سپهرزاد: دوومیدانی را مانند فرزندی بی‌صاحب رها کردند و نتیجه می‌خواستند / مگر برای جام جهانی فوتبال، 2 ماه مانده به مسابقات مربی می‌آورند؟

هادی سپهرزاد پیشکسوت دوومیدانی کشورمان در گفت‌وگو با خبرنگار ورزشی شبکه اطلاع رسانی راه دانا درمورد دلیل عدم موفقیت ایران در دوومیدانی المپیک اظهار داشت: با توجه به عملکرد 4-5 سال قبل و شرایط بد دوومیدانی، انتظاری از ورزشکاران ایرانی نمی‌رفت. وقتی فدراسیون با سرپرست اداره می‌شده و هدف این سرپرستان فقط برگزاری انتخابات فدراسیون بود که آن‌هم حتی برگزار نکردند، چه توقعی داریم که احسان حدادی یا حسن تفتیان به نتیجه‌ای برسند؟

وی افزود: سرپرستان دوومیدانی را مانند فرزندی بی صاحب رها کرده بودند و در مدیریت پیش از آن‌ها نیز به ورزشکاران بی توجهی و بی احترامی می‌شد. هیچ هم‌دلی‌ای در فدراسیون و کل دوومیدانی وجود نداشت و دود این اتفاق در المپیک در چشم ما رفت. سپهرزاد درمورد اینکه علیرغم هزینه‌های موجود دوومیدانی نتیجه خوبی نداشت تاکید کرد: اگر نتیجه هم می‌گرفتیم ماحصل زحمت هیچ‌کسی نبود و از روی شانس بود. آیا فدراسیون برای ورزشکاران ما مربی می‌آورد که می‌گویند هزینه شده؟ هزینه چه فایده دارد وقتی که مدیریت صورت نمی‌گیرد. اگر به هزینه کردن بود که عربستان باید قهرمان المپیک می‌شد. مشکل دوومیدانی ما مدیریت نکردن کار است و بس. وقتی آقایان مانند یک خانواده متمول فقط به فرزندشان پول داده و آن را حمایت نکنند و به حال خود رها کنند، نتیجه ای جز این نخواهیم داشت. وی افزود: مگر برای جام جهانی فوتبال، فدراسیون 2 ماه مانده به شروع مسابقات مربی می‌آورد؟ باید برنامه ریزی می‌شد که نشد و شما هر چقدر هم که در دو ماه خرج کنید نتیجه نخواهید داشت. مربی دوومیدانی کشورمان درمورد علت مشکلات موجود در دوومیدانی تصریح کرد: وقتی یک وسیله‌ای خراب می‌شود برای تعمیر آن پیش متخصص می‌رویم. وقتی متخصص نداشته باشیم یا متخصص را در جای درست نگذاریم، نباید توقع کسب نتیجه داشته باشیم و باید به برنانه ریزی اصولی فکر کنیم. در ژاپن در قبال هزینه‌هایی که صورت می‌گیرد برنانه ریزی و فکر می‌شود اما در ایران چطور؟ وقتی یک مدیر خرج بیهوده می‌کند مشکل از اوست نه ورزشکاری که برای او هزینه شده. دوومیدانی‌کار سابق ایران درمورد راهکار برطرف کردن این مشکلات نیز اذعان داشت: قطعا مشکلات از مدیریت بوده و ما برای پیشرفت باید مدیرانمان را به خارج برده تا آن‌ها افت کنند و مدیران خارجی را بیاوریم تا پیشرفت کنیم تا بلکه بتوانیم تازه هم سطح خارجی‌ها شویم. وزیر و وکیل در این مشکلا مقصرند. وقتی نظارت درست نکنید حتی اگر مدیر خوبی هم باشید به‌درد این کار نمی‌خورید. وی افزود: نظارت بخشی مهم در ورزش بوده که به آن توجه نمی‌کنند. وزیر و مدیر ناکاربلد و غیرورزشی می‌آورند و وقتی مدیر می‌بیند چیزی بلد نیست، مشاورانی از اطرافیان خود می‌آورد تا به او کمک کنند. از قضا مشاوران هم ناکارآمدند و فقط آمده اند تا یک باری برای خود جمع کنند و بروند. سپهرزاد درمورد بی‌توجهی به ورزشکاران گفت: دوومیدانی در 5 سال اخیر شاهد خداحافظی قهرمانان وجوانان از عرصه مسابقه بوده اما این اتفاق برای هیچ مدیری مهم نبوده و به هیچ‌کدام آن‌ها توجهی نکردند. اولین نکته مهم در ورزش ما همیشه رعایت احترام بود و اصولا ما با همه دنیا متفاوتیم. در گذشته احترام اصل اول ورزش ایران بود. وقتی احترام کنار می‌رود و به ورزشکاران و پیشکسوتان توهین می‌کنند، ضربه‌ای کاری به ورزش می‌زنند. اول باید به ساختار اخلاقی گذشته بازگشت، سپس برنامه ریزی کرده و باید این نکته را در نظر گرفت که ما آمریکا و آلمان نیستیم. باید از کشوری همانند خودمان الگوبرداری کنیم نه از کشورهایی که به وضعیت کشور ما شباهت ندارند. سپهرزاد در خصوص نبود امکانات ورزشی مناسب در ایران تاکید کرد: ما باید به ورزش امکانات دهیم و مدارس آن‌را احداث کنیم. ورزشکاران در ایران پس از اتمام دوره ورزششان باید راهی چنین مکان‌هایی برای پیشرفت ورزش شوند نه اینکه به شورای شهر بروند. باید مربیان، متخصصان و مدرسان تراز اول خارجی بیاوریم که به ما اصول دوومیدانی را یاد دهند. کلاس‌های فدراسیون برگزار می‌شوند اما ارزشی ندارند چون مدرس درستی ندارند و تراز اول نیستند. او در ادامه گفت: باید از رده‌های سنی آموزش ورزش را به بچه‌ها انجام دهیم. با مقاله که قهرمانی بدست نمی‌آید، وقت عمل و تلاش است. در ورزش قهرمان سازی مهم است نه مقاله نوشتن. مربی باسابقه دوومیدانی ایران درباره حضور حمید سجادی به عنوان وزیر ورزش و جوانان اظهار داشت: سجادی او خودش کار را بلد است و همین که عزم و اراده داشته باشد، کافیست. او با توجه به قهرمانی‌ها و سوابق ورزشی و تحصیلات و دانش مدیریتی‌اش می‌داند که ورزش جه می‌خواهد و نیازها و دغدغه‌های ورزشکاران را بهتر از هرکسی می‌داند و باید از این‌که یک ورزشی روی کار آمده، خوشحال باشیم. انتهای پیام /