از جمع کردن ضایعات تا قهرمانی در المپیک / جودوکاری که محدودیتها را هم ضربه فنی کرد
به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری فارس، مسعود رستگار جودوکار تیم ملی کم شنوایان و ناشنوایان است که از سال 2015 به عضویت تیم ملی جودو کم شنوایان و ناشنوایان در آمد و تا به امروز موفق به کسب مدالهای رنگارنگ شده است. او در سال 2017 و 2021 صاحب مدال برنز شد و در مسابقات جهانی 2021 فرانسه هم موفق به تکرار مدال برنز المپیک خود شد. مسعود رستگار کارش دستفروشی میوه در خیابانهای کرمانشاه است و در کنار کار پر مشغله همواره ورزش میکند و تلاش میکند تا همیشه پرچم 3 رنگ کشور عزیزمان ایران در میادین بین المللی به اهتزاز در بیاید.
خبرنگار ورزشی خبرگزاری فارس گفتوگویی متفاوت با این قهرمان المپیک کم شنوایان و ناشنوایان انجام داده که متن این مصاحبه را در ادامه می خوانید: فارس: ماجرای کار کردنت از کجا شروع شد؟ زمانی که ورزش را شروع کردم برای گذراندن امرار معاش خودم کار میکردم. کارم هم جمع کردن ضایعات بود و وقتی هم که برای تمرین به باشگاه میرفتم چرخ جمع آوری ضایعات خودم را پشت در باشگاه میگذاشتم و وارد باشگاه میشدم. مربی آن روزهای من که امیری نام داشت به خوبی بر شرایط زندگی و اتفاقات زندگی من اشراف داشت و میدانست که برای هزینه باشگاه و خرج خانه ضایعات جمع میکنم. پس از گذشت چند سال که به عضویت تیم ملی در آمدم با هر محدودیت و هر شکلی که بود خود را به تمرینات تیم ملی میرساندم، چرا که زحمت کشیده بودند تا به تیم ملی برسم. هیچ وقت یادم نمیرود اولین تورنمتی هم که شرکت کردم بازیهای آسیایی کم شنوایان و ناشنوایان چین تایپه بود فارس: چه شد که تصمیم گرفتی شغل خودت را تغییر بدهی؟ بعد از مسابقات آسیایی چین تایپه اکثر دوستان و مربیانم به من گفتند کاری که می کنی زشت است و در شأن تو نیست. من هم شغلم را از جمع کردن ضایعات به میوه فروشی تغییر دادم و تا به امروز هم راضی هستم و خدا رو شکر میکنم که کاری دارم و می توانم در آمدی داشته باشم. از کسی دلخوری ندارم، وقتی در شهر کرمانشاه که شهر خود من است برای مسئولین فرقی نمیکند چه کسی ورزشکار است و چه کسی قهرمان. نمیتوانم از کسی دلخور باشم. شما نگاه کنید ورزشکارانی که کرمانشاهی هستند و موفق بودند از این شهر کوچ کرده و رفته اند، پس انتظار داشتن از مسئولین این شهر خام خیالی است. فارس: چه شد که بیشتر وقتت را برای کار کردن صرف کردی تا ورزش؟ از زمانی که پدرم مریض شد مسئولیتم بیشتر شد چرا که هم خانه ما اجارهای بود و هم پدرم مریض بود و هم خرج خواهران و برادران خودم را باید میدادم، همه این اتفاق دست در دست هم داد تا من یک روز هم بیکار نباشم تا بتوانم خرج خانواده را بدهم. جالب ترین موضوع این است که برای رفت و آمدم به شهرهای مختلف برای اردوهای تیم ملی هم از همین راه امرار معاش میکنم. فارس: آیا از فدراسیون کم شنوایان و ناشنوایان انتظاراتی هم داری؟ فدراسیون کم شنوایان و ناشنوایان یک فدراسیونی است که چندین رشته ورزشی را تحت پوشش دارد و هر رشته ورزشکاران بسیاری را نیز دارد. وقتی وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک به این فدراسیون توجهی نمی کند ما ورزشکاران باید چه انتظاری از فدراسیون داشته باشیم؟ فدراسیون تحت همه شرایط سخت و محدودیت هایی که داشته است از ورزشکاران حمایت کرده است تا بتوانیم در مسابقات عملکرد خوبی را داشته باشیم و مدل های خوش رنگی را نیز به دست آوریم. فدراسیون هر چه در توان دارد برای ورزشکاران می گذارد این مسئولان بالا دستی هستند که توجهی به ما کم شنوایان و ناشنوایان ندارند.
فارس: مسئولین چندباری قول استخدام ورزشکاران قهرمان معلول را داده اند، آیا پیگیری کردی؟ مسئولین بار ها به ما وعده استخدام و بهبود شرایط شغلی داده اند، اما همیشه در حد حرف بوده است و من در شهر خودم حتی با توجه به قول مسئولین اقداماتی را انجام دادم ولی انگار کسی ما را قبول ندارد. ما هم گناهی نداریم و تنها چیزی که بدون خواسته ما به ما تعلق گرفته کم شنوایی بوده که فکر نکنم چیزی باشد که مسئولین تا ما را می بینند فرار می کنند. با همه این اتفاقات من دست از ورزش خودم نخواهم کشید تا برای کسب مدال و شادی ملت ایران که آب و خاک همه ما است تلاش خواهم کرد.
انتهای پیام /