عبور از مرز عافیت با میثاق طلبگی

خبرگزاری تسنیم رضا واو‌سری؛ از همان روز نخست که قدم به مؤسسه علمی فرهنگی امام صادق (ع) که به‌همت حضرت آیت‌الله سبحانی بنیان گذاشته شد، دریافتم که اینجا صرفاً یک مکان آموزشی نیست بلکه بستری است برای آغاز یک جریان فکری تمدنی که قرار است فکر و قلم را متحول کند. لباس ساده طلاب نور آرامی که از چهره‌هایشان ساطع می‌شد و خنده‌های بی‌ریای خانواده‌هایشان همه حکایت از نوری دیگر داشت نوری نه برخاسته از سقف کلاس‌ها بلکه نوری آسمانی که در دل‌ها تابیده و در قالب «هدایت» تجلی یافته بود، اما این «هدایت» تعبیری مبهم یا شعاری نبود، روشن، زنده و جاری بود، هدایتی که نه‌تنها بر خود اثر می‌نهد بلکه زمینه‌ساز رشد و ارتقای دیگران نیز هست.

طلبگی، عبور از آستانه یک مدرسه صرف نبود؛ عبور از مرزهای عافیت‌طلبی، سکوت، و بی‌تفاوتی بود، گام‌نهادن در مسیری که مقصد آن، تنها اجتهاد فقهی نیست، بلکه پاسداری عمیق و مداوم از حقیقت و هویت دینی انقلابی است، علمی که طلب می‌شود، باید امتداد داشته باشد؛ تا مرزهای مقابله با ظلم، تا نابودی استکبار.

در همان روزهای آغازین، نگاه من به گروهی از طلاب جوان افتاد؛ چهره‌هایی پرنشاط، مصمم و آگاه. آنان نه برای انزوا در اتاق‌های خاموش نه پایگاه بسیج خاموش، بلکه برای آغاز یک نهضت علمی تمدنی آمده بودند، حرکتی آمیخته با بصیرت، آگاه از زمانه، ریشه‌دار در گفتمان انقلاب اسلامی.

طلاب جدید الورود، نه صرفاً خوانندگان متون، بلکه قاریان نبض زمان بودند. اگر بصیرت را به نور تشبیه کنیم، آنان مشعل‌دارانی بودند که نه‌تنها خود راه می‌رفتند، بلکه روشنایی راه دیگران نیز بودند. در همین فضا بود که به‌یاد سخن رهبری افتادم: «علم و تقوا، اگر با فهم زمانه همراه نباشد، گاهی خودش تبدیل به آفت می‌شود.»، واقعیتی که بسیاری از حوادث تاریخی آن را اثبات کرده است؛ عالمانی که در موقعیت‌های حساس، به‌دلیل فقدان شم سیاسی، نه‌تنها نتوانستند اثرگذار باشند، بلکه گاه در جهت تضعیف نیروهای خودی گام برداشتند.

میثاق طلبگی، صرفاً عهد با کتاب‌های درسی نیست؛ بلکه عهد با خون شهدا، با راه سیدالشهداء (ع)، با بصیرت فاطمی (ع) و استقامت زینبی (س) است. این عهد، اقتضا می‌کند که طلبه، در تحلیل صحنه نبرد نرم نیز صاحب‌نظر باشد. شناخت جبهه دشمن، درک سازوکارهای نفوذ، فهم ماهیت جنگ روایت‌ها و تسلط بر تحلیل تحولات جهانی، جزء لاینفک از وظیفه روحانیت در عصر حاضر است.

امروز، دیگر نمی‌توان در حجره‌ای نشست و بی‌تفاوت از کنار تغییرات اجتماعی و هجمه‌های فکری عبور کرد. اگر طلاب حوزه علمیه با فضای رسانه، افکار عمومی، و نظام سلطه فکری بیگانه باشند، چگونه می‌توانند جامعه را هدایت کنند؟ در این میان، «علم» تنها ابزار پایداری و ماندگاری است. بدون علم، آرمان‌خواهی تبدیل به هیجان زودگذر خواهد شد. همان‌گونه که مقام معظم رهبری فرمودند: «علاقه به مبارزه و آرمان‌خواهی، بدون پشتیبانی علمی کافی، نمی‌تواند تأثیر عمیق و پایداری در جامعه داشته باشد.»

فقه، اصول، فلسفه، کلام، منطق، ادبیات عرب... این‌ها صرفاً مواد درسی نیستند؛ بلکه زیرساخت‌های استحکام‌بخشِ تفکر دینی‌اند. سوادی که طلبه از این مسیر به‌دست می‌آورد، نه‌تنها او را در برابر شبهات بیمه می‌کند، بلکه به او قدرت تولید اندیشه دینی و تمدنی می‌دهد. در جهانی که با ابزارهای هوشمندانه، ذهن‌ها را شکار می‌کنند، طلبه باید «مجاهد در عرصه عقل» باشد، این وظیفه‌ای ا‌ست که مؤسسه‌هایی همچون امام صادق (ع)، با رویکرد نوین آموزشی و انقلابی، عهده‌دار آن هستند.

امروز، وقتی به طلاب جوانی می‌نگرم که در کلاس‌های دقیق علمی، با همتی مضاعف و هدفی روشن، علم را نه برای مدرک، بلکه برای مبارزه می‌آموزند، در دل احساس اطمینان می‌کنم. این نسل، نه در برابر شبهه، که در برابر فتنه ایستاده‌اند، نه برای حفظ گذشته، بلکه برای ساخت آینده، و این یعنی؛ میثاق طلبگی، هنوز زنده است.