عیارِ شیران طلا اما سهم؛ نقره، برنز یا هیچ / نظرسنجی: عملکرد کاروان ایران در هانگژو

به گزارش ورزش سه، راه چینی ها که از سال 1982 و نهمین دوره بازیهای آسیایی از تمامی دیگر کشورهای قاره ی کهن جدا شده و در کسب تعداد مدال طلا یا مجموع بی رقیب هستند.

هر چند هشت دوره ای ابتدایی بازیهای آسیایی در سیطره ژاپن قرار داشت اما از 1982 و دهلی نو این چین است که مقام قهرمانی را به خود اختصاص می‌دهد تا جایی که در سال 2008 حتی توانست در المپیک هم به قهرمانی برسد و آمریکا را ناکام بگذارد.

در حالیکه بسیاری از کشورهای آسیایی از جمله چین و حتی کشورهایی که زمانی حرفی برای گفتن نداشتند، دوره به دوره در بازیهای آسیایی پیشرفت می کنند ما شاهد پسرفت در کسب مدال یا رده بندی کلی در جایگاه و رتبه هستیم.

کاروان ورزش ایران در سه دوره ی اخیر بازیهای آسیایی تا قبل از هانگژو به ترتیب در 2010 گوانگژو با 20 طلا و مجموع 59 مدال چهارم، 2014 اینچئون با 21 طلا و مجموع 57 مدال پنجم و در 2018 جاکارتا با 20 طلا و مجموع 62 مدال ششم شد. این یعنی دیگر کشورها در مرغوبیت و بعضا مجموع مدال عملکرد بهتری داشته اند که ایران در سه دوره ی اخیر، دوره به دوره یک پله نسبت به قبل پسرفت داشته است.

عدم توجه به ورزش مدارس و آموزشگاهی، عدم استعدادیابی در استانهای مختلف، نیمه کاره ماندن طرح های جامع، عدم ثبات مدیریتی، اختلافات ریشه ای در اکثر فدراسیون های ورزشی، انتخاب های جهت دار در بخش های مختلف، نارضایتی عمومی اقلب ورزشکاران از امکانات سخت افزاری و بودجه های نامطلوب، عدم و نبود درآمدزایی در ورزش، تکیه بر بودجه های محدود دولتی، عدم توجه واقعی از هر نظر به رشته های پر مدالی مانند دو و میدانی، تیراندازی، شنا، ژیمناستیک یا برخی رشته های ورزشی نوین، دلسردی تزریق شده از زد و خوردهای زرگری و... قیمت سرسام آور دلار برای در اختیار گرفتن سخت افزار روز یا مربیان بزرگ، همه و همه باعث شده ایران بر عکس داشتن جامعه ی جوان که رو به میانسالی نهاده، حرفی برای گفتن در بازیهای چند رشته ای مثل بازیهای آسیایی و المپیک از منظر رتبه بندی در مرغوبیت مدال یا مجموع مدالی نداشته باشد.

ورزش ایران در آوردگاههای بازیهای آسیایی و المپیک بیشتر مرفقیت خود را بر پایه ی قهرمانان خود رو یا جرقه ها گذاشته و بیشتر به اما و اگر یا ابر و باد و مه و خورشید و فلک، دلخوش است. درحالیکه شیرزنان و شیر مردان ایرانی در رقابتهای ورزشی عیار واقعی شان طلایست اما در آخر سهمشان اقلب یا نقره و برنز می شود و یا هیچ.

تا قبل از روز دهم رقابتهای نوزدهمین دوره بازیهای آسیایی، چینی ها 270 مدال کسب کرده اند که 147 عدد آن طلاست. ژاپنی ها 33 طلا، کره جنوبی 31 طلا، هند 13، چین تایپه 12 و ازبکستان 11 طلا را به خود اختصاص دادند. تایلند، کره شمالی و هنگ کنگ هم هرکدام به ترتیب ده، هفت و شش طلا کسب کرده اند. حتی بحرین هم شش طلا تا پایان روز نهم دارد در حالیکه کاروان ورزش ایران با کسب پنج طلا در جایگاه یازدهم قرار گرفته و در میان ده کشور ابتدایی جدول مرغوبیت مدالها جایی ندارد.

حتی با فرض موفقیت احتمالی در روزهای آتی و رشته های مدال آوری برای ایران مثل کشتی آزاد، فرنگی، کاراته، وزنه برداری، کبدی، یا شاید تیر و کمان، شطرنج، سنگنوردی هم نمی توان چشم بر ضعف مدیریت و توجیه های مرسوم بعد از هر دوره رقابتهای بازیهای آسیایی و المپیک بست.

دختران ایرانی تا پایان روز نهم، دوازده مدال گرفته اند که همه یا نقره بود یا برنز. مردان کاروان ورزش ایران نیز 21 مدال که پنج عدد آن طلا است. یک مدال برنز میکس مشترک تیمی زنان و مردان هم به این آمار اضافه کنید که می شود عدد 34.

قبول که باز هم مدال می آوریم، طلا هم خواهیم برد و رتبه مجموع هم از عدد یازده بالاتر خواهد رفت (احتمال بسیار کسب طلای بخش زنان کاروان در رشته ی کاراته یا شاید کبدی هم وجود دارد.) اما آیا 289 ورزشکار در 34 رشته ورزشی، توانمندی اش در صورت مدیریت و توجه صحیح چهارساله این مقدار مدالی است که به دست آمده و خواهد آمد؟

نگاهی به تفاوت تدارکات آماده سازی ورزشکاران و کشورهای رقیب ایران، بیاندازید؛ یا علم و ابزار به کارگرفته را بررسی کنید، حتی توجه و سرمایه گذاری یا استعدایابی و استمرار را.

کاش همان قدر که قدرت توجیه داریم توان تغییر رویه و انقلاب در ورزش کشور را برای نشان دادن واقعی توانمندی استعدادهای "هدر رفت" شیران زن و مرد این سرزمین را داشتیم.

*شما هم زیر این پست با انتشار کامنت در این بحث مشارکت کنید.

پوریا تابان