«آموزش حضوری»؛ ضامن زایش بنیه علمی کشور / برای ساماندهی فعالیت مدارس چه باید کرد؟

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ طبق دستور العمل وزارت آموزش و پرورش مدارس ابتدایی و متوسطه اول از فردا (دوشنبه اول آذر1400) آموزش حضوری را آغاز و به مدارس خود خواهند رفت. پیش از این مدارس دوره متوسطه دوم از 15 آبان به مدارس رفته و آموزش حضوری خود را آغاز کرده اند.

این در حالی است که امروز کمال حیدری معاون وزیر بهداشت در گفت و گویی با خبرگزاری مهر با بیان اینکه نگران بازگشایی مدارس هستم؛ گفته بود: اگر بنا است پروتکل‌های بهداشتی رعایت نشود و همه دستگاه‌ها پای کار نیایند، نمی‌توان امیدوار بود شرایط کرونایی کشور بهتر شود. معاون بهداشت وزارت بهداشت در ادامه خاطر نشان کرده بود: یکی از دغدغه‌های من، بحث بازگشایی مدارس و دانشگاه‌ها است. اگر واقعا نظارت نکنیم و دستورالعمل‌ها را جدی نگیریم، هر آن ممکن است شرایط بدی را تجربه کنیم. با این وجود هرگونه نقد بر بازگشایی مدارس یکطرفه رفتن به قاضی است و از فرط تکرار موضوعی نخ نما شده است؛ چرا که در دو سال گذشته عملا اثبات شد که نه آموزش حضوری مدارس از زیرساخت های قابل قبولی برخوردار است و نه قاطبه دانش آموزان و خانواده های آنها میتوانند در امر آموزش مجازی مدیریت معقولی داشته باشند و به فرزندان خود مشاوره دهند. شاهد مثال این بحث هم افت تحصیلی دانش آموزان است. موضوعی که از سوی سازمان های مختلف گزارش شده است و نسبت به ادامه روند این گونه آموزش و آینده دانش آموزان هشدارها داده شده است که اشاره به جزئیات این آمارهای هم در حوصله این نوشتار نمی گنجد؛ اما مسلم آن است که دانش آموزان در دوران کرونا و طی آموزش مجازی دچار افت تحصیلی شده اند و از مسئولان مملکتی تا اولیای دانش آموزان بر این حقیقت اذعان دارند. اما واقعیت این است که کشور ما در شرایط خاص اقتصادی به سرمی برد و امکان هزینه کردهایی که برخی از کارشناسان در مواضعی یکسونگرانه با گوشه چشمی به کشورهای غربی ترسیم و توصیف می‌کنند؛ وجود ندارد. حال بخشی از این بحران اقتصادی به واسطه جنگ اقتصادی و تحریم هایی است که علیه کشورمان در جریان است و بخش دیگر آن به واسطه سوءمدیریت و سوءاستفاده هایی است که دولتمردان و دولت های گذشته از خود به یادگار گذاشته اند. حال واقعیت موجود و منبعث از دو عامل فوق، کمبود بودجه و سرانه و پول و اعتبار است که در وزارتخانه ای عریض و طویل همچون آموزش و پرورش که دیواری همواره کوتاه تر از سایر وزارتخانه ها داشته، به مراتب نمودی آشکارتر دارد. در یک کلام «کمبود» در وزارت آموزش و پرورش؛ نه تنها به بودجه و اعتبارات پیشتر اشاره شده مربوط می شود؛ بلکه از کمبود معلم و مربی بهداشت، گرفته تا فضای آموزشی و مواد گند زدا و اقلام بهداشتی دوران کرونا تعمیم پیدا می‌کند. حال سوال اساسی این است که با این واقعیت مسلم چه باید کرد؟ آیا راه حل این است که آموزش و پرورش را به صلابه بکشیم با این نگاه که این وزارتخانه موظف به تامین منابع و تهیه اقلام بهداشتی مانند ماسک و الکل و فراهم کردن کلاس های درس پنج نفره و 10 نفره است و چون این درخواست محقق نشده؛ ما از فرستادن فرزندانمان به مدارس خودداری کنیم؟ گرچه این بحث در رسانه های بیگانه به بهانه سلامت دانش آموزان مطرح است؛ اما واقعیت مسلم آنست که دشمنان در نقشه های منسجم توان و بنیه علمی کشور را نشانه رفته اند و به انحراف استعدادهای دانش آموزان در دهه های آتی امید فراوان دارند و برای این هدف هزینه های بسیاری متحمل شده اند که شرح آن حکایت زیره به کرمان بردن است! اما در نقد آموزش مجازی همن سوال بی پاسخ کفایت می کند که والدین چند درصد از دانش آموزان ما توانایی کمک و مشاوره تحصیلی به فرزندان خود را دارند؟ حال خانواده ای که امکان کمک و مشاوره دادن به فرزند خود را ندارد، چگونه باید ابهامات درسی فرزند خود را رفع کند. از سویی به واسطه محدویت های موجود باید انصاف داد که معلمان گرانقدر نیز امکان رفع این ابهامات را بصورت تام و تمام ندارند. اما با این وجود و بر فرض محال خانواده 15 میلیونی دانش آموزان همگی توان مشاوره و کمک به فرزندان خود را داشته باشند و به بهترین نحو ممکن بتوانند حوزه «آموزش» را محقق و ابهامات درسی فرزندان خود را رفع کنند؛ پس تکلیف «پرورش» چه می شود؟ مگرنه این است که هر دانش آموز بصورت توأمان باید از لحاظ «آموزش» و «پرورش» رشد کنند و بالنده شوند؟ مگر مأموریت وزارت آموزش و پرورش تعلیم و تربیت نیست؟ پس با چنین وضعی تنها به آموزش مجازی بسنده شده؛ آنهم آموزشی ناقص و پر ابهام! از سوی دیگر به واسطه تخطئه شدن ناخواسته حوزه «پرورش»، دانش آموزی تربیت نمی شود و پرورش نمی یابد و این نقصان به ظاهر ساده موجب می شود در آینده چنین دانش آموزانی در ارتباطات اجتماعی با مشکلات فراوانی روبرو شوند. اما وقتی دانش آموز در مدرسه حضور پیدا کنند، در برخورد، بازی و حتی تنش های خاص این دوره با همکلاسی ها و سایر دانش آموزان به اکتساب فرهنگ اجتماعی خواهد پرداخت، که این فرهنگ برای زندگی آینده هرانسانی از اهم واجبات است. با این اوصاف و با توجه به جمیع مشکلاتی که وزارت آموزش و پرورش با آن دست به گریبان است، چند پیشنهاد در راستای تسهیل و تسزیع در برگزاری کلاس ها مطرح می شود که در ادامه بصورت ضمنی به آنها اشاره خواهد شد؛ یکم: برای محقق شدن تراکم کم مدارس و کلاس ها گذشته از چند شیفته کردن کلاس ها بهتر است روزهای تعطیل پنجشنبه و جمعه نیز به روزهای هفته اضافه شود تا به این صورت بخشی از کمبود فضاهای آموزشی به ویژه در کلانشهرها و مخصوصا تهران را مرتفع کرد. دوم: معلمان هر مدرسه در دو روز پنجشنبه و جمعه بصورت شیفت بندی درمدارس حضور پیدا کنند و مدیران مدارس با کمک انجمن اولیاء و مربیان از تخصص والدین دانش آموزان برای تدریس کلاس های پنجشنبه و جمعه کمک کرد. سوم: بهتر است در روزهای پنجشنبه و جمعه برخی از دروس مانند ورزش و هنر یا کلاس های رفع ابهام که چند کلاس یک پایه تحصیلی امکان حضور در آن را داشته باشند، برگزار شود که در این صورت مدارس میتوانند با کمک گرفتن از اولیاء دانش آموزان چنین کلاس هایی را برگزار کنند. چهارم: در دوره کرونا یکی از نیازهای اساسی مدارس وجود مربیان بهداشت است. ردیف شغلی ای که در دوران قبل از کرونا کار و خدمتی اساسی نداشت و بعضا یک مربی بهداشت در روز چند مدرسه را پوشش میداد. اما با ظهور بحران کرونا نیاز به مربیان بهداشت در صورت آموزش حضوری بیتشر از معلمان مورد نیاز است؛ لذا از آنجایی که رعایت بخشی از پروتکل های بهداشتی مانند رعایت فاصله اجتماعی برای دانش آموزان به ویژه دانش آموزان پایه های ابتدایی که فراموشکار و بازیگوش ترند؛ نیاز به مراقبت و تذکر مداوم دارد و از سویی کمبود مربیان بهداشت در این زمینه مانع و رادع به نظر می رسد، بهتر است مدارس با دعوت از برخی والدین که توان همکاری در این زمینه را دارند، این معضل را حل کند. پنجم: حضور خیرین در آموزش و پرورش بیشتر در حوزه ساخت مدارس و نوسازی هاست؛ درحالیکه آموزش و پرورش و حتی مدارس بصورت خودجوش می توانند با دعوت از خیرین حوزه سلامت و طرح مشکل بودجه جهت تامین اقلام بهداشتی عملا از آنها کمک بگیرند؛ چرا که تا این زمان سرپرست آموزش و پرورش به رغم دستور فعالیت کلاس ها هنوز خبری از تامین سرانه ای با هدف تهیه و تأمین مواد ضدعفونی کننده و گندزدا برای مدارس نداده است و به جای پاسخ تنها به سکوت بسنده کرده است؛ این ضعف دستگاه های متولی را موظف می کند که در اسرع وقت وزیری انتخاب کنند تا بتواند دستوراتی معقول و مقبول صادر و ابلاغ نماید. حرف آخر  در خاتمه ذکر دو نکته ضروری به نظر می رسد؛ اول آنکه فعالیت مدارس در روزهای پنجشنبه و جمعه به معنای حضور دانش آموزان و معلمان در تمام هفته ها و بصورت پیوسته نیست؛ بلکه ممکن است طبق برنامه ریزی مدارس یک دانش آموز یا معلم در هر ماه و یا سه هفته یکبار در پنجشنبه یا جمعه در مدارس حضور پیدا کند. اما نکته دوم این است که پیشنهادهای فوق بصورت ایده ای اولیه مطرح شده و در صورت طرح در اتاق فکر و یا جلسات تخصصی حوزه بازگشایی مدارس می تواند با در نظر گرفتن جمیع جهات بصورت دستورالعمل هایی تدوین و برای اجرا به مدارس ابلاغ شود. انتهای پیام /