ماهواره نظامی نور و خودباختگی اصلاح طلبان

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به گزارش سپاس؛ در پی موفقیت های مختلف علمی و نظامی ایران خصوصا توسعه صنعت موشکی و ارسال ماهواره نظامی نور به فضا و در مدار قرار گرفتن آن، هم زمان سیل تهاجم به سوی این موفقیت ها روانه شد. از بیرون مرزها با تولید تردید و ایجاد شک و شبهه آغاز شد و به تهدید شورای امنیت ختم گردید و طبق معمول سردمداران این جریان اسرائیل، آمریکا و اروپا بودند.

اما آنچه دردآور و مایه تاسف برای ما ست همراهی بعضی افراد پر مدعا با دشمن بیرونی است که بدون توجه به امنیت و غرور ملی و پاسداشت زحمات مردان و زنان غیرتمند ایران اسلامی همان گونه به این موفقیت می‌تازند که دشمن می‌خواهد، به ناگاه از توبره واژگان فردی چون تاج زاده که داعیه لیدری اصلاحات را دارد چنین تراوش می‌کند که اگر این موفقیت همراه با رفاه مردم نباشد فروپاشی اجتماعی در پی دارد؛ چون شوروی سابق که هسته اتم راشکافت و موشک ساخت اما فروپاشید یا می‌شویم کره شمالی که موشک دارد اما نان ندارد.

البته کسی نیست از اینها بپرسد سال هایی که مسئول نان مردم بودید چه بر سر سفره مردم آوردید؟ اگر راست می گویید دو خط اقرار کنید که چه گندی زدید و می‌زنید؟

درج و نشر این مطالب اغلب موجب ایجاد شک و تردید در بین مردم خصوصا افراد بی اطلاع می‌گردد و خیلی راحت نابسامانی های اقتصادی را به مسائل نظامی ربط می‌دهند. گویا تمام مشکلات بر می‌گردد به این مسئله، خصوصا جوانانی که از بیکاری و نابسامانی زندگی رنج می برند، آن هم مشکلاتی که همین ها مسبب آن ها هستند و حالا برای ردگم کنی به هر چه برسند گیر می‌دهند و ان قلت ایجاد می‌کنند. این در حالی است که نه از شوروی سابق اطلاعات لازم را دارند و نه شناختی از کره شمالی دارند. صد البته که کمتر به جایگاه کشور خود در حوزه‌های مختلف واقفند، موقعیت سوق الجیشی ایران، ترتیبات نظامی منطقه، تهدیدات و خطرات فراسوی کشور، چالش‌های منطقه ای و بین‌المللی و.....

بنادارم مختصری از شوروی سابق و کره شمالی بنویسم تا شرایط بهتری ترسیم شود

کره شمالی کشوری با دوازده هزار کیلومتر مربع و جمعیت بیست و پنج میلیون نفر دارای حکومت کمونیستی است که هیچگونه نهاد دموکراتیک در آن وجود ندارد و با دیکتاتوری تک حزبی اداره می‌شود و فاقد زیر ساخت‌های صنعتی موثر است و عمده مبادلات آن با کشور چین است که تهاتر کالا با کالاست و در آمد ارزی مشخصی هم ندارد.

شوروی سابق پهناورترین کشور دنیا بود (روسیه هم هست) به همراه سیزده کشور اشغال شده دیگر اتحاد جماهیر شوروی را تشکیل می دادند.

در شوروی شیوه حکومت کمونیستی بر مبنای دیکتاتوری پرولتاریا (کارگری) بود و حزب کمونیست در صدر آن، مقدرات کشور را بر عهده داشت و هیچ نهاد دمکراتیک (مردم نهاد) در آن کشور وجود نداشت.

مالکیت به طور کامل در اختیار دولت بود و مالکیت خصوصی وجود نداشت، مالکیت دولتی بر ابزار تولید، کشاورزی جمعی، تولید صنعتی و اداری سیطره داشت.

مثلا در کشاورزی کلخوز (نوعی کار گروهی زن و مرد) وجود داشت که سهمی جزئی از درآمد به کارگران می‌دادند و سوخوز که از خود محصول به کارگر می‌دادند یعنی نفی کامل مالکیت. البته در شوروی سابق دین و مذهب نفی و مراکز دینی به استفاده های پست اختصاص یافته بود.

شوروی سابق به همراه هشت کشور دیگر در رقابت با آمریکا و غرب و پیمان ناتو پیمان ورشو را تشکیل می‌دادند.

در شوروی سابق رقابت صنعتی، تجاری، علمی سیاسی، فرهنگی، هنری و غیره وجود نداشت و همه چیز دستوری و تحت امر حزب کمونیست بود.

شوروی سابق علاوه بر اشغال سیزده کشور در سایر نقاط جهان در مقابله با آمریکا مداخله نظامی می‌کرد، سوریه، یمن، ایران، اتیوپی، لیبی، مصر، عراق، شاخ آفریقا و افغانستان و جاهای دیگر شاهد حضور نظامی روسیه بودند که دخالت نظامی در افغانستان موجب فروپاشی شوروی شد و سیزده کشور از آن جدا شدند.

از سال 1990 با روی کار آمدن خروشچف و در پی آن گورباچف و یلتسین رهبران شوروی و مردم تحت تاثیر تبلیغات غرب بدون در نظر گرفتن اهداف سوء غرب، درهای شوروی را بدون در نظر گرفتن جوانب احتیاطی به روی غرب گشودند و آمریکا با وعده های توخالی اول به سراغ توان نظامی روسیه رفت و کلی از آن تسلیحات و کارخانجات را ازبین برد.

شوروی (روسیه فعلی) که روزی ابرقدرت و رقیب غرب و آمریکا بود به کشوری دست چندم تبدیل شد و سال ها تحت خواسته غرب عمل می کرد تا اینکه مردم به نیات آمریکا و غرب پی برده و از وضع جدید ناراضی شدند و به آقای پوتین (عضو کا. گ. ب) پلیس مخفی شوروی سابق و حزب کمونیست رای دادند و تاکنون چند بار ریاست‌جمهوری او را تمدید کرده اند و او با بازشناسی غرب در صدد احیای روسیه و مقابله با غرب بر آمده است.

با این شناخت نسبی از کره شمالی و شوروی سابق چه وجه تشابهی بین جمهوری اسلامی در حوزه‌های سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و نظامی و دمکراسی و مالکیت خصوصی و... آن دو کشور وجود دارد، آیا چنین مقایسه ای مغالطه ای فاحش و توهینی آشکار به مردم ایران نیست.

آیا طرح این مسائل اهدافی جز تضعیف توان نظامی و خودباوری ملی و انحراف اذهان مردم در پی دارد.

سوال مهمتر اینکه اگر توان نظامی ما به قدر کافی نبود آیا امروز امنیت داشتیم و ایران یک پارچه بود؟ اگر ماهواره ما روزی سه چهار بار بالای سرشان می‌چرخد موجب خوشحالی و غرور است یا رنجش شما؟ اگر دوستدار و آدم آمریکا نیستید پس چه هستید؟

چه پاسخی برای جوانان زحمتکش و با اراده ای دارید که زحماتشان را تحت تمایلات سیاسی خود به راحتی به پای دشمن ذبح می کنید؟

رضی دربندی

انتهای پیام //