ورزشکاران بدون حامی به هیچ جا نمی‌رسند!
به گزارش خبرگزاری اقتصادایران، طوفان سال افزون قهرمان نامی سبک کنتاکت کاراته ایران و قهرمان کیک بوکسینگ جهان است. او توانسته اولین ایرانی‌ای باشد که با تلاشهای کریم کیانی در ژاپن، افتخار حضور در مسابقات بزرگ K-1 MAX ژاپن را برای کشورمان به ارمغان آورد. طوفان سال افزون را همه به نام قهرمان و مربی ECKA، کنتاکت کاراته کیک بوکسینگ ایران می‌شناسند. طوفان دارای قهرمانی چندین دوره مسابقات کشوری در سبک های مختلف، قهرمانی مسابقات آزاد فدراسیون ورزشهای رزمی، قهرمانی بهترین بهترینهای آسیا و فستیوال هنرهای رزمی جهان در بخش فول کنتاکت و لوکیک، قهرمانی مسابقات بین المللی WPKA 2007 روسیه و قهرمانی مسابقات جهانی WPKA 2009 اسپانیا بوده و کاپیتان اسبق تیم منتخب این سبک در مسابقات جهانی اسپانیا بوده است. این رزمی‌کار یک قهرمان تکنیکی، یک مربی خوش اخلاق و دارای یک خانواده بسیار ورزش دوست است.
مشروح گفت‌وگوی طوفان سال افزون با سلام نو درباره‌ی مسیر موفیتش را در ادامه می‌خوانید.
لطفا خودتان را معرفی کنید.
طوفان سال افزون هستم، متولد 16 مرداد 1363 در تهران و دارای فوق دیپلم تربیت بدنی. بنده از سال 1374 در رشته های رینگی و مبارزه شرکت کردم. 4 مدال جهانی و 75 مقام کشوری دارم. ما خانواده‌ی ورزشکاری هستیم که همه مربی کیک بوکسینگ، کاراته و یا بدنسازی هستند.
در حال حاضر مشغول به چه کاری هستید؟
در حال حاضر مربی باشگاه انرژی هستم و اکثر سلبریتی ها برای ورزش و بوکس به من مراجعه می‌کنند. این دوستان هنرجو هستند و به نحو احسن کارشان را انجام می‌دهند.شما به عنوان یک مربیِ حرفه‌ای، فضای باشگاه‌ها را چگونه می‌بینید؟
باشگاهی که در آن مشغول به کار هستم هم تراز باشگاه های استاندارد دنیاست اما در رابطه با دیگر باشگاه ها باید بگویم که به علت امکانات کم و مشکلات خاص خود، فضای خوبی ندارند. آنها باید مدیریت خوب و موفق داشته باشند، مجموعه‌ی ما هم به خاطر مدیریتش موفق است.
در پیجِ اینستاگرام خود از لاغری با ورزش صحبت کرده‌اید. آیا در این دوره از قرص‌های چربی سوز هم استفاده می‌شود؟
خیر، افراد با فیتنس بوکسینگ در دو ماه 26 کیلو می‌توانند کم کنند و بدون هیچ دارویی با تمرین و رژیم غذایی کاهش وزن دارند. به هیچ عنوان از پودر و قرص های بدنسازی استفاده نمی‌شود. افرادی عجول هستند و می‌خواهند با آمپول و چربی سوز سریعا لاغر کنند که من اصلا پیشنهاد نمی‌کنم.
وضعیت شهریه‌ی باشگاه‌ها چگونه است؟
متاسفانه شهریه ها پایین است. مربی‌های حرفه‌ای قطعا شهریه گرانی دارند حتی خود من ممکن است از مربیان گرانِ شهر باشم اما دیدگاه مردم هم خیلی بد است. آنها حاضرند تا صد میلیون تومان برای عمل هایی مانند پیکرتراشی و لیپوماتیک بدهند اما به ورزش که می‌رسند بخاطر 50 تومان شاکی می‌شوند و فکر می‌کنند چه خبر است. بعضی‌ها متاسفانه به دکتر خیلی خوب پول می‌دهند اما حاضر نیستند در راه سلامتی و ورزش هزینه کنند. شهریه‌ها در ایران افتضاح است چون مربی‌ها به هیچ عنوان از سمت سازمانی حمایت نمی‌شوند. مربی که با 2 میلیون تومان شاگرد خصوصی می‌گیرد با آن پول چه کاری می‌تواند انجام دهد؟ البته یکسری از مربی‌ها تجربه ندارند اما آنهایی که سالها تجربه کسب کرده‌اند و وقت گذاشته‌اند قطعا باید گران باشند و برای آنها ارزش گذاشته شود.
منظور و انتظارتان از حمایت چیست؟
من اولین ایرانی‌ای بودم که در بزرگترین سازمان حرفه‌ای جهان پرچم کشور را بالا بردم و در رنک الف جهان بازی می‌کنم اما هیچ حمایتی از من نشده، قهرمانان جهانی در ایران هستند که راننده تاکسی هستند و ورزش را بخاطر عدم حمایت کنار گذاشته‌اند. از طرف دیگر بعضی‌ها که به صنعت ورزشی ما هم ضرر زده‌اند، به صورت شو وارد رشته رزمی شدند و بازی‌هایی در سازمان های درجه 3 و 4 داشتند ولی الان بولد شده‌اند، خب چرا باید اینطور باشد؟ امثال من هم کم نیستند که چندین مدال طلا دارند اما شناخته شده نیستند. تفاوتمان این است که اهل شو نیستیم. ما نه از جانب رسانه و نه دولت هیچ حمایتی نشدیم حتی یک زمانی هم رسانه‌ها می‌گفتند ورزش ما چون منجر به خون ریزی می‌شود خوب نیست اما اگر حمایت شویم یک انگیزه بسیار خوبی برای ورزشکاران انفرادی ایجاد می‌شود.
