یکی از برترین خودروهای تاریخ + تصاویر

به گزارش اقتصاد نیوز به نقل از زومیت، بسیاری از کارشناسان تاریخ خودرو معتقدند موستانگ (ماستنگ با تلفظ امریکایی) یکی از مهم‌ترین عوامل نجات اقتصادی فورد در سال‌های دهه‌ی 60 میلادی است. هرچند که سال‌های ابتدایی قرن بیستم با یکه‌تازی فورد در بازار امریکا و جهان سپری شد؛ با رسیدن به انتهای دهه‌ی 50، کاهش فروش و بحران بر خودروساز امریکایی سایه افکند. فورد، الگوی صنعتی جهان و خصوصا شرکت‌های خودروسازی بود. فورد مدل T، بین سال‌های 1908 تا 1927، به رکورد فروش 15 میلیون دستگاه رسید و پرتقاضاترین خودرو در دنیا شد. آمار تولید کارخانه‌های فورد امریکا در ابتدای دهه‌ی 50، عدد خیره‌کننده‌ی 8000 دستگاه در روز و 2.5 میلیون دستگاه در سال را نشان می‌داد؛ اما با رسیدن به دهه‌ی 60 میلادی، شرایط تغییر کرد.

فیرلین 1963، نمونه‌ای از یک خودروی اسپرت ناموفق ساخت فورد در دهه‌ی 60 میلادی

حدود سال‌های 1960، خودروهای بزرگ و پهن‌پیکر، جاده های امریکا را به تسخیر خود درآوردند. شورولت، بیوک و کرایسلر با محصولات کشتی‌گونه و پرمصرف خود، یکه‌تاز بازار این کشور به حساب می آمدند. در آن سال‌ها، شورولت ایمپالا، اولدز موبیل استارفایر، کادیلایک الدورادو و کرایسلر 300 محبوبیت بیشتری نسبت به خودروهای فورد، مثل فالکون و فیرلین داشتند. به همین دلیل، فورد تصمیم گرفت به‌جای رقابت مستقیم با مدل‌های پهن‌پیکر رقیب و ساخت محصولات مشابه، طرحی نو و خلاقانه به سبد خود اضافه کند. لی یاکوکا، فردی بود که برای رسیدن به این هدف بزرگ، مأموریت گرفت.

لی لاکوکا، در سال 1942 مدرک مهندسی صنایع از دانشگاه پنسیلوانیا گرفت و تحصیلات تکمیلی خود را تا سال 1946 در دانشگاه پرینستون ادامه داد. لاکوکا بلافاصله بعد از فارغ‌التحصیلی، در سن 22 سالگی به استخدام فورد در آمد. او توانست استعداد خود در رهبری گروه‌های کاری مختلف را ثابت کند و سال 1960، هنگامی که تنها 36 سال داشت، به سمت مدیریت اجرایی یکی از کارخانه‌های فورد برسد. لی لاکوکا، با عنوان پدر فورد موستانگ شناخته می‌شود؛ چرا که در زمان شروع پروژه‌ی موستانگ، مسئول تغییر و تنوع سبد محصولات فورد بود. سه طراح برجسته فورد با نام‌های جان ناجار (John Najjar)، فیلیپ کلارک (Philip Clark) و جو اوروس (Joe Oros) به سرپرستی دونالد فری (Donald N. Frey)، اولین نسخه‌ی موستانگ و خصوصا مدل 1964 را به واقعیت تبدیل کردند. لی لاکوکا هم‌اکنون 94 سال سن دارد.

