عاشقانه‌های معلمان در گوش محصلان
استان‌ها - ایرنا - کودکان بیش از آنچه از شنیدن و خواندن می‌آموزند، از طریق دیدن فرا می‌گیرند و این روزها که چشمان ترسیده آنها از کرونا با دغدغه کسب علم بر صفحات الکترونیکی دوخته شده است، بیش از هر دانشی عاشقانه‌های معلمانی را می آموزند که جان بر کف گرفته و برای چشاندن شهد دانایی به محصلانشان کوه به کوه و کوی به کوی سفر می‌کنند.
شخصیت اجتماعی جامعه ایران زمین که مبتنی بر خداپرستی با سابقه ای چند هزار ساله است در بحران های متعدد در مقاطع مختلف تاریخ، جلوه هایی متعالی و منحصر به فرد خلق کرده است که دوران شیوع بیماری کووید 19 را می توان تازه ترین عرصه تجلی چنین شخصیتی دانست.
با رویت نخستین نشانه های ویروس این بیماری در ایران، به رغم همه نگرانی ها و تلاطم های منطقی که از هر جامعه بشری در برابر این وحشت فراگیر انتظار می رفت، ایرانیان رفتاری متفاوت نشان دادند و با هدایت حکیمانه رهبرشان لحظاتی افتخارآفرین خلق کردند.
در لایه های گوناگون جامعه و به تعداد صنوف متعدد آن و به اشکال مختلف؛ سلوکی مومنانه در مواجهه با آثار شیوع کرونا به نمایش گذاشته شد که این گزارش تنها اشاره ای کوتاه دارد به بخش کوچکی از این اقیانوس افتخار و نگاهی انداخته است به اقدام معلمانی که به عنوان فرهیختگان چنین جامعه ای خود به تنهایی خالق جلوه هایی ممتاز از ایثار و وظیفه شناسی هستند.
هرچند نباید فراموش کرد پیش از این نیز بودند معلمانی که جان دانش آموزان را بر جان خویش مقدم دانستند و برای نجات کودکان این سرزمین به دل آتش زدند و یا تعلیم را به وقت مدرسه و ضوابط آموزش و پرورش محدود ندانستند و تدریس را در بستر بیماری هم ادامه دادند.
درخشش الماس وجود معلمان در خاطر محصلان
از همین رو وقتی می شنویم که یکی از معلمان ساوجی شهرستان ساوه از توابع استان مرکزی حقوق یک ماه خود را برای تامین اینترنت دانش آموزان بی بضاعت این شهرستان اختصاص می دهد و رضا به طرح نامش نیست، ما آن را همدلی مومنانه می خوانیم و درخشش الماس این وجود را در خاطرمان مسبوق به سابقه می بینیم.
شنیدن خبر خرید یک دستگاه تلویزیون و دستگاه گیرنده دیجیتال همراه آن برای دانش آموزان بی بضاعت روستایی در اهر از توابع استان آذربایجان شرقی نیز که توسط دو تن از معلمان آنها انجام شد، به نظر تولد ستاره ای دیگر بود در آسمان جامعه منور ایران که این بار نام «سرقینی» و «برزگر» به خود گرفته است.
شاید نام «آمنه کوهستانی» را اولین بار بعد از شیوع کرونا شنیده باشیم، اما نام او پژواک صدها نام مشابه ای است که در ایران بارها به انواع دیگر ایثار او را تکرار کرده اند.
او معلم آزادشهری در استان گلستان است که خود حق‌التدریس است و پایه اول آموزشگاه استثنایی امید را در این شهر برعهده دارد اما پس از شیوع کرونا و تعطیلی مدارس نتوانست دوری دانش آموزان خود را تحمل کند و در حالی‌که توصیه‌های بهداشتی همه را به خانه‌نشینی و قرنطینه اختیاری تشویق می کرد، او به رغم خطر ابتلا به این بیماری جان را بر دست گرفت و برای برقراری عدالت آموزشی، کلاس درس را به خانه دانش آموزانش برد.
«خدامراد محمدی»، معلم نمونه کشوری در استان محروم خراسان جنوبی است که در مدت گرفتاری کشور با بحران کرونا همچون هزاران معلم دیگر در این سرزمین، تلاش دوچندان کرد تا خلاء آموزش حضوری را با تولید و نشر بسته‌های آموزشی در فضای مجازی جبران کند و این همت عملی خود سال ها درس ماندگار برای زندگی کودکانمان است.
