عادت کرده بودیم به 20 طلا در بازی‌های آسیایی / چهارمی رویا شد، پنجمی نشدنی، ششمی شاید
با احتساب رقابت‌های ورزشی امروز جمعه چهاردهم مهر تنها سه روز از نوزدهمین دوره بازی‌های آسیایی در هانگژوی چین باقی مانده است.
تصمیم گیرندگان کمیته ملی المپیک با شعار اعزام کیفی، تا توانستند رشته‌های ورزشی و ورزشکاران را غربال کردند تا 289 ورزشکار زن و مرد در غالب 34 تیم به هانگژو فرستاده شوند.
تیم والیبال زنان ایران، بسکتبال دختران، مریم طوسی با رکوردهای مناسب در 200 متر و... برخی رشته‌های دیگر از اعزام جا مانده یا با فرستادنشان به بازی‌های آسیایی جا ماندند.
برخی آقایان معتقدند بازی‌های آسیایی جای تجربه اندوزی نیست، المپیک هم که خیر، رقابت‌های جهانی هم که آن جور، اعزام‌های برون مرزی تدارکاتی هم که این جور، دلار و یورو است دیگر، سر به فلک کشیده و می‌کشد.
ورزشکاری که تجربه بین المللی کسب نکند، میدان نبیند، با شکست آشنا نشود چگونه به پیروزی برسد؟ اصلا ورزش قهرمانی انجام دهد که چه بشود؟
خب کاری ندارد. بهتر نیست ورزش قهرمانی را تعطیل کنید، چند رشته معدود همیشه مدال آور را حمایت کنید و مابقی بروند در ورزش صبحگاهی، عصر گاهی، گاهی وقت گاهی و همگانی برای خود نرمش کنند؟
چگونه هست که کشورهای آسیایی در کسب مدال طلا و مجموع مدال و درخشش رشته های مختلف رشد می‌کنند و ما پسرفت؟
در 2010 گوانگژو با 20 طلا چهارم شدیم آنهم به لطف طلای روز آخر جاسم ویشگاهی در کاراته که توانستیم قزاقستان را جا بگذاریم.
در اینچئون 2014 با 21 طلا پنجم و مقام ششمی نیز در 2018 جاکارتا با 20 طلا نصیبمان شد.
اما بعد از سه دوره و 12 سال که با احتساب یک سال تأخیر در این دوره به دلیل اپیدمی بیماری کرونا باید سیزده سال محاسبه‌اش کرد باید نوشت: هم در کسب مدال طلا افت محسوسی داشتیم و هم مجموع مدال و رتبه کلی.
در این دوره کاروان ایران رتبه سیزدهمی را هم به خود دید و در پایان هر روز بالاترین رده و پایین‌ترین مکان را که تجربه کرد، نهمی بود و دوازدهمی.
مگر ایرانی جماعت از منظر فیزیولوژی و ژنتیکی چه کم دارد که سهم ما از مدالهای رقابت‌های زنان و مردان بسیار رشته‌های شنا، تیراندازی، دو و میدانی، ژیمناستیک، اسکیت، دوچرخه سواری، تیر و کمان، کانوئینگ، روئینگ، شمشیربازی، پنج گانه مدرن، سه گانه و... حداقل است یا اصلا سهمی نداریم؟
در پایان روز دوازدهم چین با 179 طلا صدرنشین است، چینی که تا بازی‌های آسیایی 1970 بانکوک جای در ورزش آسیا نداشت و فقط یک مدال طلا کسب کرد، چینی که اولین قهرمانی‌اش در بازی‌های آسیایی به سال 1982 دهلی نو یعنی نهمین دوره بر می‌گردد و ده دوره متوالی بدون احتساب این دوره قهرمانی را به خود اختصاص داده است آنهم با دریافت 1473 مدال طلا که طلاهای هانگژو هم به آن در پایان نوزدهمین دوره اضافه خواهد شد. ژاپن و کره جنوبی هم فعلا در جای دوم و سوم جا خوش کرده‌اند و آن را بی شک بین خود تقسیم خواهند کرد نه کشور دیگری.
اما قصه تلخ ورزش ایران از این واژه آغاز می‌شود، چهارمی جدول کلی نوزدهمین دوره بازی‌های آسیایی یعنی رقابت‌های 2022 هانگژو.
به نظر می‌آمد با درخشش در رشته های کشتی، کاراته، وزنه برداری و تعدادی مدالهای تک رشته ای بتوانیم به سکوی چهارم در روزهای آخر یورش ببریم اما تحقق این اتفاق به رویا تبدیل شد، هند تا پایان روز دوازدهم 21 مدال طلا دارد و چهارم است، ازبکستان با 19 طلا در جای پنجم تکیه زد، پس این رده هم نشدنی به نظر می آید.
و اما رده ششمی شاید، شاید با احتمال ضعیف چون چین تایپه پانزده طلا دارد و کاروان کشور ما هشت طلا.
کره شمالی، تایلند و بحرین هم فعلا با 10 طلا در مکان‌های هفتم تا نهم با توجه به تعداد نقره‌هایشان جا خوش کرده‌اند و ما دهم هستیم.
رویایی ترین حالت این است ما در تمام رشته‌هایی که در سه روز آخر ورزشکار داریم طلا بگیریم و دیگر طلاها بی برو برگرد فقط به چین، ژاپن و کره برسد شاید تکیه بر جایگاه خود در گوانگژو بزنیم.
فعلا که کسب رده ششمی هم با این واژه میسر است: شاید. آنهم به شرط درو کردن طلاها برای رتبه تک رقمی.
پوریا تابان