روایتی از جشن میلاد پیامبر (ص) در دانشکده فنی دانشگاه تهران و رفتار قابل تامل دانشجویان معترض

به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، برگزاری جشن میلاد پیامبر اعظم (ص) و امام جعفر صادق (ع) در دانشکده فنی دانشگاه تهران با رفتار‌های قابل تاملی از سوی برخی دانشجویان معترض همراه بود. ساعت 7 صبح: موکب رایت‌الهدی در دانشکده فنی دایر شده؛ بچه‌های مذهبی از هفته‌ی قبل مشغول آماده سازی آن بوده‌اند و حتی در روز جمعه نیز برای برپایی آن به دانشکده آمده‌اند. اکنون فقط کار تهیه‌ی شربت و شیرینی باقی‌مانده است. ساعت 8 صبح: امکانات دیگر موکب درحال آماده‌سازی است، یخ مورد نیاز از سلف دانشکده تهیه می‌شود، ظرف شربت را یکی از بچه‌ها می‌آورد، میز پذیرایی از دانشکده معدن امانت گرفته می‌شود، بلندگوی موکب نیز از کوی دانشگاه قرض گرفته می‌شود. ساعت 9: همزمان با پیگیری امور موکب، مقدمات مراسم نیز فراهم می‌شود. موکت‌های مراسم نماز جماعت از کوی قرض گرفته می‌شود. موکت‌هایی که فقط یک معجزه باعث شد از کوی خارج شوند. سیستم صوتی مراسم از محل کمک‌های مردمی و بانی‌های هیئت رایت‌الهدی تهیه شده است. ساعت 10: به ساعت مراسم نزدیک می‌شویم. شربت‌ها در حال آماده سازی هستند. 20 لیتر شربت و 20 کیلو شیرینی تهیه شده است، از هرینه‌ی شخصی بچه‌های هیئت. ادوات رسانه‌ای و دوربین‌ها از راه می‌رسند، بچه‌های بسیج دانشگاه آن را فراهم کرده‌اند. ساعت11: اینجا دانشکده‌ی فنی2 دانشگاه تهران است. چیزی به شروع مراسم باقی نمانده. موکب تقریبا حاضر است. موکت‌ها و سیستم صوتی نیز بالاخر ه از راه رسیده‌اند و درحال استقرار در محل مورد نظرند. کاغذ‌های هم‌خوانی به تعداد چاپ شده است و آماده‌ی توزیع بین بچه‌هاست. ساعت 11:20: شروع می‌شود. موکب کار خود را رسما با پخش مولودی شروع می‌کند. این موکب در سمت شرقی درب سلف پردیس برپا شده است. از همان ابتدا، چند تن از دانشجویان، بدون توجه به هدف و شعار برگزاری این مراسم، شروع به دست زدن رو به روی موکب و یارکشی به وسیله دادن شعار می‌کنند. ساعت 11:40: توزیع شربت‌ها ادامه دارد. تعداد افرادی که شعار می‌دهند و دست می‌زنند رفته رفته بیشتر می‌شود. مضامین شعار‌ها بسیار احساسی و ناعادلانه است و عناوینی را به برگزار کنندگان موکب نسبت می‌دهد که بسیار ناروا و ناراحت کننده هستند. بچه‌های موکب هیچ واکنشی در مقابل شعاردهندگان نشان نمی‌دهند. بچه‌های دیگر را نیز دعوت به آرامش می‌کنند که فضا متشنج نشود. ساعت 11:50: اذان ظهر است. در یک سمت پردیس، موکب برپاست. دانشجویانی که در حال سر دادن شعار بودند، از خیابان فنی به سمت موکب روانه می‌شوند. شعار‌ها به شکلی است که بچه‌هایی که در گوشه و کنار نشسته‌اند را تحریک کند که به آن جمعیت بپیوندند و کسانی که به آن‌ها نمی‌پیوندند