لی یاکوکا (سمت چپ) درکنار دونالد فری، طراح ارشد فورد موستانگ (سمت راست)

ساخت موستانگ از ایده تا تولید نهایی، فقط 18 ماه طول کشید. لاکوکا و فری، قبلا ساخت یک مدل مفهومی با بدنه‌ی 2در 2نفره همراه پیشرانه 4 سیلندر را تجربه کرده بودند. این محصول با کد T5، تاحدودی الهام‌گرفته از خودروهای اسپرت محبوب در زمان خود، مثل شورولت کوروت C2 و جگوار E تایپ بود؛ اما هرگز به تولید نرسید، چراکه مدل تاندربرد به‌عنوان یک محصول 2در 2نفره در سبد فورد وجود داشت. در عوض، قرار شد المان‌های موجود در T5، مثل اندازه‌ی کاپوت جلو که نقش مهمی در زیبایی یک خودروی اسپرت در دهه‌ی 60 میلادی دارد، برای موستانگ هم لحاظ شود.

روز 17 آوریل 1964 (28 فروردین‌ماه 1343) در تاریخ فورد و خودروسازی جهان، بسیار مهم است. در این روز، اولین نسخه فورد موستانگ به نمایشگاه نیویورک آورده شد و مورد توجه عموم قرار گرفت. ظرف چند ساعت پس از رونمایی و تنها در یک روز، 22 هزار فورد موستانگ پیش‌فروش شد.

تصویری تاریخی از 17 آوریل 1964، اولین روز معرفی فورد موستانگ

بسیاری از خریداران موستانگ، نمی‌دانستند که جدیدترین محصول فورد از نظر فنی و کیفیت رانندگی هم نکات مثبت زیادی دارد. در سال 1964، مصرف سوخت خودروها چندان اهمیت نداشت؛ اما ظاهر جذاب مطابق با سلیقه‌ی بازار امریکا و قیمت نهایی، تعیین‌کننده بود.

لی یاکوکا (سمت راست) درکنار موستانگ، دونالد فری (سمت چپ) درکنار فورد فالکون

یاکوکا توانست از خودروی کم‌فروش و ناموفق فورد فالکون، محصولی پرفروش و محبوب بسازد. یکی از دلایلی که روند طراحی و ساخت موستانگ را سرعت بخشید، استفاده از پلتفرم فورد فالکن و و تجهیزات فنی مدل فیرلین بود. شاسی و سیستم تعلیق موستانگ، عملا مشابه محصولات موجود در خط تولید فورد استفاده شد. این ترفند، علاوه‌بر کاهش هزینه‌های تولید و تأمین قطعه یدکی، تعمیر موستانگ و خدمات پس از فروش را ساده می‌کرد.

بازاریابی و تبلیغات برای موستانگ، با برنامه‌ریزی دقیق و کم‌سابقه در زمان خود همراه شد. پیش از رونمایی در آوریل 1964، آگهی پیش‌نمایش این محصول، در روزنامه‌های مختلف به چشم می‌خورد و همین موضوع، جمعیت قابل توجهی از علاقه‌مندان را به مراسم معرفی در نیویورک کشاند. قیمت 2,368 دلاری موستانگ هم، چند روز پیش از رونمایی رسمی در روزنامه‌ها اعلام شده بود. این رقم، معادل 20 هزار دلار در شرایط کنونی اقتصاد امریکا است و جذابیت زیادی در دهه‌ی 60 میلادی داشت.

فورد موستانگ فست‌بک مدل 1965 درکنار هواپیمای P-51 موستانگ

موستانگ دارای لوگوی مخصوص به خود بود. نام خودرو به اسب وحشی و آزاد امریکایی (Mustang) اشاره می‌کرد؛ درحالی‌که لوگوی اختصاصی روی جلوپنجره هم، شخصیت‌سازی و برندسازی کم‌سابقه‌ای داشت. با این شرایط، بیننده احساس می‌کرد با محصولی متفاوت از دیگر مدل‌های فورد رو‌به‌رو است که سرعت و هیجان بیشتری دارد. علاوه‌بر اینها، نام موستانگ در سال‌های جنگ جهانی دوم برای هوایپمای جنگنده‌ی P-51 امریکا هم استفاده شده بود و عامه‌ی مردم با چنین واژه‌ای آشنایی داشتند.

