کار‌هایی که والدین باید برای جلوگیری از خودکشی نوجوانان انجام دهند
همانطور که کودکان در سنین پیش از نوجوانی و نوجوانی رشد می‌کنند، برای والدین چالش برانگیزتر می‌شود که بدانند چه فکر و چه احساسی دارند. چه زمانی فراز و نشیب‌های معمولی نوجوانی به چیزی برای نگرانی تبدیل می‌شود؟
والدین و اعضای خانواده می‌توانند به نوجوانان پیش از نوجوانی و نوجوانی کمک کنند تا در شرایطی که تحمل زندگی بسیار دشوار است، کنار بیایند. در مورد عواملی که می‌تواند خطر خودکشی فرزندتان را افزایش دهد آشنا شوید و 12 پیشنهاد زیر را بررسی کنید.
این مراحل می‌تواند به شما کمک کند که برای ارائه حمایت مراقبتی و بدون قضاوت مورد نیاز فرزندتان احساس آمادگی بیشتری داشته باشید.
1. اگر علائمی می‌بینید که سلامت روانی فرزندتان در خطر است مشاوره بگیرید
شاید فرزند شما فقط روز بدی را سپری می‌کند، اما وقتی علائم مشکلات روانی برای هفته‌ها طول می‌کشد، تصور نکنید که این فقط یک خلق و خوی گذرا است. مطالعات نشان می‌دهد که از هر 10 نوجوانی که جان خود را از دست دادند، 9 نفر با شرایط سلامت روانی مانند اضطراب دست و پنجه نرم می‌کردند. اما به خاطر داشته باشید:
نوجوانانی که هیچ بیماری روانی در آن‌ها تشخیص داده نشده است ممکن است همچنان در معرض خطر باشند. تا حدی به این دلیل است که تشخیص دقیق مسائل مربوط به سلامت روان در سنین پایین می‌تواند دشوار باشد.
بسیاری از نوجوانانی که اقدام به خودکشی می‌کنند، مشکلات روانی اساسی ندارند، اما در بیشتر موارد، نشانه‌هایی از خود نشان می‌دهند که به فکر پایان دادن به زندگی خود هستند.
هدف شما باید این باشد که آرام، هوشیار و آماده صحبت با نوجوان خود باشید. منتظر نباشید که آن‌ها به شما مراجعه کنند. ممکن است با گفتن این جمله شروع کنید: "به نظر می‌رسد غمگین هستید. من آماده صحبت در مورد این هستم، زیرا شما را دوست دارم و برایم مهم است که چه اتفاقی برای شما می‌افتد. " در اینجا نکات بیشتری برای باز کردن گفتگو‌های سلامت روان با فرزندتان آورده شده است.
2. گوش کنید - حتی زمانی که فرزندتان صحبت نمی‌کند
اگر برای اولین بار موضوع بهداشت روانی یا خودکشی را مطرح می‌کنید، اگر نوجوان شما روی برگرداند، تعجب نکنید. به خاطر داشته باشید که حتی اگر کودک شما در ابتدا ساکت باشد، رفتار ممکن است حتی بلندتر از کلمات صحبت کنند.
مراقب تغییرات عمده در الگوی خواب، اشتها و فعالیت‌های اجتماعی فرزندتان باشید. خود انزوا، به ویژه برای کودکانی که معمولاً از معاشرت با دوستان یا ورزش کردن لذت می‌برند، می‌تواند نشانه مشکلات جدی باشد. اگر فرزند شما بیش از حد معمول با تکالیف مدرسه، کار‌های خانه و سایر مسئولیت‌ها دست و پنجه نرم می‌کند، این‌ها علائم دیگری هستند که نباید نادیده بگیرید.