را ترسو و غیر دانشجو و دیگر الفاظ خطاب می‌کنند. در سمت دیگر، مقدمات مراسم از جمله پهن کردن موکت‌ها و نصب سیستم صوتی انجام شده است. مراسم اصلی، رو به روی ساختمان شماره2 دانشکده مکانیک در فضای باز برگزار می‌شود. موذن اذان می‌گوید. بچه‌ها کم کم برای اقامه نماز به محل می‌آیند و همچنان در برابر کسانی که شعار میدهند هیچ واکنشی نشان نمی‌دهند. ساعت 12: نمازگزار‌ها آمده و آماده اند. آن‌هایی که شعار می‌دادند همچنان به کار خود ادامه می‌دهند و یارکشی می‌کنند. عده‌ای نیز به موکب نزدیک شده و با چسباندن کاغذ‌هایی به موکب، به آن هتک حرمت می‌کنند. برپا کنندگان موکب هیچ واکنش تقابلی نشان نمی‌دهند و فقط بعد از گذشت چند دقیقه، کاغذ‌ها را از دیواره موکب جدا می‌کنند. ساعت 12:15 نماز در حال برگزاریست. جمعیتی در حدود 150 الی 160 نفر در حیاط دانشکده زیر نور آفتاب در حال خواندن نماز وحدت هستند. دختران و پسرانی که زیر علم وحدت گرد هم آمده‌اند؛ و در آن سو، گروهی شعار می‌دهند و منظور و تعبیر خود از وحدت را به خوبی نشان می‌دهند. هدف از برگزاری این نماز، جذب دانشجویانی است که می‌خواهند فضای دانشگاه از تشتت دور شود و همه‌ی دانشجویان در یک صف و در کنار هم و به روشی منطقی به دنبال مطالبات خود باشند. نماز وحدت برای اتحاد واقعی بود، بین کسانی که حرف زبانشان با نیت دل‌هایشان یکیست و دغدغه‌هایشان را با هیجان و با موج سواری روی فضای رسانه‌ای و خودفروشی عرضه نمی‌کنند. کسانی که تفاوت منافع ملی و شخصی را می‌دانند و راه حل مشکلات کشور را نه در ایجاد فضای ناامنی و جنگ داخلی، که در فضای مطالبه گری صریح و منصفانه جست‌و جو می‌کنند. ساعت 12:30 نماز وحدت با شکوه است. هرکه در صف است، با تمام قلبش در صف است. دانشگاه پس از مدت‌ها فضای معنویت و اتحاد را به خود می‌بیند و روح نمازگزاران از جسم‌هایشان فاصله گرفته است. در حیاط دانشکدگانی که فضای غیرعقلانی‌اش در چند روز گذشته، در کسوت دانشجویی نمی‌گنجید، نماز جماعت برگزار شد و تصور اشتباه تک صدایی اقلیت دانشکده را شکست. همان اقلیتی که در همین حوالی، به موکب نزدیک شده و رو به روی آن شعار می‌دهند و دیگران را نیز تحریک می‌کنند. عده‌ی بسیار قلیلی که این حق را برای خود قائلند که به هیچ قانون دینی و حتی انسانی پایبند نباشند و درون موکبی که روی آن کلمه‌ی وحدت نوشته شده و به نام پیامبر و اهل بیت منقش است، آب دهان پرت کنند. کسانی که صحبت از اتحاد می‌کنند، اما تحمل شنیدن صدای مخالف نظرشان را ندارند. حتی یک لحظه؛ چون سرکشی، راحت‌ترین کار است و تفکر‌کردن و خویشتنداری و حفظ حرمت، سخت‌ترین کار. هرچند از همان ابتدا، چهره‌ی واقعی این افراد در پس مظلوم نمایی و حق به جانبی آن‌ها عیان بود. در تمام این مدت، افراد حاضر در موکب کوچکترین واکنش تقابلی به