موفقیت موستانگ فراتر از انتظار بود. مدیران فورد پیش‌بینی کرده بودند در شرایط ایده‌آل، تقاضا برای موستانگ به 100 هزار دستگاه در سال برسد؛ اما این رقم، ظرف 3 ماه پیش‌فروش شد. در سال اول، 318هزار ثبت سفارش برای موستانگ ثبت شد که تا آن زمان در تاریخ خودروسازی دنیا بی‌سابقه بود. سیاست صحیح مدیران فورد در موضوع اشتراک قطعات بین موستانگ و تعدادی دیگر محصولات شرکت سازنده، فرایند افزایش تولید موستانگ را سرعت بخشید. فورد، خیلی زود توانست به تولید یک میلیون موستانگ ظرف 8 ماه برسد.

اولین موستانگ، به‌وضوح کوچک‌تر از مدل‌های اسپرت زمان خود به نظر می‌رسد؛ اما به‌لطف طراحی عالی توسط گروه دونالد فری، چشم بازار امریکا را به خود خیره کرد. چراغ‌های جلو، مشابه بسیاری دیگر خودروهای آن‌زمان، دایره‌ای و یگانه در طرفین بودند؛ درحالی‌که به‌لطف کشیدگی کاپوت در سمت جلو، حالت انتقامجو با چشم و ابرو را تداعی می‌کردند. این خودرو با طول 4,613 میلی‌متر، عرض 1,732 میلی‌متر و ارتفاع سقف 1,300 میلی‌متر، همراه فاصله محورهای 2,743 میلی‌متر ارائه شد.

تعدادی از مدل‌های نهایی موستانگ که چند ماه پس از رونمایی به دست مصرف‌کننده رسیدند؛ تفاوت‌هایی با نمونه‌ی دیده‌شده در نمایشگاه نیویورک داشتند. البته این تغییرات، اهمیت چندانی برای خریداران نداشت و تقریبا هیچ‌کس از عامه‌ی مردم، متوجه آن نشد. در ظاهر، چراغ‌های عقب تقویت شدند تا نور بهتری در شب داشته باشند. از سال بعد، حالت مکعبی صندوق عقب هم با طرح فست‌بک (شیشه‌ی عقب کشیده تا انتهای بدنه) تغییر کرد و پیشرانه‌ی 6 سیلندر 2.8 لیتری با قدرت 101 اسب‌بخار، با نمونه‌ی 3.3 لیتری 120 اسب‌بخار جایگزین شد. درواقع، قدیمی‌ترین مدل‌های موستانگ که موتور ضعیف‌تری داشتند و با کد 1/2 در سال 1964 به تعداد 121,538 دستگاه تولید شدند، اصیل‌ترین نمونه‌ها از این خودروی افسانه‌ای هستند.

نژاد اسب‌های کوچک که معمولا برای سواری نونهالان استفاده می‌شود، اصطلاحا با نام پونی (Pony car) معروف است. باتوجه‌به اندازه‌ی کوچک‌تر فورد موستانگ در مقایسه با خودروهای عضلانی اواسط دهه‌ی 60 میلادی، مثل پونتیاک GTO، دوج چارجر و AMC جاولین، کلاس پونی متولد شد. با این ترتیب، فورد موستانگ بنیان‌گذار خودروهای پونی در صنعت امریکا و اولین محصول با این سبک بدنه است. البته نباید فراموش کرد که بسیاری از خودروهای عضلانی مشهور، بعد از موفقیت موستانگ، اقدام به کاهش اندازه‌ی بدنه در مدل‌های جدید (بعد از 1965) کردند و عملا اختلاف‌ظاهری بین مدل‌های عضلانی و پونی در ابتدای دهه‌ی 70 میلادی، کم‌رنگ و تاحدودی غیرقابل تفکیک شد. حتی فورد موستانگ هم از نسل‌های دوم به بعد، افزایش بدنه داشت و تفاوت با خودروهای عضلانی کلاسیک را کاهش داد.

