سیل همه جا سیل است الا در مازندران!
سیل ویرانگر اما طالب مسیر عبور خود است، در راه عبور، آنچه که مانعش شود، را برمی‌دارد و با خود می‌برد و در مازندران انگار مخرب نیست که صدای هیچ مسئولی را در نمی‌آورد.
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از بلاغ؛ سیل در سنوات اخیر نه در ایران که در تمام نقاط جهان ویرانی‌های فراوانی را ببار آورده که نمونه‌ای از آن را در ایران می‌توان مشاهده کرد. با تغییرات جوی و افزایش گازهای گلخانه‌ای وتخریب محیط زیست، واکنش طبیعت در قالب‌های متفاوت انجام می‌گیرد که برف، باران و جاری‌شدن سیل یکی از تندترین عکس‌العمل‌های طبیعت در قبال رفتار تقابلی و تعرضی انسان‌هاست. سیل با بارش ممتد نزولات آسمانی بوجود می‌آید که اگر مسیرش مورد تعرض و اشغال قرار نگرفته باشد، پرخروش و بی خطر به پیش می‌شتابد. و اگر به مسیل از سوی هر کسی تجاوز صورت گرفته باشد، سیل مسیر خود را به هر بهایی و با قدرت باز می‌کند و توجهی ندارد که چه سرنوشتی در انتظار موانع خلع شده است. سیل کاری ندارد که انسان‌ها، اموال و احشام و دارائی‌هایشان دچار چه ضایعاتی می‌شوند.
در هر صورت، سیل فراگیر اواخر اسفند 1397، از مازندران شروع شد و ظرف پنج، شش روز بخش شرقی و مرکزی مازندران را دچار خسارات دهشت‌بار کرد و سپس استان گلستان و پس از آن سیستان و بلوچستان، ایلام و خوزستان را فرا گرفت. در همه استان‌ها، خسارات سیل با بسیج عمومی و کمک دولت تا حدی ترمیم شد و رسانه‌ها عمق تلفات و درد و آلام مردم را بگوش مسئولان رساندند، الا مازندران. مازندران به عنوان اولین استان سیل‌زده، قربانی یک مصلحت اندیشی مسئولان شد. خبر سیل را که در 26 اسفند 97 آغاز شده بود، به این دلیل اعلام و رسانه‌ای نکردند که مردم کشورمان سال سختی را پشت سر گذاشتند (سال 97)، و حال در صدد رفتن به سفر و تفریح و سیاحت هستند و نباید تعطیلات عید را با انتشار خبر سیل، تلخ کنیم. با برزوز سیل در استان گلستان و سپس استان‌های دیگر، چاره‌ای بر اعلام رسمی آن از طریق رسانه‌ها بخصوص رسانه ملی نبود و بطور کلی استان مازندران سرش در کمک‌های بویژه دولتی بی کلاه ماند و هنوز هم که هنوز است، خسارات وارده به اراضی کشاورزی، احشام، واحدهای تولیدی و...، پرداخت نشد. از این سیل که بگذریم، سیل اخیر در برخی از استان‌های کشور و از جمله در مازندران، بازهم سیل شهرستان نور و شهر بلده، که منجر به ویرانی منازل مردم شد، از دیده رسانه ملی و توجه مسئولان استان و آقای استاندار مغفول واقع شد و مردم سیل زده به حال خود رها شدند و کسی غیر از خادمیاران حضرت رضا (ع) بداد مردم سیل زده نرسیدند. مگر نهادی مثل هلال احمر و تشکیلات ستاد بحران استان و شهرستان نباید در این مواقع به داد مصیبت‌دیدگان برسند؟!. در جریان سیل بلده آنها کجا بودند که حتی روزها پس از وقوع سیل در منطقه حضور بهم نرساندند و خدمات ارائه ندادند؟!. تشکیلات فرمانداری، بخشداری و...، چطور؟!.
اگر ترک فعل‌ها از سوی مسئولان، که موجب ورود زیان به مردم می‌شود و جان و مال آنها را مورد تهدید قرار می‌دهد، مبنای رسیدگی مسئولان قضایی قرار گیرد، بسیاری از نارسائی‌ها به‌خصوص در حوزه مدیریتی فرصت ظهور و بروز پیدا نمی‌کنند اما اگر اوضاع همینی باشد که الان هست، از این موارد بکرات محقق خواهد شد و آش همان خواهد بود و کاسه همان.
غلامعباس خالقی؛ کارشناس مسائل اجتماعی
انتهای پیام /