چرا برخی از هنرمندان ما به ورطه سفسطه‌بافی افتاده‌اند؟/ سوغات اومیکرون در کاخ جشنواره؛ با آرزوی آزادی!
از ساده انگاری کرونا گرفته تا بوسیدن و در آغوش‌کشیدن هم در اختتامیه جشنواره فیلم فجر نکته قابل توجهی بود که بین نسل هنرمندان امروز با نسل هنرمندان گذشته که در مخاطرات پیش قراول بودند دیوار تمایز و تفاوت می کشید.
به گزارش خبر نگار اجتماعی شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ ناگفته پیداست پس از گذشت چهل روز از گزارش نخستین ابتلا به اومیکرون در کشور، این سویه مرموز طبق هشدارهای مکرر سازمان جهانی بهداشت که متاسفانه آنگونه که باید شنیده نشد، شرایط بیماری را در کشور در ترازی قرار داده که شامگاه گذشته وزارت بهداشت اعلام کرد کدر جدول رنگبندی شهرهای کشور رنگ آبی حذف شده است.
این درحالی است که در پیشینه این خبر تاسف بار تلاش شبانه روزی بسیاری از سازمان ها و افراد سبب شده بود که از دوماه گذشته اپلیکیشن ماسک بصورت تلحویحی اعلام کند که کرونا به سمت و سوی خموشی در حرکت است و این یعنی مهار و ضربه فنی کرونا؛ مشروط بر آنکه خطاهای پنج موج گذشته از جانب مردم تکرار نمی شد.
چرا که در هر بار که ویروس جهش یافته یک سویه به سمت چموشی حرکت کرد و بحران آفرید، به یمن تلاش شبانه روزی متولیان سلامت هر سویه فرونشست؛ اما با هزینه های بسیار در این شرایط سخت اقتصادی و مرگ و میرهای جانگداز و متاثر کننده!
با این اوصاف روز گذشته اختتامیه چهلمین جشنواره فیلم فجر در کاخ جشنواره واقع در برج میلاد برگزار شد. مراسمی که پایان بخش گرما و حلاوت یک جشن فرهنگی است که بنا بر رویه جاری و تجربه سالیان پیش تا مدت ها شیرینی و حلاوت آن در اذهان مردم باقی میماند.
اما ایکاش شامگاه گذشته شاهد برگزاری اختتامیه ای با برخی مختصات نبودیم. گرچه بخش اعظم مختصات مورد بحث پیرامون مخاطرات و نوع برخوردهایی است که من حیث المجموع موجبات سرایت بیشتر بیماری و گسترش قلمرو کرونا و فراخ شدن زنجیره انتقال این بلیه نوظهور را فراهم کرده است.
در این مراسم شاهد بودیم که استفاده از ماسک به ندرت مشاهده می شد. گرچه قابل درک است که برای تصویر برداری و عکس گرفتن اگر ماسک نباشد بهتر است؛ اما به چه قیمت؟ حتی اگر بدانیم و احتمال بدهیم که برای ژست شش در چهار ما، جان و سلامت بسیاری از حاظران به خطر می افتد، باز هم به ژست و فیگور و حالت می اندیشیم؟ مگر هنرمندان جنیت جایگاه از جمله علی انصاریان، سیروس گرجستانی، عزت الله مهرآوران، کامبوزیا پرتوی، پرویز پورحسینی، چنگیز جلیلوند، کریم اکبری مبارکه، سیامک اطلسی، خسرو سینایی، بیژن افشار، علی سلیمانی و بسیاری دیگر از اهالی شریف تاتر و تلویزیون که تا سال پیش در همین کاخ جشنواره اثر داشتند، جایزه گرفتند، خندید، شادبودند و آرزو کردند که سال آینده و سالیان آتی جشن سینمایی بهتر از پیش گرفته شود. مگر نه که به همین بیماری مبتلا شدند و در چشم بر هم زدنی رخ در نقاب خاک کشیدند؟
باور کنید مسئله آنقدرها غامض و پیچیده نیست. تمام صاحب نظران علوم پزشکی و آزمایشگاهی می گویند مهمترین راه پیشگیری و دوری از کرونا، رعایت پروتکل هاست. حال وقتی طرفداران یک بازیگر وی را روی صحنه می بینند که بدون استفاده از ماسک دوست و رفیق و آشنا را می بیند، می بوسد و در آغوش می کشد، چه تصوری از واقعیت دردناکی به نام کرونا خواهند داشت. باید چه انتظاری از آنها داشته باشیم؟ می توان به این هواداران وطرفداران که اینچنین قهرمانانی را در دل و جان خود پرورده و بزرگ کرده اند، توضیح داد که عدم استفاده از ماسک بخاطر عکس است و فیلم و... و اگر هست بوسه و در آغوش کشیدن هم هست؟
جای تاسف است وقتی بازیگری در هنگام دریافت جایزه بازیگری خود روبروی دوربین های بسیار تلویزیون با دیگران روبوسی می کند و در پایان پشت میکروفن می ایستد و می گوید: «من یک آرزو دارم و ان اینکه زنان سرزمینم همیشه آزاد باشند»
باید خطاب به این بازیگر ارجمند گفت: لازمه آزادی زنده ماندن است. آیا با رویه ای که چنین سینماگرانی در پیش گرفته اند، اساسا کسی زنده خواهد ماند که برایش آرزوی آزادی داشته باشیم؟
به همین علت است که رابینز می گوید:مسموم ترین غذاهای جهان باورها و افکار نادرست ماست.
پیرو این جمله باید پذیرفت که هنرمندان امروزی جامعه ما برای بقای خود، برای آنکه به هر قیمتی سر زبان ها باشند، به ورطه سفسطه‌بافی و مغلطه‌گویی می افتند. چرا نباید هنرمندان امروز ما به تاسی از هنرمندان گذشته در حل و فصل و رتق و فتق امور کشور پیشگام باشند؟
بی تردید سینماگرانی که جانمایه آثارشان را از دل همین جامعه استخراج می کنند باید بدانند که امروزه یکی از مهمترین خطراتی که مردم ما را تهدید می کند، عادی انگاری کرونا و رویگردان شدن از رعایت پروتکل های بهداشتی است. به گونه ای که میزان استفاده از ماسک در این روزهای اخیر به 30 درصد رسیده است. بنابراین چرا نباید در بین هنرمندان اجماع و اهتمامی در راستای تشویق جامعه حول رعایت دستورالعمل های بهداشتی شکل بگیرد و جامعه سینمایی ما در بزرگترین جشن فرهنگی کشور به یاری متولیان بهداشت و درمان بشتابند و موجبات رقم خوردن آینده ای روشن را فراهم کنند؟
در مقابل دردآور است وقتی می بینیم بسیاری از همین هنرمندان بازیگر زمین دشمنانی هستند که در بازی های سیاسی که همواره راه انداخته اند بیشتر از ظرفیت خود مایه گذاشته اند؛ آنهم برای یک بازی که اساس آن کذب و ناراستی و خیانت به آب و خاکی است به نام وطن که بسیاری تنها طوطی وار اقدام به تکرار آن می کنند، بدون آنکه از نفس قضیه آگاه باشند.
انتهای پیام /
