اخراج ایران از کمیسیون مقام زن در سازمان ملل؛ هم چوب هم پیاز!/ نباید می‌گذاشتند کار به اینجا بکشد

عصر ایران؛ مهرداد خدیر - چنان که دیشب در خبرها دنبال کردید یا امروز مطلع شده‌اید کمیسیون مقام زن سازمان ملل در نشست دیروز خود به قطعنامه پیشنهادی آمریکا برای حذف ایران از این کمیسیون با 29 رأی موافق، 8 رأی مخالف و 16 رأی ممتنع رأی داد و بدین ترتیب ایران از این کمیسیون حذف شد.

کشورهای مخالفت کننده با قطعنامه حذف ایران عبارت‌اند از: بولیوی، چین، قزاقستان، نیکاراگوئه، نیجریه، عمان، روسیه و زیمبابوه.

نیک آگاه‌ام که نوشتن درباره موضوع حقوق بشر هم بسیارحساسیت‌برانگیز است و هم تخصص و ظرافت ویژه خود را می‌طلبد و نویسنده این سطور داعیه آن را ندارد.

اما می‌توان از سه منظر به این اتفاق نگریست. نخست دیدگاه رسمی است که در تحلیل تارنمای «نورنیوز» منعکس است مبتنی بر ایرادات شکلی و سیاسی دانستن انگیزه‌ها و با اشاره به موارد نقض حقوق بشر در خود آمریکا و از این رو می‌توان حدس زد که واکنش مقامات مربوطه چه باشد و حتی کلمه به کلمه آن قابل حدس است و البته این گفتار درصدد نفی آنها نیست.

در تحلیل مورد اشاره و طبعا با ملاحظات امنیتی این 9 مورد برشمرده شده است: «1- نقض صریح اساسنامه است زیرا در آن هیچ اشاره‌ای به لغو عضویت اعضاء نشده است.

2- عضویت ایران در حالی لغو شد که به استناد آمار بین‌المللی، وضعیت زنان در جمهوری اسلامی همواره روندی رو به رشد داشته و در مقایسه با بسیاری از کشورهای عضو این کمیسیون جایگاه بالاتری دارد.

3- اقدامی بر خلاف فلسفه وجودی تشکیل سازمان ملل و اصل چندجانبه‌گرایی بوده و نشان از تصمیم سیاسی واشینگتن و تحمیل اراده آن بر سایر کشورها دارد و بدتر اینکه دبیرکل سازمان ملل در قبال این بدعت خطرناک سکوت کرده است.

4- اقدام آمریکا منجر به پذیرش رویه‌ای خواهد شد که در آینده علیه هر دولت مستقلی که در برابر باج‌خواهی آمریکا بایستد، استفاده می‌شود.

5- جای شرم‌ساری برای جامعه بین‌المللی است که حتی سفرای دولت‌های اروپایی به نمایندگی ایران گفته‌اند این اقدام آمریکا خلاف مقررات و بی‌سابقه است ولی ما نمی‌توانیم با آن مخالفت کنیم.

6- اگر طراحان این قطعنامه حقیقتا بابت وضعیت زنان در جامعه ایران نگرانی داشتند، باید موارد ادعایی خود را با سند و مدرک در کمیسیون مذکور طرح کرده و بابت آنها پاسخ می‌شنیدند نه اینکه عضویت ایران را معلق کنند.

7- اگر فرضا قرار بر اصلاح یک روند غلط هم باشد، طبعا این اتفاق با حضور ایران در کمیسیون مذکور امکان‌پذیر خواهد بود، چه، اگر ایران مشارکتی در جلسات کمیسیون نداشته باشد قطعا تعهدی هم بر اجرای مصوبات نخواهد داشت.

8- لغو عضویت ایران از کمیسیون مقام زن در حالی رقم خورده که قطعا اولویت‌های جدی‌تری با توجه به جنایات گسترده علیه زنان مانند آنچه از سوی رژیم صهیونیستی در فلسطین یا آنچه درباره زندانیان زن در آمریکا رخ می‌دهد، وجود داشت.

