استعدادیابی قربانی زرق و برق رسانه

به گزارش خبرنگار فرهنگی شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به تازگی برنامه ای با عنوان «همه فن حریف» روزهای آخر هفته از شبکه ورزش به روی آنتن می رود؛ برنامه ای که به بهانه استعدادیابی در رشته پرطرفدار کشتی و معرفی حرفه ای تر این برنامه به علاقه مندان این رشته پخش می شود.

سیدمحمدرضا نعمتی تهیه کننده «همه فن حریف» درخصوص ساختار این مسابقه می گوید: 56 کشتی گیر در بازه سنی 14 تا 17 سال در چهار دسته وزنی از 14 استان کشور بر اساس توانایی، رزومه و سابقه استانی، تایید مربیان استانی و همچنین نتایج مسابقاتی که در استان ها و شهرهای خودشان کسب کردند، گزینش شده اند.

ساختار این برنامه چگونه است؟

شرکت کنندگان در قالب 7 تیم در رشته های کشتی آزاد و فرنگی در سه بخش با هم رقابت می کنند و 4 داور از مربیان تیم‌های ملی عملکرد آن‌ها را ارزیابی می کنند؛ مرحله نخست به اطلاعات عمومی مربوط به کشتی اختصاص دارد و سئوالاتی از شرکت کنندگان در خصوص قوانین و قواعد این ورزش پرسیده می شود. بخش دوم هم مربوط به آمادگی جسمانی است که شرکت کنندگان در 6 ایستگاه، توانایی و قابلیت های جسمانی خود را محک می زنند و بخش آخر هم کشتی گرفتن شرکت کنندگان است و در این مرحله، منتخبان با هم به رقابت می پردازند. در تمامی این مراحل هم داورانی از بین مربیان تیم ملی کشتی، عملکرد آن ها را ارزیابی می کنند. محمدبنا، پژمان درستکار، عباس جدیدی و علی محمدی داوران این مسابقه هستند.

برنامه «همه فن حریف» برای نفر اول جایزه و آورده خوبی را در نظر دارد و جدا از این موضوع در این برنامه برای این رده سنی فرصتی فراهم می شود تا خودشان را به سرمربی تیم ملی بزرگسالان کشتی ایران ثابت کنند و نشان دهند صلاحیت حضور در کشتی و تیم ملی را دارند.

هادی عامل از گویندگان و مفسران باسابقه این رشته هم در این مسابقه قرار است کشتی شرکت کنندگان در این برنامه را گزارش کند و در برخی موارد هم در کنار داوران نظر کارشناسی می دهد.

شو و نمایش یا استعدادیابی؟

داستان استعدادیابی در حوزه های هنری، ورزشی، تحصیلی و... امری رایج در دنیا به حساب می آید و همه کشورها بر اساس متد و روش های استاندارد و با استفاده از کارآزموده ترین اساتید و مریبان این حوزه، استعدادهای ناب سرزمین خود را پیدا کرده و برای آنها برنامه ریزی های مرتبط را انجام می دهند تا آینده کشور خود را به لحاظ پیشرفت و کارآمدی تامین کنند.

در حوزه مدیا و رسانه نیز گاها برنامه های «تلنت شو» و استعدادیابی تولید و به نمایش گذاشته می شود و در کشور ما نیز چند سالی است که برنامه هایی با این عنوان مانند عصر جدید، ستاره ساز، شب کوک و آقای گزارشگر ساخته و به آنتن رسیده اند.

سوال مهم اینجاست که اصولا تولید چنین برنامه هایی چقدر به کشف استعدادهای واقعی ختم می شود و چقدر جنبه سرگرمی برای رسانه و مخاطبان آن دارد؟

در دنیا روش های متفاوتی برای کشف استعدادها به خصوص استعدادهای ورزشی وجود دارد و هر کدام از آنها مسیرهای مختلفی را دنبال می کنند. در ایرلند و انگلستان مدل مشارکت ورزشی مستمر در طول عمر، در دانمارک استعدادیابی ورزشی با تاکید بر محیط، در چین مدل نظامند استعدادیابی و در آمریکا مدل مدرسه محور و... را می توان نام برد.

با این حال براساس برخی منابع می توان گفت برای موفقیت در امر استعدادیابی شاید با ارزش ترین امر شناسایی خمیرمایه وراثتی و مهیا نمودن محیط مناسب برای فرد مستعد است. در این میان به گفته برخی از محققان اولین گام در ایجاد یک نظام کارامد استعدادیابی، برقراری رابطه با آموزش و پرورش و به کارگیری مربیان ورزشی حرفه ای و آموزش دیده برای شناسایی و پرورش استعدادها است.

شناسایی استعداد در طول دوره آموزش به مرور و در طول «چندین ماه زیر نظر گرفتن سوژه» انجام می شود. هیچ استعدادی را نمی شود در 10 دقیقه و حتی یک روز و در یک فضای رقابتی کوتاه مدت مورد آزمون و سنجش درست و واقعی قرار داد؛ وقتی سرنوشت یک انسان مستعد را به یک ساعت امتحان و آزمون گره بزنیم، قطعا استرس وارد شده به او باعث می شود تا عملکرد مطلوبی نداشته باشد. ولی وقتی در یک پروسه زمان بر و چندین ماهه آن فرد حتی بدون اطلاع، زیر ذره بین مربیان کشف استعداد قرار می گیرد، عملکرد واقعی خود را نشان داده و می شود آن موقع او را در لیست افراد مستعد و یا معمولی قرار داد.

در این پروسه چندین ماهه، مربیان مختلفی در حوزه های تخصصی آن رشته، روانشناسی، بیزنس و... آن فرد یا گروه را زیر نظر گرفته و در پایان پروسه، هر مربی امتیاز خود را به آن فرد داده و بر اساس یک کار گروهی آن استعداد معرفی خواهد شد.

فراموشی تلنت ها

نکته مهم دیگری که باید در این خصوص مورد توجه قرار گیرد، سرمایه گذاری طولانی مدت بر روی استعدادهای کشف شده است که متاسفانه در کشور ما بر اساس تجربه، شنیده ها و دیده ها بسیاری از قهرمان های وطنی که در آوردگاه های مهمی همچون المپیک صاحب مدال می شوند، پس از بازگشت به کشور، تا مسابقه بعدی اصطلاحا رها می شوند و در گفت و گو با اکثر آنها، مشخص می شود که به دلیل مشکلات مالی، معیشتی، نبود جای مناسب برای تمرین، نبود مسابقات تدارکاتی و... به راحتی یک قهرمان ملی را از دست می دهیم؛ این سرنوشت قهرمانی است که مدال گرفته، بماند ورزشکاری که نتوانسته حتی مدالی در آن رشته کسب کند. حفظ استعداد قطعا از کشف آن مهم تراست و این جمله تکراری را همه می دانند ولی در عمل کمتر به آن توجه شده است.

بیشتر بخوانید؛

«عصر جدید»؛ استعدادیابی یا لذت نمایش و سرگرمی؟!