نمونه‌ای از تبلیغات فورد موستانگ در مجلات، سال 1964

مهم‌ترین مشخصات یک خودروی پونی عبارت بود از: بدنه‌ی 2در همراه صندوق عقب کوتاه با کابین جادار مناسب برای حمل 4 سرنشین، کشیدگی نسبتا زیاد کاپوت جلو با اندازه‌ی بیشتر نسبت‌به اتاق، قیمت رقابتی کمتر از 2,500 دلار در دهه‌ی 60 میلادی (حدود 23 هزا دلار در زمان فعلی)، تولید نامحدود همراه لوازم یدکی مشترک با دیگر مدل‌های شرکت سازنده، مطابقت با سلیقه‌ی نسل جوان و تبلیغات گسترده در رسانه‌های مختلف.

پلیموت باراکودا مدل 1964

از دیدگاه بعضی کارشناسان، پلیموت باراکودا که 2 هفته زودتر از موستانگ 1/2 معرفی شد، اولین خودروی پونی تاریخ امریکا محسوب می‌شود. در سمت دیگر ماجرا، به این دلیل که خودروهای متعددی به تقلید از موستانگ و با شباهت به محصول فورد در سال‌های بعد تولید شدند، نمی‌توان برای پلیموت باراکودا ارزش خاصی از نظر خلاقیت در طراحی و تاثیر بر دیگر خودروهای دنیا قائل شد. فورد، پروژه‌ی طراحی و ساخت موستانگ را تا روزهای منتهی به مراسم رونمایی محرمانه نگه داشت. این ترفند و هم‌زمانی رونمایی موستانگ و باراکودا تاثیر بسیار بدی بر فروش محصول اسپرت پلیموت گذاشت و باراکودا با شکست تجاری در سال 1966 از چرخه‌ی تولید خارج شد. نسل دوم و سوم باراکودا که در سال‌های 1967 و 1970 معرفی شدند هم، پونی محسوب نمی‌شوند؛ چراکه از سبک طراحی خودروهای عضلانی پیروی کردند.

برای علاقه‌مندان مدل‌های کلاسیک یا نمونه‌های مدرن، رقابت شورولت کامارو و فورد موستانگ اهمیت ویژه‌ای دارند. پرواضح است که موفقیت موستانگ در بازار امریکا، منجر به تولید کامارو توسط شورولت شد و طبیعتا در صورت عدم معرفی این محصول توسط فورد، خبری از کامارو در میان تولیدات شورولت نبود. نسل اول کامارو، 2 سال پس از موستانگ، در آخرین روزهای 1966 معرفی شد و سال 1967 به تولید رسید. پس از فروش عالی موستانگ در بازار، شورولت به‌خوبی متوجه شد تقاضا برای مدل‌های اسپرت و 2در این شرکت، مثل شوی II نوا اسپرت کوپه (Chevy II Nova Sport Coupe) شدیدا کاهش یافته است. نسل اول کامارو در زمان تولید، کوچک‌ترین خودروی 4نفره‌ی شورولت بود و آشکارا ظاهری الهام‌گرفته از موستانگ داشت؛ ضمن اینکه پیشرانه‌ها‌ی قوی‌تر با تنوع بیشتر ارائه می‌کرد. ارزان‌ترین مدل کامارو در سال 1967، مجهز به پیشرانه‌ی 3.8 لیتری 140 اسب‌بخار بود.