3. درک کنید که ممکن است فرزند شما با خطراتی از خودکشی روبرو باشد که هنوز به آن فکر نکرده اید
بسیاری از والدین تعجب می‌کنند: آیا واقعاً ممکن است این اتفاق برای فرزند من بیفتد؟ متاسفانه پاسخ مثبت است. هر ساله جوانان از هر نژاد، قومیت، هویت جنسی، گرایش جنسی، سطح درآمد و پیشینه اجتماعی بر اثر خودکشی جان خود را از دست می‌دهند. در واقع، خودکشی دومین عامل مرگ و میر در بین جوانان 10 تا 24 ساله است.
در اینجا مواردی وجود دارد که باعث می‌شود جوانان به فکر پایان دادن به زندگی خود بیفتند:
از دست دادن یکی از عزیزان به دلیل مرگ، طلاق، اعزام، تبعید یا حبس قلدری (حضوری یا آنلاین) تبعیض، طرد یا خصومت به دلیل هویت جنسی یا گرایش جنسی نژادپرستی، تبعیض و نابرابری‌های مرتبط و عوامل استرس زا سابقه خانوادگی خودکشی یا مشکلات سلامت روان انگ (اعتقاد به اینکه صحبت در مورد سلامت روان یا خودکشی اشتباه یا شرم آور است) دسترسی آسان به سلاح گرم یا سایر ابزار‌ها و مواد تهدید کننده زندگی شاهد یا رنج بردن از خشونت یا آزار خانگی بی ثباتی مالی که باعث نگرانی و ناامنی می‌شود خودکشی در مدرسه یا گروه دوستان در اینجا دیدگاه بیشتری در مورد خطرات خاص فرزندتان پیدا کنید.
4. سعی کنید آنچه را که به عنوان "درام نوجوانانه" می‌بینید رد نکنید.
هرگز تصور نکنید که فرزندتان اغراق می‌کند یا بازی می‌کند اگر می‌گوید یا می‌نویسد: "من می‌خواهم بمیرم. " "دیگه برام مهم نیست. " "هیچ چیز مهم نیست. " "من تعجب می‌کنم که چند نفر به مراسم خاکسپاری من می‌آیند؟ " "بعضی وقت‌ها آرزو می‌کنم کاش می‌توانستم بخوابم و هرگز بیدار نشم. " همه بدون من بهتر خواهند بود. "دیگر لازم نیست نگران من باشید. "
بسیاری از کودکانی که اقدام به خودکشی می‌کنند، قبل از موعد به والدین خود می‌گویند (اگرچه دیگران این کار را نمی‌کنند). این کلمات نشان دهنده نیاز فوری به کمک است.
در این مورد ریسک نکنید. هر جمله‌ای در مورد خودکشی را جدی بگیرید.
5. با همدلی و درک پاسخ دهید
وقتی فرزندتان درباره خودکشی صحبت می‌کند یا می‌نویسد، ممکن است شوکه، صدمه دیده یا عصبانی شوید. حتی ممکن است بخواهید آنچه را که می‌بینید انکار کنید یا با فرزندتان بحث کنید. این احساسات طبیعی و معتبر هستند، اما مهم است که قبل از هر چیز بر نیاز‌های فرزندتان تمرکز کنید. هدف شما ایجاد فضای امنی است که نوجوان شما بتواند به شما برای گوش دادن و ابراز نگرانی اعتماد کند، اما بدون قضاوت یا سرزنش.
به جای اینکه اینگونه واکنش نشان دهید:
گفتن این حرف مضحک است. "شما زندگی خوبی دارید - چرا به آن پایان می‌دهید؟ " "منظورت این نیست. " "من نمی‌توانم آنچه را که می‌شنوم باور کنم! " احساسات خود را مدیریت کنید تا بتوانید با همدلی پاسخ دهید: "به نظر می‌رسد که شما در درد شدیدی هستید و نمی‌توانید راهی برای خروج از آن ببینید. " "شاید شما تعجب کنید که چگونه زندگی اینقدر پیچیده و دشوار شده است. " "در حال حاضر، شما از پاسخ به مشکلاتی که با آن روبرو هستید مطمئن نیستید. " "شما باید واقعاً، واقعاً از درون رنج می‌برید تا پایان را در نظر بگیرید زندگیت را بکن. "
6. فورا کمک حرفه‌ای دریافت کنید
اگر نوجوان شما به خود آسیب می‌زند، یا احساس می‌کنید که در معرض خطر اقدام به خودکشی است، او را به بخش اورژانس بیمارستان محلی خود ببرید. وقتی همه چیز به نقطه بحرانی رسیده است، اقدام سریع بسیار مهم است.
