کرونا چگونه فراگیری زبان مادری در مدارس را به چالش کشاند؟ / همت کنیم چراغ کلاسی خاموش نشود

به گزارش خبرنگار اجتماعی شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ درکشورمان زمانی قریب دو سال درهای مدارس در تمام مقاطع و حتی دانشگاه ها بسته بود و روند آموزش بر بستری از مشکلات در فضای مجازی و پیام رسان هایی پی گرفته می شد که اصلا با اهداف آموزشی دوسویه معلم و محصل برنامه نویسی نشده بودند.

اما با این حال معلمان گرانقدر با صرف زمانی دوچندان اهتمام قابل تحسینی از خود نشان دادند و به هر نحوی از انحاء برنامه های درسی را پیش برده و اجازه ندادند مدارس بطور کلی تعطیل شوند.

در ابتدای بحران کرونا یعنی در واپسین روزهای سال1398 این امید وجود داشت که با شروع فصل گرما و گذشت یکی و دو ماه این بحران و بیماری نوظهور مهار شود و کلاس های درس به روال خود بازگردد.

اما متاسفانه این امید در بازه های دو ساله نتیجه نداد و با محقق شدن واردان واکسن و انجام واکسیناسیون گسترده در کشور به تدریج شمار شهرهای قرمز و نارنجی کم شد و در نهایت با آبی شدن تمام شهرهای کشور و رسیدن آمار مرگ و میرهای کرونایی به زیر 50 تن در روز در ابتدای آذر ماه بازگشایی مدارس کلید خورد و تقریبا تمام مقاطع تحصیلی دومرتبه کلاس های درس را دایر کردند.

اما از بد حادثه به فاصله پنج روز از بازگشایی مدارس سازمان جهانی بهداشت در اطلاعیه ای خبر از شناسایی سویه اومیکرون داد که در افریقای جنوبی این سویه کشف و گزارش شده بود.

با این احوال باز موجی از نگرانی های والدین دانش آموزان و اولیا مدارس را در بر گرفت؛ به ویژه زمانی که مهمترین شاخص این سویه تشریح شد و سازمان جهانی بهداشت گفت که اومیکرون گروه های سنی 20- سال را بیشتر درگیر کرده و مبتلایان سویه اومیکرون در کشورهای افریقایی عموما افرادی بوده اند که به هر دلیلی در برابر سویه های مختلف کرونا واکسینه نشده اند.

این اطلاعات در واقع بسیاری از خانواده ها را از فرستادن فرزندان شان به مدارس منصرف کرد. حتی در این روزها که امتحانات پایه های هفتم تا دوازدهم بصورت حضوری در جریان است، ترس والدین گاه تا بجایی است که حاضر نشده اند فرزندان خود را سر جلسه امتحان بفرستند.

ممانعت از حضور دانش آموزان در مدارس و سر جلسات امتحان زمانی پذیرفته است که می شد از طریق آموزش و آزمون مجازی نیاز آموزشی دانش آموزان را مرتفع کرد، اما واقعیت امر این است که سنجش هایی که پیرامون داده های آموزش و آزمون های مجازی در بازه 20 ماهه تعطیلی مدارس صورت گرفته حاکی از افت وحشتناک تحصیلی است که تقریبا اکثریت قریب به اتفاق کارشناسان آموزشی بر این حقیقت اذعان دارند؛ حتی هشدارهای کارشناسان و پژوهشگران نظام آموزشی پیشتر از بازگشایی مجدد مدارس در چند وقت اخیر بارها در رسانه ها منتشر شد.

با این احوال نبود امکانات سخت افزاری و بسترهای اولیه آموزش برای دانش آموزان خود معضلی است غیرقابل کتمان و از طرفی گرانی گوشی و تبلت و نداشتن آنتن در برخی مناطق کشور گروه دیگری از خانواده ها و دانش آموزان را درگیر کرده بود. پاره سوم خانواده ها آنهایی بودند که به واسطه مشغله فراوان اولیاء و نداشتن سواد دیجیتال امکان کمک به فرزندان خود را نداشتند. با اینهمه مجموع این معذورات سبب شد دانش آموزان به ویژه دانش آموزان پایه های اول ابتدایی در این گیر ودار ضربات سنگین تری را متحمل شوند. ضرباتی که اگر فکری برای جبران آن نشود پیدا نیست که چه بلایی سر این دست از دانش آموزان می آید که از بد حادثه سالهای نخستین تحصیل خود را زمانی در مدرسه نام نوشته اند که مقارن با ظهور پدیده خانمانسوزی به نام کرونا بوده است.

در این رابطه روز گذشته دکتر رضوان حکیم زاده معاون آموزش ابتدایی وزارت آموزش و پرورش ضمن هشداری دوباره خطر غیر قابل جبران آموزش مجازی و افت تحصیلی دانش آموزان را گوشزد کرده بود.