پونتیاک فایربرد، محصولی از زیرمجموعه‌ی شورولت بود که سال 1967 براساس نسل اول کامارو تولید شد. این خوردو، کمی بزرگ‌تر از موستانگ و کامارو به نظر می‌رسید؛ ضمن اینکه به‌لطف کشیدگی بیشتر در کاپوت جلو، شباهت بیشتری به مدل‌های کلاسیک و عضلانی داشت. نسل اول فایربرد بین سال‌های 1967 تا 1970 با تولید سالانه 90 هزار تا 100 هزار دستگاه، فروش خوبی در بازار امریکا داشت. نسخه‌ی پایه از پیشرانه‌ی 3.8 لیتری با قدرت 165 اسب‌بخار استفاده می‌کرد؛ درحالی‌که مدل‌های 8 سیلندر 5.7 و 6.6 لیتری با قدرت‌های 325 و 345 اسب‌بخار هم قابل سفارش بودند.

دوج چلنجر هم از دیدگاه کارشناسان، در کلاس پونی قرار می‌گیرد؛ هرچند که بسیاری از علاقه‌مندان خودروهای امریکایی، این محصول را یک مدل عضلانی مدرن می‌دانند. نسل اول چلنجر در سال 1970 معرفی شد و آشکارا، کوچک‌تر از دوح چارجر 2در بود. این موضوع، اثبات‌کننده‌ی تلاش دوج در تولید محصولی جدید برای رقابت با موستانگ و کامارو است. نسخه‌ی پایه از نسل اول چلنجر با پیشرانه ی 110 اسب‌بخار، یک محصول اقتصادی با ظاهر جذاب بود؛ اما نسخه‌های دیگری از این خودرو با قدرت بیشتر از 300 اسب‌بخار هم عرضه شدند. برخلاف باور بسیاری از مردم، نسل اول چلنجر با موفقیت تجاری و فروش خیره‌کننده مواجه نبود. فروش این خودرو در سال اول، به 70 هزار دستگاه رسید؛ اما در سنوات بعد، تقاضای محدود به 25‌هزار دستگاه در سال داشت. نسل دوم هم، در فروش و جذب مشتری ناموفق بود. درواقع، نسل سوم دوج چلنجر که از 2008 تاکنون تولید می‌شود، سرانجام توانست به‌عنوان رقیب فورد موستانگ شناخته شود.

مرکوری کوگار (Mercury Cougar)، محصولی از زیرمجموعه‌ی لوکس فورد بود که با تکیه بر پلتفرم و تجهیزات فنی موستانگ در سال 1966 معرفی شد. این مدل، به‌دلیل استفاده از چراغ‌های مخفی و امکانات رفاهی لوکس در کابین، مورد توجه قرار گرفت و حتی در سال 1967 به‌عنوان خودروی سال مجلات معتبر رسید. نسل اول مرکوری کوگار با پیشرانه‌های مختلف از قدرت‌های 200 تا 330 اسب‌بخار استفاده می‌کرد و در نسخه‌های قوی‌تر، دارای هواکش روی کاپوت جلو بود. نسل‌های دوم تا ششم کوگار، بین سال‌های 1971 تا 1988، با تبعیت‌از سبک طراحی خودروهای لوکس امریکایی، به کادیلاک شباهت داشت و موفقیت نسل اول را تکرار نکرد. آخرین مدل کوگار با نسل هشتم تا سال 2002 تولید محدود و ناموفق داشت. برند مرکوری هم باتوجه‌به سرمایه‌گذاری فورد بر محصولات لینکلن، در سال 2011 منحل شد.