9- تصویر ارائه شده از وضعیت زن ایرانی فقط و فقط محصول تحریف واقعیات و تصویرسازی‌های جعلی رسانه‌ای است و متاسفانه در این پرونده باز هم شأن و جایگاه یک نهاد حقوقی بین‌المللی به پای مطامع سیاسی و یکجانبه‌گرایانه کشورهای زورگو و متجاوز ذبح شد».

این یادداشت درصدد نقد یا نفی موارد بالا نیست و خصوصا بند 7 آن حایز اهمیت و تأمل ویژه است چرا که عضویت یک کشور در نهاد بین المللی تعهد‌آورتر است تا حذف و منزوی ساختن آن.

منظر دیگر و در واقع پرسش مورد نظر و فارغ از تحلیل بالا اما این است که آیا حاصل فعالیت این دستگاه دیپلماسی عریض و طویل و سفر به جابلقا و جابلسا همین است که تنها 8 کشور معتقدند ایران شایسته حذف از کمیسیون مقام زن سازمان ملل نیست؟ نگاهی به اسامی این کشورها بیندازیم نشان می‌دهد برخی اگر رأی موافق می دادند سنگین‌تر بود: بولیوی، چین، قزاقستان، نیکاراگوآ، نیجریه، عمان، روسیه و زیمبابوه.

16 رأی ممتنع هم به این معنی است که چون با ایران یا آمریکا رودربایستی دارند نتوانستند رأی موافق یا مخالف بدهند.

قابل پیش بینی است که گفته شود ایران نسبتی با نظم حاکم بر جهان ندارد و عجیب نیست اگر کشورهای هم‌سو یا مرعوب آمریکا با قطعنامه پیشنهادی حذف ایران از کمیسیون مقام زن مخالفت کنند و همین که ملت‌ها با ما هستند کفایت می‌کند اما اگر عضویت اهمیت نداشت خودمان پیشاپیش خارج شده بودیم و برای ماندن و جلب نظر کشورهای دیگر لابی نمی‌کردیم کما این که از بند 5 چنین برمی‌آید که با اروپایی‌ها رای‌زنی شده و البته نتیجه نگرفته‌اند.

نکته مورد نظر اما این است که نباید می‌گذاشتید کار به اینجا بکشد. اهمیت موضوع زنان در ایران بیش از آن است که نوع نگاه خواهران خزعلی (‌انسیه خانم و کبری خانم) در دولت و شورای اجتماعی فرهنگی زنان وابسته به شورای عالی انقلاب فرهنگی بتواند تمام جوانب آن را پوشش دهد. نباید می‌گذاشتید کار به این جا بکشد کما این که در دولت روحانی و خاتمی و حتی احمدی‌نژاد نه تنها نگاه جهان به مقوله زن در ایران این گونه نبود بلکه دیدیم شخص رییس جمهوری فرانسه چگونه از خانم معصومه ابتکار استقبال کرد در حالی که پوشش چادر داشت و سابقه عضویت او در دانشجویان مسلمان پیرو خط امام در سال 1358 زبان‌زد است. درست است که سفر و دیدار او درباره محیط زیست و گرمایش زمین بود نه الزاما بحث زنان ولی به عنوان نماد زن در مدیریت اجرایی در صحنه بین‌الملل شناخته شده و مورد احترام بود و به همین اعتبار در دولت روحانی پس از خانم مولاوردی معاون زنان شد.

طرفه این که کشف حجاب زنان (‌نه همه که برخی و به هر حال بی بیم گشت و عسس مثل قبل از ماجرای تلخ مهسا) در دولت ابراهیم رییسی رخ داده و در دولت او ایران از کمیسیون مقام زن در سازمان ملل اخراج شده و این یعنی هم چوب را خورده اند و هم پیاز را! هر چند پاسخ آقای رییسی را هم می‌توان حدس زد: می خواهند قطار پیشرفت ما را متوقف کنند ولی این قطار به حرکت خود ادامه می‌دهد. شاهد می خواهید؟ تعداد دختران دانشجو در دانشگاه‌ها.

سد فینسک را وزارت نیرو هم گردن نمی گیرد / نارضایتی مردمی از ساخت فینسک (فیلم)

ببینید | بارش برف سنگین و اختلال سفر در بریتانیا