دانش آموزی که می بیند «محسن رضایی» معلم وظیفه شناس دزفولی با وجود تعطیلی مدارس به علت شیوع کرونا تدریس را رها نمی کند و با حضور در مناطق کوهستانی و سخت گذر احمدفداله به امر تدریس ادامه می‌دهد، بدون تردید بیش از صدها صفحه توصیه به کسب دانش، از این عمل بر اولویت دانایی آگاه می شود.
وقتی «محمدحسن رئوفی» که پایه‌های چهارم، پنجم و ششم را در روستای اوزین‌بوغاز بخش داشلی‌برون شهرستان گنبد از توابع استان گلستان تدریس می‌کند، همراه با همسرش «فاطمه انوری‌پور» که او هم فرهنگی و مدرس پیش دبستانی و پایه‌های اول، دوم و سوم است،سد کرونا را مانع ارایه خدمت به دانش آموزان نمی بینند، بهتر از هر کلامی وظیفه شناسی را به شکل عملی آموزش می دهند.
بارش بدون تبعیض یک ابر را شاید مهمترین ویژگی باران باید دانست و تمثیل معلم به چنین بارانی بی جا نخواهد بود وقتی می‌شنویم معلمی در استان فارس آموزش را برای دو دانش آموز تبعه افغانستان فراموش نکرده است.
«صفیه چهره‌ور»، آموزگار روستای بالاده منطقه بیرم شهرستان لارستان در استان فارس است که در دبستان حجاب این روستا تدریس می‌کند و هنگامی که مطلع می شود دو دانش آموز افغان او به نام های پریسا و سمیه به اینترنت دسترسی ندارند، رنج آموزش حضوری و اختصاصی را به جان می خرد.
بسیاری از معلمان مانند چهره‌ور معتقدند تنها آموزش و پرورش می‌تواند توسعه متوازن جامعه را در رسیدن به اهداف متعالی، پایه‌ریزی و عملیاتی کند و آموزگاری در روستاهای فاقد امکانات است که جایگاه ویژه این نگاه را در شرایط خاص نمایان می‌کند.
معدود بودن دانش آموزان یک مدرسه هم نتوانست تعهد معلمان را به تدریس در شرایط بحرانی کرونا کم رنگ کند و معلمانی را مانند «کاوه قادرپور» مدیر - آموزگار دبستان 22 بهمن روستای نجار شهرستان پاوه در استان کرمانشاه، برای برپایی کلاس رفع اشکال به کلاس هایی کشاند که تنها 2 دانش‌آموز دارد.
رسیدگی به امور تحصیلی دانش آموزان برخوردار از سلامتی کامل شاید زحمتی متعارف داشته باشد اما بدون شک همت برای رساندن نوای عاشقانه‌های تعلیم معلم به جان دانش آموزان استثنایی کاری دشوارتر است.
رنجی که «مهناز گودرزی» معلم مدرسه استثنایی مهرورزان شهرستان بروجرد در استان لرستان برای آموزش پایه دوم دبستان در نخستین سال تدریس خود در دوران کرونا تجربه کرده، تجربه ای ناب است که به دفعات تکرار خواهد کرد مانند هزاران همکارش تا چراغی برافروزد به میانه راه کودکانی که از همه سلامت خویش برخوردار نیستند.
«مهدی گرامی‌پور» معلم وظیفه‌شناس آستارایی که با توجه به نبود شبکه اینترنت و عدم امکان استفاده دانش‌آموزان از پیام‌رسان شاد در روستای مشند، در استان گیلان هر روز مسیر 30 کیلومتری مرکز شهر را تا این روستا برای برگزاری کلاس‌های درس در دامان طبیعت طی می کند، تنها نیست و همکارانی مانند «سکینه بگان» معلم مقطع ابتدایی دبستان شهید مجید کیان روستای گراب شهرستان طالقان در استان البرز یا «عادل علیمحمدی» آموزگار روستای «پنجرلو» شهرستان ماکو در استان آذربایجان غربی نیز هستند که بازتاب دهنده بخشی از ایثار هزاران معلم این سرزمین اند که قرن هاست پرچم پر افتخار تمدنی اسلامی - ایرانی را بر بام جهان بر افراشته نگه داشته اند.
*س_برچسب‌ها_س*