در خارج از امریکا هم، خودروهای زیادی تحت تاثیر موستانگ قرار گرفتند. بعضی کارشناسان، حتی نسل اول تویوتا سوپرا را الهام‌گرفته از محصول فورد می‌دانند؛ اما از دیدگاه تاریخی و فنی، سلیکا با ابعاد نزدیک به موستانگ و طرح بدنه‌ی کوپه، تاثیرپذیری بیشتری داشته است. نسل اول سلیکا با بدنه‌ی چهارسرنشینه و دودر، سال 1970 عرضه شد. تویوتا با عرضه‌ی این خودرو نسبتا کوچک ژاپنی در بازار آمریکا، رقابت با فورد موستانگ و شورولت کامارو را هدف گرفت. نسل اول سلیکا 8 سال با پیشرانه‌های مختلف از 1.4 لیتر 86 اسب‌بخار تا 2.2 لیتر 100 اسب‌بخار تولید شد. سلیکا لیفت‌بک (درپوش صندوق یک‌تکه با شیشه‌ی عقب) هم سال 1974 به بازار آمریکا رسید و از نمای پشت، بسیار شبیه فورد موستانگ بود. به‌همین‌دلیل، نسل اول سلیکا به‌عنوان نخستین خودرو عضلانی (ماسلزکار) تاریخ ژاپن شناخته می شود.

در اروپا هم، سبک بدنه و شرایط فنی موستانگ مورد توجه قرار گرفت. فیات 124 اسپرت اسپایدر، یکی از مشهورترین و نخستین خودروهای اروپایی تاثیرپذیرفته از موستانگ محسوب می‌شود که 2 سال بعد از آن معرفی شد. البته این خودرو طراحی و ظاهر خود را از مدل‌های 2نفره و قدیمی‌تر، مثل فیات 1500 و 1600 به ارث برد؛ اما موج تقاضا برای موستانگ در امریکا، به فروش بالای فیات 124 در اروپا و تغییر سلیقه‌ی مردم به سمت خودروهای 2‌در 4سرنشینه کمک کرد. اواسط دهه‌ی 60 میلادی، خودروهای فیات در بازار امریکا شناخته‌شده بودند و فروش بالای موستانگ، برند ایتالیایی را به تولید محصولی مشابه برای عرضه در سطح جهانی تشویق کرد. محصول نهایی براساس پلتفرم فیات 124 سدان تولید شد که خودرویی 4‌در و اقتصادی بود. مدل 124 اسپرت اسپایدر، توسط استودیو پینین فارینا در سال 1966 طراحی و سال 1967 به تولید رسید. این خودرو با بدنه‌ی 2‌در و فضای کافی برای 4 سرنشین، از پیشرانه‌ی 90 اسب‌بخار استفاده می‌کرد؛ ضمن اینکه مشابه موستانگ و برخلاف دیگر خودروهای ارزان‌قیمت اروپایی، دیفرانسیل عقب بود. فیات 124 اسپرت اسپایدر به مدت 16 سال تولید شد و از سال 2016، با نسل دوم عرضه می‌شود.

معرفی شلبی؛ انقلاب تیونینگ و صنعت بهینه‌سازی خودرو

برندهای AMG و M که امروزه خودروهای مرسدس بنز و بی‌ام‌و را برای فروش در بازار عمومی ارتقاء می‌دهند، قدمتی بسیار کمتر از شلبی و موستانگ‌های GT دارند. می‌توان ادعا کرد صنعت افترمارکت در زمینه‌ی بهینه‌سازی فنی خودروهای اسپرت با تولید انبوه، مدیون شرکت شلبی و موستانگ 1964 است. هرچند که شرکت‌های زیادی در سال‌های قبل از رونمایی موستانگ، اقدام به تیونینگ و تولید محدود خودروهای تقویت‌شده کرده بودند؛ اما شلبی موستانگ به‌عنوان اولین محصول بهینه‌سازی‌شده و استاندارد با تولید انبوه در صنعت خودروسازی دنیا شناخته می‌شود.

کارول شلبی (Carroll Shelby)، بنین‌گذار برند شلبی، قبل از رونمایی فورد موستانگ و تقویت خودروهای مختلف، در دنیای موتوراسپرت صاحب شهرت بود. در دهه‌ی 50 میلادی، کارول شلبی به‌عنوان راننده در تیم‌های اتومبیل‌رانی مازراتی و استون مارتین حضور داشت. افتخارات او در رقابت‌های اروپا و امریکا، منجر به کسب شهرت و ثروت قابل‌توجه شد. کارول شلبی در سال‌های 1958 و 1959 برای تیم فرمول یک مازراتی مسابقه داد؛ اما مهم‌ترین افتخاری ورزشی او، قهرمانی در مسابقه‌ی لومانز 24 ساعته 1959 با استون‌مارتین DBR1 است.

