کدام کشورها بیشتر به نخبه ها اهمیت می دهند؟ / رتبه ایران خجالت آور است

رتبه‌بندی 134 کشور جهان بر اساس شاخص رقابت‌پذیری استعدادهای جهانی در سال 2023 که توسط دانشگاه اینسید (INSEAD) انجام شده، نشان می‌دهد که سوئیس (78.96 امتیاز)، سنگاپور (77.11 امتیاز) و ایالات متحده (76.6 امتیاز) در جذب، حفظ و پرورش استعدادها نسبت به سایر کشورهای جهان جایگاه برتری دارند.

نتایج این بررسی در غالب گزارشی سالانه 2023 منتشر شده، حاکیست که در میان 10 کشور موفق جهان در زمینه جذب و نگهداری نخبگان، 7 کشور از جمله سوئیس، دانمارک، هلند، فنلاند، نروژ، سوئد و بریتانیا اروپایی هستند. همچنین، 17 کشور اروپایی بین 25 کشور برتر در این خصوص حضور دارند.

در حالی که از قاره آمریکا، تنها دو کشور ایالات متحده و کانادا در میان 25 کشور برتر در زمینه زمینه جذب و نگهداری استعدادهای جهانی حضور دارند، آسیایی و اقیانوسیه نقش پررنگی دارند، به طوری که سنگاپور، استرالیا، نیوزیلند، امارات عربی متحده، کره جنوبی و اسرائیل در این فهرست حضور دارند و ژاپن هم در رتبه بیست و ششم قرار دارد.

در میان 134 کشور مورد بررسی، آلبانی، اندونزی و جمهوری آذربایجان بیشترین پیشرفت را در جذب استعدادها طی ده سال گذشته داشته‌اند و رتبه جهانی خود را به ترتیب 16، 14 و 13 پله بالا برده‌اند. آلبانی، اندونزی و جمهوری آذربایجان در رتبه‌بندی سال 2023 به ترتیب در جایگاه‌های 56، 80 و 58 قرار دارند.

ایران هم در این رتبه‌بندی با کسب 28.03 امتیاز در جایگاه 116 قرار گرفته که یک پله پایین‌تر از نیاکاراگوئه و یک رتبه بالاتر از زیمباوه است. ایران در رتبه‌بندی سال 2022 در جایگاه 112 و در گزارش 2020 هم در رتبه 102 قرار داشت.

ترکیه، همسایه غربی ایران هم با کسب 40.20 امتیاز، یک رتبه پایین‌تر از اندونزی در جایگاه 81 قرار دارد. در این رتبه‌بندی، چاد با 14.78 امتیاز جایگاه آخر را از آن خود کرده است.

بررسی دانشگاه اینسید (INSEAD) نشان می‌دهد که افزون بر پرداخت حقوق بالا پس‌زمینه سیاسی و اجتماعی - اقتصادی پایدار و نیز سطح بالای حمایت‌های اجتماعی و کیفیت محیط زیست هم در جذب و حفظ نخبگان تاثیر بالایی دارد.

مطابق بررسی این دانشگاه، در حالی که ابهامات و تنش‌های جهانی در تجارت، سرمایه‌گذاری، سیاست و دیپلماسی تشدید می‌شوند، انتظار می‌رود رقابت در جذب استعدادها به طور فزاینده‌ای برای کشورها حیاتی شود و به نوعی طی یک دهه آینده شاهد رخداد چیزی شبیه «جنگ جذب استعدادها» میان کشورهای حاضر در مدار رشد و پیشرفت باشیم.