اگر علائمی از افکار خودکشی می‌بینید، اما بحران فوری را احساس نمی‌کنید، همچنان باید اقدام کنید. با پزشک اطفال یا ارائه دهندگان بهداشت روان محلی که کودکان و نوجوانان را درمان می‌کنند تماس بگیرید. آنچه را که می‌بینید و می‌شنوید توضیح دهید و برای ارزیابی سلامت روان برنامه ریزی کنید.
ارائه دهندگان مراقبت‌های بهداشتی می‌توانند به شما و نوجوانتان کمک کنند تا یک طرح ایمنی ایجاد کنید که شامل موارد زیر است:
علائم هشدار دهنده یا محرک‌هایی که نوجوان شما احساس می‌کند به افکار خودکشی منجر می‌شود اقدامات ممکن برای کمک به آن‌ها برای مقابله با زمانی که احساس می‌کنند تحریک می‌شوند منابع حمایتی: خانواده، دوستان، معلمان، مربیان و دیگران تماس‌های اضطراری و اقدامات لازم در صورت بدتر شدن اوضاع
7. ابزار‌ها و مواد کشنده را از دسترس دور کنید
نیمی از خودکشی‌های جوانان با سلاح گرم اتفاق می‌افتد و تلاش برای خودکشی با سلاح گرم تقریباً همیشه کشنده است. تا کنون، امن‌ترین گزینه این است که اسلحه و مهمات را از خانه خود بردارید، در حالی که نوجوان شما با افکار خودکشی دست و پنجه نرم می‌کند. بسیاری از خانواده‌ها اسلحه‌ها را به اقوام یا افراد مورد اعتماد دیگر می‌سپارند تا در دوران آسیب‌پذیری از نوجوان خود محافظت کنند.
ذخیره سازی ایمن در خانه دومین گزینه بهترین است. قفل کردن و تخلیه همه اسلحه ها، با مهمات ذخیره شده و قفل شده در یک فضای جداگانه، خطر تراژدی را کاهش می‌دهد -، اما تنها در صورتی که نوجوان شما ترکیب قفل یا محل پنهان شدن کلید را نداند. جدا کردن اسلحه‌ها و نگهداری قطعات جدا و قفل شده گزینه دیگری است.
البته، اسلحه تنها وسیله‌ای برای خودکشی نیست که فرزند شما ممکن است به دنبال آن باشد. دارو‌های تجویزی و دارو‌های بدون نسخه می‌توانند در طول بحران خودکشی خطراتی ایجاد کنند. خانواده‌ها باید داروها را دور نگه دارند و در صورت امکان، حجم دارو‌های موجود را کاهش دهند. همچنین خرید دارو‌های بدون نسخه را در بسته‌های تاولی به جای بطری در نظر بگیرید تا دسترسی به قرص‌ها را کاهش دهید.
سایر ابزار‌ها و مواد بالقوه کشنده‌ای که باید دور از دسترس نگهدارید عبارتند از:
الکل مواد مخدر غیر قانونی پاک کننده‌های خانگی و سایر محصولات سمی محصولات کنسرو گردگیری مواد استنشاقی ضد یخ چاقو، تیغ یا سلاح‌های دیگر طناب، کمربند یا کیسه‌های پلاستیکی
کار بیرون آوردن یا قفل کردن این اشیا و مواد ممکن است دلهره آور به نظر برسد، اما ایمنی کودک شما در خطر است. اقدام به خودکشی اغلب تکانشی است و یک لحظه بحران می‌تواند خیلی سریع تشدید شود. اطمینان از اینکه نوجوان شما نمی‌تواند در زمان نامناسب روی وسایل کشنده دست بگذارد بسیار مهم است.