شلبی علاوه‌بر رانندگی، به‌عنوان مشاور فنی و یک مکانیک عالی در تیم‌های مسابقه فعالیت می‌کرد. او به دلایل پزشکی، از سال 1960 رانندگی حرفه‌ای را کنار گذاشت و مدرسه‌ی آموزش رانندگی تأسیس کرد. در همین ایام، به تقویت خودروهای سبک با پیشرانه‌های قدرتمند علاقه‌مند شد. شلبی، تجربه‌ی رانندگی با مدل‌های اسپرت و کوچک انگلیسی، مثل محصولات آلارد (Allard)، ام‌جی و خصوصا مدل MG TC را در جوانی کسب کرده بود. حتی استون مارتین DBR1 که با رانندگی شلبی به قهرمانی لمانز رسیده بود هم، یک خودروی اسپرت سبک‌وزن محسوب می‌شد.

شلبی کبری CSX2000

شرکت شلبی با نام کامل کارول شلبی اینترنشنال در سال 1962 تأسیس شد. هدف از تأسیس، تقویت خودروهای استاندارد و ساخت مدل‌های قدرتمند برای مشتریان ویژه، خصوصا مسابقات سرعت بود. در اولین سال تأسیس، کارول شلبی از شرکت خودروسازی AC انگلیس خواست مدل ایس (AC Ace) را طبق نظر او با پیشرانه‌ی 8 سیلندر 4.7 لیتری فورد عرضه کند. بهینه‌سازی‌های فنی به سفارش کارول شلبی انجام شد و محصول نهایی با کد CSX2000 به تولید رسید. این خودروی افسانه‌ای، با نام شلبی کبری معروف شد و زمینه‌ی همکاری شرکت شلبی و فورد را تقویت کرد.

خودروهای اسپرت و مسابقه‌ای، شامل فورد شلبی دیتونا و فورد GT40 در سال 1964 معرفی شدند. این محصولات، مخصوص مسابقات سرعت بودند و مدل‌های جاده‌ای محسوب نمی‌شدند. با معرفی اولین نسل موستانگ و فروش بسیار خوب این خودرو در بازار امریکا، شلبی هم به تقویت موستانگ علاقه‌مند شد تا محصولی قدرتمند برای استفاده‌ی عموم مردم عرضه کند. سال 1965، شلبی موستانگ GT350 رونمایی شد. پیشرانه‌ی 8 سیلندر 4.7 لیتری فورد که در حالت استاندارد، 271 اسب‌بخار قدرت داشت، با بهینه‌سازی شرکت شلبی و نصب کاربراتور جدید، به قدرت 310 اسب‌بخار و گشتاور 446 نیوتن‌متر رسید. شلبی موستانگ GT350 در سال 1965، به تعداد 562 دستگاه تولید شد. تقریبا تمامی این خودروها، سفیدرنگ و مزین به خطوط آبی روی بدنه بودند که از مدل‌های مسابقه‌ای فورد در مسابقات لمانز الهام گرفته شد. این ترکیب ظاهری تا امروز در بسیاری از محصولات شلبی موستانگ حفظ شده است. از سال 1967، پیشرانه‌ی قدرتمند 440 اسب‌بخار هم به تعداد محدود برای GT350 S و GT350 H اضافه شد.

