشته باشند یا حقوق بازنشستگی (چون قطعا دارند) و اگر آنها را در بهترین آسایشگاه‌های سالمندان و... هم بگذاریم باز برای آنها کفایت نمی‌کند. این هنرمندان به دلیل شکل زندگی که داشته‌اند همواره مورد توجه بوده‌اند، در کوچه، بازار، رستوران، قنادی، بقالی و... هر جا که قدم می‌گذاشتند آنها را می‌شناختند و به شکل ویژه‌تری با آنها برخورد کرده‌اند برای همین وقتی که کسی از آنها سراغ نگیرد و یا کاری نداشته باشند احساس پوچی یا بی اهمیتی می‌کنند. و البته بیشتر ناراحت می‌شوند و عمق تنهایی و ناراحتی روحیشان بیشتر است، به همین دلیل اتفاقا باید برای آنها بیشتر به فکر بود و راه حل و چاره‌های در خور اندیشید. البته انگار خانه سینما بیشتر درگیر این است که چه کسی باید رئیس باشد و... و وزارت ارشاد و صداوسیما هم... بگذریم...

خانم صدیقه کیانفر روحت شاد و خدایت بیامرزدت که این همه سال برای مردم هنرآفرینی کردی.