روزگاری که اتوبوس‌سواران لژنشین بودند
سپهرزاد می‌گوید: «مردم برای سوار شدن به این اتوبوس‌ها صف می‌کشیدند، چون معتقد بودند طبقه دوم اتوبوس‌ها لذت سواری را دو برابر می‌کند. آن‌ها به کنایه می‌گفتند طبقه بالا به دلیل زاویه دید مناسبی که دارد مثل لژ سینماست و کسانی را که طبقه دوم اتوبوس می‌نشستند لژنشین می‌نامیدند.»
هر چند حدود 3 دهه است که اتوبوس‌های دو طبقه با تهران خداحافظی کرده‌اند، اما بزرگتر‌ها به خوبی یادشان است که در دهه 30 اتوبوس‌های دوطبقه به عنوان وسایل نقلیه مسافرکش‌های جدید، لوکس و مدرن از انگلیس به تهران آمدند تا با جولان در خیابان‌های پایتخت، ذوق و شوق پایتخت‌نشینان را برانگیزند.
به همشهری آنلاین، یکی از قدیمی‌ترین ایستگاه‌های اتوبوس دوطبقه حوالی سه راه افسریه بود که بعد‌ها به خیابان هنگام منتقل شد. «عسگرسپهرزاد» راننده بازنشسته شرکت واحد که پدرش از اولین رانندگان اتوبوس‌های دو طبقه شرکت واحد تهران بوده خاطرات شیرینی از روز‌هایی که سوار شدن به اتوبوس‌های شرکت واحد نقل می‌کند: «اولین اتوبوس‌های دوطبقه‌ای که از انگلیس به تهران آمد قرمز رنگ بودند و در 4 مسیر میدان امام حسین به میدان انقلاب، دانشگاه پلیس یا زندان قصر فعلی به میدان توپخانه، محدوده سیدخندان تا سر خیابان شریعتی و دانشگاه علم و صنعت تا میدان امام حسین فعال بودند.»
سپهرزاد در ادامه می‌گوید: «مردم برای سوار شدن به این اتوبوس‌ها صف می‌کشیدند، چون معتقد بودند طبقه دوم اتوبوس‌ها لذت سواری را دو برابر می‌کند. آن‌ها به کنایه می‌گفتند طبقه بالا به دلیل زاویه دید مناسبی که دارد مثل لژ سینماست و کسانی را که طبقه دوم اتوبوس می‌نشستند لژنشین می‌نامیدند.»
راننده با صدای ضرب اتوبوس را نگه می‌داشت
این شهروند که در کنار پدرش رانندگی اتوبوس‌های دو طبقه را تجربه کرده می‌گوید: «این اتوبوس‌ها کلاج نداشت و رانندگی با آن خیلی آسان بود. راننده داخل یک کابین می‌نشست و شاگرد طبقه بالا می‌رفت و هر وقت کسی می‌خواست پیاده شود شاگرد روی داشبورد ضرب می‌گرفت تا راننده ماشین را نگه دارد. البته برخی اتوبوس‌ها که درشان از عقب باز می‌شد زنگ داشتند که شاگرد پیاده شدن مسافران طبقه بالا را با به صدا درآوردن زنگ به اطلاع راننده می‌رساند.»
از میان اخبار