حکیم زاده دلیل این هشدارها را اینگونه بیان کرده است:«در پایشی که انجام دادیم، نتیجه ارزشیابی سال تحصیلی گذشته دانش‌آموزان دوره ابتدایی را در تمام دروس و پایه‌های تحصیلی با نتایج ارزشیابی دو سال گذشته که مشکل کرونا نداشتیم را مقایسه کردیم که در این مقایسه مشاهده شد که برای دانش‌آموزان به‌ویژه پایه اول ابتدایی شاهد افت چشمگیری در یادگیری مهارت‌های سواد پایه خواندن و نوشتن هستیم.»

وی می افزاید: «در درس بسیار مهمی مثل فارسی پایه اول دبستان که پایه و بنیان سواد دانش‌آموزان است، درصد دانش‌آموزانی که نتایج «خیلی خوب» کسب کردند، 10 درصد نسبت به دو سال گذشته کاهش پیدا کرده است و درصد دانش‌آموزانی که "نیازمند تلاش هستند"، افزایش پیدا کرده و وقتی نتایج تکرار پایه اول ابتدایی را با سال قبل و دو سال قبل آن مقایسه کردیم، باز هم مشاهده شد که درصد تکرار پایه در پایه اول به طور چشمگیری افزایش پیدا کرده است که حاکی از چالش‌های جدی در یادگیری دانش‌آموزان در خصوص مهارت‌های سواد پایه است.»

این نگرانی از این سو قابل اهمیت است که دانش آموزان پایه های اول باید در سالهای آینده دورسی را فرا بگیرند که پیش نیازهای آنها را در سالهای پیشین آموخته باشند. معاون وزیر آموزش و پرورش در این رابطه اظهار داشته است: «بعد از بازگشایی حضوری مدارس، معلمانی که به صورت حضوری با دانش‌آموزان پایه‌های دوم و سوم کار می‌کردند، گزارش دادند دانش‌آموزانی که دو سال گذشته را در پایه‌های اول و دوم ابتدایی بودند و در فضای مجازی بدون اینکه ارتباطی با معلم و مدرسه داشته باشند، تحصیل کردند، ضعف‌های اساسی در مهارت‌های خواندن و نوشتن به‌ویژه مهارت نوشتن دارند.»

چه باید کرد؟

در گفت و گویی که خبرگزاری دانا چندی پیش با میرحمایت میرزاده نماینده ادوار مجلس شورای اسلامی و عضو پیشین کمیسیون آموزش مجلس انجام داد وی به نکته ای اشاره کرد که در این مقطع و با توجه به شرایطی که می توان آن را جمیع اضداد تلقی کرد گفت: باید وزارت آموزش و پرورش به مدیران مدارس و مدیران نیز به معلمان اختیاراتی تفویض کنند که در نهایت معلم بتواند در تقسیم بندی هایی که انجام میدهد آن دسته از دانش آموزانی که باید در کلاس حضور داشته باشند و معلم صورت به صورت با آنها کار کند مشخص شوند و دانش آموزانی که توان ادامه آموزش مجازی را دارند هم از فضای آموزشی استفاده کنند.

با این احوال با تائید چنین نظری می توان بخشی از کمبودها و نقائص را برطرف کرد. و کلاس های حضوری را به حد استانداردی رساند که در پروتکل های وزارت بهداشت روی آن تاکید شده است.

از طرفی خانواده ها برای تضمین سلامت فرزندان خود باید هرچه زودتر آنها را واکسینه کنند؛ چرا که با ظهور انواع و اقسام سویه ها و واریانت های کرونا ممکن است هر لحظه به واسطه واکسینه نشدن دانش آموزان اتفاق غیر قابل جبرانی برای آنها پیش بیاید. دقت نظر در آمار مرگ و میرهای کرونا در چند وقت گذشته می تواند تردید آنها را به تاثیر واکسیناسیون به یقین برساند و آنها را برای واکسینه کردن فرزندان شان مصمم کند.

نکته ای که نباید فراموش کرد این است که خواسته و ناخواسته؛ آگاه و ناآگاه آینده فرزندان ما به مخاطره افتاده و پیشینه هفت هزار ساله علوم و فنون کشور به رغم آرزو و تلاش دشمنان پیدا و پنهان این آب و خاک در آستانه تخریب و تهدید و نابودی قرار دارد. به ویژه زبان مادری ما در حالی شرایط بغرنجی را می گذراند که کشورهای جهان تعیین و نامگذاری روزهایی در قالب نگاهداشت و احترام به زبان مادری در راستای حفظ هویت ملی خود می کوشند.

بنابراین شایسته نیست به واسطه ظهور یک بیماری و اهمال ورزی و سهل انگاری در برخی بایسته هایی که از هر پدر و مادر و خانواده ای برمی آید، خدای ناکرده شاهد کوچکترین افت درسی - هرچند ناخواسته - در مدارس باشیم.

بنابراین باید تصور کنیم که مدارس به کمک تک تک مردم ولو شهروندانی که فرزندی در مدرسه ندارند، نیاز دارد؛ چرا که میدانیم وزارت آموزش و پرورش در کوران این جنگ اقتصادی شرایط خوبی ندارد، برای همین بی تردید می توانیم در کنار هم منشأ اثر باشیم و نیازمندی های مدارس را رفع کنیم به امید روزی که فرزندان ایران همانند همیشه میراثدار فرهنگ، هنر و علوم روز دنیا باشند.

انتهای پیام /