8. با ورود فرزندتان به درمان، روی ایجاد امید تمرکز کنید
تیم مراقبت از کودک شما احتمالاً ترکیبی از مراحل را برای کاهش علائم سلامت روان و افکار خودکشی توصیه می‌کند. داروها، گفتار درمانی، و تکنیک‌های کاهش استرس مانند یوگا، مدیتیشن یا یادداشت روزانه ممکن است بخشی از برنامه باشد.
در طول مسیر به کودک خود اطمینان واقع بینانه بدهید. به آن‌ها (و خودتان) یادآوری کنید که روز‌های سخت برای همیشه دوام ندارند. مردم زمانی که درمان و حمایت مؤثر دریافت می‌کنند، احساس بهتری دارند.
اگر کودک شما احساس انگ یا شرم می‌کند، می‌توانید به او یادآوری کنید که از هر 5 نفر 1 نفر در مقطعی از زندگی خود علائم سلامت روانی دارند. سلامت روان بخشی از سلامت کلی است و کمک خواستن نشانه عزت نفس و بلوغ است.
9. آن‌ها را به دیدن خانواده و دوستان تشویق کنید
ممکن است فرزند شما نسبت به گذراندن وقت با افراد دیگر تمایلی نداشته باشد، اما می‌توانید توضیح دهید که حمایت اجتماعی به آن‌ها کمک می‌کند تا احساس بهتری داشته باشند. اگرچه ممکن است در ابتدا به زمان خلوت بیشتری نیاز باشد، تشویق ملایم برای معاشرت با خانواده، دوستان و همسایگان مفید خواهد بود. از جنگ قدرت در مورد رویداد‌ها یا دعوتنامه‌های خاص خودداری کنید، زیرا هدف شما احترام به نیاز‌های فرزندتان و به حداقل رساندن استرس است.
10. ورزش را پیشنهاد دهید
فعالیت بدنی علائم سلامت روان را کاهش می‌دهد و از برنامه سلامتی کودک شما حمایت می‌کند. خواه بیرون رفتن برای پیاده روی روزانه، ورزش در باشگاه، یک کلاس ورزشی آنلاین یا چیز دیگری باشد، ورزش:
با تحریک تولید اندورفین (مواد طبیعی در مغز و بدن که به تعادل استرس و مدیریت درد کمک می‌کند) خلق و خوی نوجوان خود را افزایش دهید.
از سطوح بالاتر سروتونین، یکی دیگر از مواد مغزی بدن که منجر به خلق و خوی مثبت و خوابی آرام می‌شود، حمایت کنید.
کارشناسان توصیه می‌کنند که بین 2 تا 5 بار در هفته 30 تا 40 دقیقه ورزش کنید. هر شکلی از ورزش خوب است. آنچه بیش از همه مهم است این است که نوجوان شما از این فعالیت لذت می‌برد و برای انجام منظم آن انگیزه دارد.
11. تعادل و میانه روی را تشویق کنید
نوجوانانی که در بحران هستند باید به راحتی به خودشان ادامه دهند. این به معنای اتخاذ یک سرعت واقع بینانه و اجتناب از تجربیاتی است که می‌تواند طاقت فرسا باشد.
به نوجوان خود اطمینان دهید که مراقبت از خود هرگز نشانه ضعف نیست. هر کاری که در زندگی انجام می‌دهیم تحت تأثیر سلامتی ما قرار می‌گیرد، بنابراین دادن زمان برای بهبودی ضروری است. وظایف بزرگ را می‌توان به کار‌های کوچکتر و قابل کنترل‌تر تقسیم کرد.
منبع: سلامت نیوز
از دست ندهید