وقتی ایران‌اینترنشنال تبدیل به سخنگوی تل‌آویو می‌شود
در حالی که حملات نظامی اسرائیل به خاک ایران موجی از واکنش‌ها در سطح بین‌المللی و داخلی برانگیخته، شبکه تلویزیونی ایران اینترنشنال با روایتی جهت‌دار و جانبدارانه، نه‌تنها این تجاوز را توجیه می‌کند بلکه در پوشش خبری و گفتگوهایش عملاً هم‌صدا با تل‌آویو عمل می‌کند. دفاع اخیر یکی از مجریان این شبکه از عملکرد آن، کامبیز نوروزی را به واکنش واداشت.
تصادفاً دیدم آقای فرداد فرحزاد، از مجریان شبکه ایران اینترنشنال در صفحه ایکس خود نوشته است «یک تلاش سازمان‌یافته شکل گرفته تا خبرنگاران و رسانه‌های خارج از کشور، به ویژه ایران اینترنشنال را از وجه انسانی جدا کرده و آنها را به عنوان ابزار جنگ‌طلبی و ضدایرانی جلوه دهند.» آقای فرحزاد تلاش می‌کند شبکه تلویزیونی ایران اینترنشنال را از اتهام همکاری و هم‌سویی با اسرائیل در تجاوز نظامی به خاک ایران مبرا کند. او انتقادهای مطرح‌شده علیه این شبکه را «تلاشی سازمان‌یافته از سوی حکومت و حامیانش برای زدن روزنامه‌نگاران» می‌نامد.
اما این صرفاً وارونه‌نمایی حقیقت است؛ تلاشی برای گم‌کردن رد پای روشن این شبکه در حمایت رسانه‌ای از اقدامات اسرائیل علیه ایران. تجربه تاریخی روزنامه‌نگاری، چه در جهان با سابقه‌ای بیش از چهار قرن و چه در ایران با پیشینه‌ای نزدیک به دو سده، نشان داده که جهت‌گیری رسانه‌ها نه از چشم مخاطبان عادی پنهان می‌ماند و نه از منتقدان حرفه‌ای.
بر پایه مشاهدات شخصی می‌گویم: بینندگان این شبکه عمدتاً کسانی‌اند که امیدوارند با حمله نظامی اسرائیل، حکومت ایران سقوط کند. همین جهت‌گیری مخاطبان، گویای سیاست اصلی این شبکه است.
منتقدان ایران اینترنشنال از جمله خود اینجانب، با بیش از سی سال سابقه روزنامه‌نگاری، تدریس حقوق و اخلاق حرفه‌ای و نگارش صدها مقاله و یادداشت بر مبنای اصول حرفه‌ای نقد می‌کنند. نمی‌توان صلاحیت و آگاهی حرفه‌ای کسانی چون ماشاءالله شمس‌الواعظین را انکار کرد، کسی که با صراحت این شبکه را «اسرائیل اینترنشنال» نامید.
این رسانه نه‌تنها بی‌طرف نیست، بلکه مشوق جنگ، خشونت و تجاوز نظامی است و در موضع‌گیری‌هایش به‌وضوح جانب اسرائیل را می‌گیرد. اصل نهم از «اصول بین‌المللی اخلاق حرفه‌ای روزنامه‌نگاری» تصریح می‌کند که روزنامه‌نگاران موظف‌اند از هرگونه تحریک یا توجیه جنگ‌های تجاوزکارانه، تسلیحاتی و خشونت‌آمیز دوری کنند و در برابر نژادپرستی، آپارتاید، استعمار نو و سرکوب رژیم‌های استبدادی موضع‌گیری کنند.
اما ایران اینترنشنال به‌جای تعهد به این اصول، عملاً به تریبون نخست‌وزیر اسرائیل تبدیل شده و در مصاحبه با او، تجاوز نظامی اسرائیل به ایران را توجیه می‌کند. تیتر فوری این شبکه، «جنگ اسرائیل علیه جمهوری اسلامی» است؛ تیتری که دروغی بزرگ و هم‌زمان افشاگر حقیقتی تلخ است.
دروغ از آن‌جا نشأت می‌گیرد که در هیچ جنگی، حمله به نظام سیاسی کشور هدف صورت نمی‌گیرد؛ بلکه حمله به خاک، مردم و زیرساخت‌های آن کشور انجام می‌شود. حمله اسرائیل به خاک ایران صورت گرفته، نه صرفاً به یک نظام سیاسی. اما حقیقت این تیتر در آن است که نشان می‌دهد اینترنشنال آرزو دارد این جنگ به تغییر حکومت در ایران بینجامد - همان هدفی که دولت اسرائیل هم دنبال می‌کند.
این وارونه‌نمایی باعث می‌شود اقداماتی چون جاسوسی، همکاری با متجاوز، یا حتی مشارکت در عملیات نظامی علیه کشور، مشروع و قابل‌دفاع جلوه داده شوند. رسانه‌ای که چنین روایتی را جا می‌اندازد، در واقع از متجاوز چهره‌ای آزادی‌بخش می‌سازد.
از نوع پوشش خبری، گزینش مهمانان و لحن مجریان این شبکه کاملاً پیداست که جانب اسرائیل را گرفته‌اند و در تجاوز به ایران موضع حامیانه دارند.
پرسش مهم‌تر آن است که بودجه این شبکه از کجا تأمین می‌شود؟ چرا ایران اینترنشنال صراحتاً و شفاف منابع مالی خود را اعلام نمی‌کند؟ همه می‌دانند که این شبکه در زمان تیرگی روابط ایران و عربستان، با بودجه یکی از شاهزادگان سعودی راه‌اندازی شد. حالا منابع مالی فعلی‌اش کجاست؟ آیا همان‌طور که سیاست‌هایش نشان می‌دهد، حامیانی دارد که اهداف مشخصی را از مسیر این رسانه دنبال می‌کنند؟
آقای فرحزاد به‌خوبی می‌داند که منتقدانش بر مبنای اصول حرفه‌ای سخن می‌گویند، اما چون پاسخی حرفه‌ای و اخلاقی ندارد، به کلیشه قدیمی اتهام‌زنی و برچسب‌زدن متوسل می‌شود. این واکنش نه‌تنها پاسخی نیست، بلکه تأییدی است بر درستی نقدها.
کارکنان ایران اینترنشنال باید به یاد داشته باشند که شرافت حرفه‌ای، مهم‌ترین اصل روزنامه‌نگاری است. همراهی با یک رژیم متجاوز، آن هم علیه خاک وطن، با هیچ معیار اخلاقی، حرفه‌ای یا انسانی توجیه‌پذیر نیست. اگر ایران را دوست دارید، راهتان این نیست.
59243
کد خبر 2085113