شلبی GT500 با پیشرانه‌ی 7 لیتری در سال 1967 به تولید رسید. این مدل با قدرت 355 اسب‌بخار و گشتاور 570 نیوتن‌متر، مجهز به جعبه‌دنده خودکار 3 سرعته بود و می‌توانست در زمان 6.5 ثانیه به سرعت 100 کیلومتربرساعت برسد. اولین نسل GT500 با وزن خالص 1528 کیلوگرم، مسافت 400 متر را در 15 ثانیه طی می‌کرد که در زمان تولید، آمار بسیار خوبی بود.

استقبال مردم از شلبی GT500 و فروش 2048 دستگاه در سال 1967، منجر به عرضه‌ی کبری GT500 KR در سال 1968 شد که قدرت 335 اسب‌بخار و گشتاور 600 نیوتن‌متر داشت. مدل GT500 KR به‌لطف جعبه‌دنده‌ی دستی 4سرعته توانست در زمان 5.5 ثانیه به سرعت 100 کیلومتر برساعت برسد و مسافت 400 متر را ظرف 13.7 ثانیه بپیماید. نسخه‌های تولید محدود از GT500 هم تولید شدند. به‌عنوان مثال، نسخه‌ی سوپراسنیک 1967 با تایرهای تاندربولت می‌توانست به نهایت سرعت 275 کیلومتربرساعت برسد.

نسل ششم موستانگ، 55 سال بعد از رونمایی مدل 1/2 با عنوان پرفروش‌ترین خودروی اسپرت دنیا شناخته می‌شود. این محصول، همچنان با قیمت نسبتا اقتصادی کمتر از 25 هزار دلار در نسخه‌ی پایه، سالیانه 126 هزار دستگاه فروش جهانی دارد. در سال 2019، هنوز هم نسخه‌ی شلبی GT500، با پیشرانه‌ی 700 اسب‌بخار و توانایی رسیدن به سرعت 100 کیلومتربرساعت، ظرف 3.5 ثانیه قدرتمندترین مدل موستانگ با استاندارد کارخانه است. موستانگ، پرطرفدارترین خودرو در شبکه‌های اجتماعی محسوب می‌شود و تاکنون 12 میلیون مرتبه در اینستاگرام، اشتراک‌گذاری دارد.

قیمت نسخه‌ی کلکسیونی از فورد موستانگ مدل 1/2 ساخت 1964 به 500 هزار دلار می‌رسد، درحالی‌که نمونه‌های مستهلک قدیمی با قیمتی در حدود 30 هزار دلار معامله می‌شوند. این شرایط برای نسخه‌های شلبی GT350 و GT500 هم وجود دارد. به‌تازگی یک نمونه‌ی کم‌یاب از شلبی GT500 سوپراسنیک با قیمت 2 میلیون‌دلار فروخته شد.

سرجیو مارکیونه (سمت راست) مدیرعامل فقید گروه فیات - کرایسلر و فراری درکنار لی یاکوکا (سمت چپ) سال 2014

لی یاکوکا که پدر فورد موستانگ لقب گرفت؛ زنده است و هم‌اکنون 94 سال، سن دارد. بسیاری از کارشناسان صنعت خودرو، یاکوکا را ناجی اقتصادی فورد در دهه‌ی 60 میلادی و یکی از بزرگ‌ترین مدیران تاریخ امریکا می‌دانند. حتی کارول شلبی که سال 2012 درگذشت؛ علاقه‌ای به تقویت موستانگ برای عرضه‌ی عمومی نداشت و این عمل را، به اصرار یاکوکا انجام داد. شلبی در مصاحبه‌ای گفته بود: یاکوکا در سال 1964 از من خواست نسخه‌ی اسپرت موستانگ را بسازم. من جواب دادم: «لی! تو نمی‌توانی از یک قاطر، اسب مسابقه بسازی.» یاکوکا در جواب من، مقتدرانه گفت:» از تو درخواست نکردم. تو برای من کار می‌کنی.»

کارول شلبی (سمت راست)، لی یاکوکا (سمت چپ) سال 1978