لطمه‌ای که تعلیق به جودو ایران زد / ضعف‌های بزرگی که باید دیده شود

جودو ایران در حالی به کار خود در بازیهای کشورهای اسلامی با کسب یک نشان برنز خاتمه داد که غیبت در میدان‌های مهم جهانی و آسیایی اولین و مهمترین دلیل ثبت این نتایج بود.

خبرگزاری مهر - گروه ورزشی - محمد بیرامی: بازی‌های کشورهای اسلامی در رشته‌های رزمی به دلیل حضور برخی کشورهای مدعی کسب مدال در رقابت‌های جهانی و المپیک هستند را شاید نتوان با خیلی از رشته‌های دیگر مقایسه کرد. کاراته، جودو و تکواندو سه رشته رزمی حاضر در این رقابت‌ها بودند که در هر سه رشته شاهد رقابت‌های جذاب، دیدنی و در عین حال سطح بالایی بودیم.

جودو نیز از این قاعده مستثنی نبود. 121 جودوکار در بخش مردان و 81 جودوکار در بخش زنان از 37 کشور به مدت سه روز در دو بخش تیمی و انفرادی به رقابت پرداختند که حضور جودوکاران عنوان دار قاره‌ای و جهانی باعث شد مسابقات در سطح بالایی به لحاظ کمی و کیفی برگزار شود. اما در کنار حضور جودوکاران رنکینگ‌دار، عمده‌ترین دلیل ناکامی جودو را باید در دوری از مسابقات معتبر و به نوعی تاتامی جهانی عنوان کرد.

آرش میراسماعیلی که آخرین روزهای سال 1397 با رأی مجمع سکان هدایت فدراسیون جودو را برعهده گرفت، از همان ابتدا با چالش‌های زیادی مواجه بود که مهمترین آن تعلیق بود. مردادماه 98 یک جودوکار راهی مسابقات قهرمانی جهان شد و حواشی پیرامون آن باعث صدور رأی تعلیق از سوی فدراسیون جهانی جودو بود. بدون پرداختن به ریز مسائل، باید عنوان کرد که تیم ملی جودو در چهار سال گذشته فقط مسابقات قهرمانی آسیا در فروردین ماه 1400 را پشت سر گذاشت.

مسابقاتی که بعد از ارجاع پرونده جودو از سوی دادگاه CAS به کمیته انضباطی فدراسیون جهانی و شکست تعلیق، مجوز آن صادر شد و تیم ملی زمان کمی برای آماده‌سازی و حضور در این مسابقات داشت. به عبارتی جودو ایران در طول چهار سال گذشته سرگرم مسابقات و اردوهای داخلی بود. جودوکاران ایران فقط با هم تیمی‌های خود مبارزه و تمرین می‌کردند. این در حالیست که جودوکاران سایر کشورها در کوران مسابقات و اردوهای مشترک بین المللی و معتبر، به قونیه سفر کردند و از آنجا راهی مسابقات جهانی تاشکند شده و پس از آن به گرنداسلم ابوظبی می‌روند و... این راه ادامه دارد. اما تیم ملی جودو برای همین بازی‌های کشورهای اسلامی نیز یک ماه قبل مجوز حضور را با موافقت رئیس فدراسیون جهانی دریافت کرد.

در مقابل جودوکاران ایران فرصت حضور در اردوهای مشترک و مسابقاتی از این دست را ندارند. نمی‌توان با تمرین در داخل کشور انتظار داشت، جودوکار در اندازه حتی آسیایی مبارزه کند. دو اردوی مشترک در عراق و روسیه هم چندان سطح بالا برگزار نشد که بتواند این خلأ را پر کند. در این شرایط نمی‌توان از جودوکاری که با این شرایط مهیای حضور در مسابقاتی با این سطح بالای فنی شده، توقع کسب مدال داشت.

از سوی دیگر ضعف‌های آشکار فنی را نیز باید دیده شده و برای رفع آن اقدام گردد. در بخش بانوان که تنها مریم بربط برابر انتظار ظاهر شد و در واقع شاخص ترین جودوکار ایران در این دوره از مسابقات بود که تا یک قدمی مدال پیش رفت. ولی سایر جودوکاران حتی با تجربه‌هایی چون فتحی پور و ملک زاده حرفی برای گفتن نداشتند.

آرش میراسماعیلی همه امکانات لازم برای آماده سازی تیم را در اختیار کادر فنی تیم ملی قرار داد و مردان فنی تیم و بخصوص محمدرضا حاج یوسف زاده به عنوان مدیرفنی باید پاسخگوی این نتایج باشد که چرا جودوکاران در مسابقات، چنین ساده ضربه فنی می‌شدند؟ حاج یوسف زاده به عنوان مدیر فنی راهی قونیه شد، ولی تصاویر نشان می‌داد که تقریباً در تمامی مسابقات حتی بخش بانوان او به عنوان مربی روی صندلی «کوچ» وظیفه هدایت جودوکاران را برعهده داشت. در این شرایط با توجه به مسئولیت، باید پاسخگوی ضعف فنی جودوکاران روی تاتامی قونیه باشد.

البته باید مد نظر قرارداد که مربیان همانند جودوکاران از میادین بین المللی دور بودند، بدون شک استفاده از مربی طراز اول خارجی و استفاده از چند مربی خوب داخلی کنار او می‌تواند راهکار سازنده‌ای برای آینده باشد. ولی باید این نکته را نیز در نظر داشته باشیم که ملی پوشان سابق جودو ایران که میدان‌های جهانی و المپیک را تجربه کردند، با حضور در چند دوره بین المللی و تمرین کنار مربیان برجسته دنیا می‌توانند بیشتر به جودو ایران کمک کنند و پیشنهاد می‌کنیم میراسماعیلی با رایزنی‌های گسترده شرایط حضور چند مربی را در کنار مربیان خود دنیا فراهم کند.

در پایان باید عنوان کنیم جودویی که هنوز دوران تعلیق را طی می‌کند و 13 ماه دیگر و بعد از پایان محرومیت چهار ساله، فرصت حضور در بازی‌های آسیایی را دریافت می‌کند، باید از همین مدت بهترین بهره را ببرد. بازنگری در مدیریت فنی تیم ملی، رایزنی برای جذب یک مربی خارجی سطح بالا، رایزنی با فدراسیون جهانی برای کسب مجوز حضور در اردوهای مشترک، میدان دادن به مربیان جوان و با انگیزه شاید بتواند بخشی از مشکل دوری از میدان‌های جهانی را حداقل برای بازی‌های آسیایی رفع کند.