شما به افرادِ علاقه‌مند توصیه می‌کنید که وارد این رشته نشوند؟
من هیچ وقت نمی‌توانم به کسی بگویم وارد این رشته شود یا نه چون من خودم عاشق این ورزش هستم ولی این افراد باید بدانند اگر حامی نداشته باشند به هیچ جا نمی‌رسند. بنده هم اگر پدرم حامی‌ام نبود قطعا به اینجا نمی‌رسیدم. آن شخص باید حامی یا اسپانسر خوب داشته باشد و این محقق نمی‌شود مگر اینکه در سطح بین المللی کار کند.
تا به‌حال آسیب‌های جدی در مبارزات دیده‌اید؟
بنده 42 پرونده شکستگی دارم، در سال 2007 در یک مبارزه گردنم آسیب شدید دید که دو سال قبل هم عمل سختِ گردن داشتم. حتی تا فلج کامل هم رفتم اما خداروشکر توانستم برگردم. 8 ماه پیش هم یک تصادفی داشتم که پای چپم از 6 ناحیه خرد شد و یک پلاتین 50 سانتی در پای من قرار دادند. قطعا هرکسی جای من بود تا 2 سال با استفاده از عصا راه می‌رفت اما من به کمک دکتر نیما محسنی و تلاش های خودم زیر 2 ماه تمریناتم را شروع کردم و سر پا شدم، چرا که درد را قبول ندارم و با همه ی مشکلات می‌جنگم.
با توجه به اتفاقات و حوادثِ این حرفه تا حالا به این فکر افتاده‌اید که این حرفه را کنار بگذارید؟
به هیچ عنوان! به مو رسیده ولی پاره نشده است. من زمانی تمام می‌شوم که داخل قبر قرار بگیرم، سینه خیز هم باشم رو به جلو و به سمت هدفم حرکت می‌کنم و این یکی از هدیه‌هایی است که ورزش به من داده. اینکه هیچ وقت ناامید نشوم. تا بحال چندین بار شکست خوردم اما باز هم ناامید نشدم و تمرین کردم و برنده شدم.
چرا به شما لقب خشن مهربان داده‌اند؟
در یکی از مبارزاتمان در چین، مدیر برنامه‌ام آمریکایی بود و بدون اینکه به من بگوید به خاطر سیاستش هنگامی که اسمم را صدا زدند پرچم آمریکا را بالا برد تا شوی قشنگ‌تری داشته باشد که در آن لحظه من بازی را به هم زدم و مبارزه نکردم که بعد از آن صفت خشن مهربان روی من ماند.شما اخلاق ورزشی را چگونه تعریف می‌کنید؟
قطعا قبل از هر چیزی شخصیت یک فرد باید تراش داده شود، بنده اگر قهرمان جهان هستم برای خودم هستم. چیزی که لذت و درآمد و موقعیت اجتماعیش برای خودم بالا رفته اما اینکه برای مردم و دوستانم چه کاری انجام دهم مهم است. نباید مغرور شد و باید انسان باشیم و از بالا به مردم نگاه نکنیم. از لحاظ اخلاقی باید خود را تراش بدهیم و روی خود کار کنیم.
به افرادی که به‌دنبال اهدافشان حرکت نمی‌کنند، چه می‌گویید؟
به آنها می‌گویم دستی که تو را بلند می‌کند دست خودت است. اگر می‌خواهی بدانی چه کسی می‌تواند جلوی تو را بگیرد، جلوی آینه بایست. خودت می‌توانی خودت را بالا ببری. از نظر من زندگی شبیه به رینگ مسابقه است، در رینگ برنده و بازنده مهم نیست بلکه اصل این است که چه کسی با پاهای خود از رینگ بیرون می‌آید و هنوز سرپا است. قطعا زندگی بدون مشکلات مسخره است و انسان قوی باید این چالش های زندگی را رد کند.
با توجه به صحبت‌هایتان از عدم حمایت، تابحال به فکر مهاجرت افتاده‌اید؟
من برای مسابقه به 70 کشور سفر داشتم اما هیچ وقت نتوانستم با پرچم کشور دیگری بازی کنم. من عاشق ایران هستم و با وجود عدم حمایت‌ها نتواستم کشورم را ترک کنم. قطعا با اذیت های بسیاری که شدم به فکر مهاجرت افتادم. من نزدیک 20 هزار شاگرد داشتم و تمام عمرم را در ورزش گذاشتم. 16 تا از شاگردهایم قهرمان جهان شدند، در خارج از کشور حمایت‌های بسیار خوبی از ورزشکاران می‌کنند اما هنوز نتوانستم علاقه‌ام را بفروشم و خانواده‌ام را رها کنم و از ایران بروم. ایران پتانسیل های رزمی بسیار خوبی دارد و نباید تبعیض قائل شود و فقط روی یک نفر آن هم بخاطر شوی خوبش تمرکز کند.
به عنوان حرف آخر صحبتی دارید؟
پدرم سخت‌ترین و قوی‌ترین حریفم بود، چراکه همیشه با حرف‌هایش شکستم داده است و هیچ وقت هم نتوانستم حریفش شوم. در آخر اینکه من و چند تا از دوستانم به قدر بضاعت خود کار خیر می‌کنیم و هر ماه برای بعضی خانواده‌های بی‌بضاعت پکیج تهیه می‌کنیم و آنها زیر نظر حمایتمان هستند، از مردم می‌خواهم آنها هم هر چقدر در توانشان است به همنوعان خود کمک کنند.