این افراد نشان نمی‌دهند. مشکلاتی که در کشور وجود دارد، مورد تایید هیچ کس نیست و باید حل شود و تک تک مسئولان آن مشکلات باید جواب درخوری برای عملکرد ناکارآمدشان بدهند، اما این امر به هیچ عنوان نباید فضا را به گونه‌ای جلوه دهد که دانشجویان دستمایه فضای رسانه‌ای مشتی ترسو هستند که در سوی دیگر مرز‌ها نشسته و به صورت شبانه‌روزی افکار و احساسات را تحریک می‌کنند. دانشجو، خودش مشکلات را درک می‌کند و به پای کشورش می‌ماند و مشکلات را حل می‌کند و نیازی به دلسوزی هیچ کس در آنور آب ندارد. نماز وحدت، به هیچ حزبی تعلق ندارد. مخاطب آن تمام دانشجویان است. این نماز فرصتی بود برای دانشجویانی که هنوز خودشان انتخاب می‌کنند که احساسات آن‌هارا کنترل کند، یا آن‌ها احساساتشان را؛ کسی که به خودش دروغ نمی‌گوید و می‌داند راه حل مشکلاتش چیز دیگریست و به شکل دیگری پیدا می‌شود. ساعت 13: نماز تمام شده است. وضع در روبه روی موکب همان است. در این سو، مولودی خوانی شروع شده است. مراسم مختصری برای جشن ولادت پیامبر رحمت و وحدت (ص) و حضرت امام صادق (ع)؛ الحق که این القاب چقدر شرح‌حال این روز‌ها هستند. بچه‌ها همچنان زیر آفتاب، درحال پیگیری مراسم هستند. البته مشکل از آفتاب نیست، از سقف‌های نداشته است. از مسجدی که چند سال است از ساختن، فقط وعده‌اش داده شده و از بنایش فقط خرابه‌ای موجود است. مسجد خرابه‌ی فنی؛ خرابه‌ای که بچه‌های مذهبی را برای نماز‌خواندن به زیرزمین کوچک و منزوی دانشکده معدن می‌فرستد. اما این بچه‌ها می‌مانند و مراسم با شکوه است. کسی به خنده‌های برخی از رهگذران و نگاه‌های نگران توجهی نمی‌کند و همه به کار خود ایمان دارند. ساعت 13:15 نوبت آن شد که یکی از اساتید دانشکده بیاید و راجع به اتفاقات اخیر صحبت کند، استاد صدیق دامغانی، که البته گوشه‌ای از صحبت‌هایش مورد سوال و ایراد یکی از خواهران می‌شود و به آن بخش اعتراض می‌کند. نوبت به همخوانی می‌شود. همخوانی شعری که قرار است شعار واحد بچه‌های هیئت دانشجویی رایت الهدی باشد؛ و عجب شعری عجب دمی دمی که مدافعان حرم ما را با آن آشنا کردند. "حسین آقام آقام، حسین آقام آقام آقام" همه‌ی بچه‌ها از اعماق قلبشان شعر را زمزمه کردند و باهم هم نوا شدند پس از همخوانی، مجلس با قرائت دعای فرج خاتمه یافت. مجلس پایان یافت، اما طبق انتظار، دانشجویان معترض به شعارهایشان ادامه دادند. شعار‌هایی که حال کم کم ساختار شکنانه‌تر می‌شوند و قرار است این وحدت را مجددا به تقابل تبدیل کنند. برگزار کنندگان مراسم بازهم کوچکترین واکنش تقابلی نشان نمی‌دهند. در این روز، به نیت ولادت پیامبر گرامی اسلام (ص) و امام صادق (ع)، قدم بزرگی در راه ایجاد وحدت برداشته شد و حسن نیت بچه‌ها را آشکار کرد، و در مقابل، رفتاری که برخی دانشجویان داشتند، قابل تامل بود...