شیوع ویروس کرونا بازارهای نوظهور را ویران کرد
دلیل این خوشبینی چین است. تا پیش از شیوع بیماری همه گیر کووید -19، سلطه چین بر تولید و تجارت جهانی غیرقابل شکست به نظر می‌رسید. حتی با افزایش مستمر دستمزدها در این کشور، شرکتها درباره تغییر مکان کارخانه‌های خود به جای دیگر تردید داشتند.
کشورهای رقیب که می‌خواهند پایگاهی برای زنجیره‌های تأمین جدید شوند، ناگزیر بودند با شبکه‌های قدرتمندی که در چین ایجاد شده بودند، رقابت کنند. بسیاری از کشورهای در حال توسعه با ظهور اتوماسیون، شک داشتند که آیا برای همیشه از رونق تولید محروم خواهند بود یا خیر.
اما اکنون وابستگی به چین بیشتر و خطرناک‌تر به نظر می‌رسد. تولید کنندگان هنوز محل کارخانه‌های خود را جابجا نکرده اند چرا که چین مکان نسبتا آسانی برای تجارت است و در آنجا به اندازه کافی شرکت وجود دارد که ارزش ماندن داشته باشد.
اثر شبکه‌ای می‌تواند زنجیره‌های تأمین تک منشأ را کارآمد کند اما اگر به دلایلی این شبکه خراب شود، آن زنجیره‌های تامین به سرعت شکننده می‌شوند.
در ماه مارس همین موضوع رخ داد و همه شرکتها، سرمایه گذاران و از همه مهمتر سایر کشورهای در حال توسعه تقریبا همزمان این موضوع را متوجه شدند.
از آن زمان به بعد، سیاست گذاران کشورهای در حال توسعه به دنبال استفاده از این امکان هستند. نخست وزیر ویتنام اعلام کرد که کشورش در حال آماده سازی شرایط برای جذب سرمایه گذاران خارجی و کسانی است که می‌خواهند در پروژه‌های جدید این کشور سرمایه گذاری کنند یا تولید خود را از سایر کشورها به ویتنام منتقل کنند.
نارندرا مودی، نخست وزیر هند نیز در یک سخنرانی نسبتا کوتاه با اعلام بسته محرک اقتصادی کشورش، هشت بار به «زنجیره‌های تأمین» اشاره کرد.
سیاست گذاران هندی مانند همه همتایان خود در هر جای دیگر دنیا سعی می‌کنند کارخانجات را از چین خارج کنند.
هند قطب تولید دارو و محصولات پزشکی راه اندازی کرده است. دولت این کشور می‌گوید در حال ایجاد یک بانک توسعه زمین برای ارائه به شرکت‌های علاقمند است.
به یاد داشته باشید که پیگیری استراتژی «چین به علاوه یک» برای شرکتها واقعا چه معنایی دارد. آنها در حال برنامه ریزی برای متنوع سازی زنجیره‌های تأمین خود هستند. برای جذب آنها، لزوما نیازی نیست کشورها ارزانتر یا کارآمدتر از چین باشند.
کشورها باید شفاف‌تر عمل کنند و قابل اعتماد باشند. کشورهایی که در این مسابقه پیروز می‌شوند، کشورهایی خواهند بود که می‌توانند شرکتها را متقاعد کنند که آنها امن‌ترین مکان برای انجام تجارت هستند، حتی اگر تجارت در این کشورها همیشه ساده نباشد.