یک اقتصاددان آمریکایی: خطر تحریم گریبان همه را می‌گیرد

به گزارش اقتصادنیوز، جفری ساکس نوشت:

در طول بحران فعلی که کرونا ویروس پدید آورده؛ تلاش برای مهار باید جهانی باشد و کشورهای در معرض خطر باید بتوانند تمام کمک‌های بین المللی لازم را به حساب بکارگیرند. تحریم‌های کاخ سفید، بزرگترین اقتصاد جهان این امر را غیرممکن می‌کند.

طی چند سال گذشته، دولت دونالد ترامپ رئیس جمهوری آمریکا به طور یک‌جانبه تحریم‌های شدید اقتصادی را بر چندین کشور وضع کرده است تا دولت‌های آنها را مجازات کند. این اقدامات غیرانسانی است، قوانین بین‌المللی را نقض می‌کند و باعث درد و رنج در بین مردم می‌شود که ایالات متحده ادعا می‌کند می خواهد به آنها کمک کند. با توجه به این که همه جهان اکنون در معرض بیماری همه گیر COVID-19 قرار دارد‌، تحریم های ایالات متحده نیز به یک تهدید مستقیم برای بقای افراد در داخل آن کشورها و هر کس دیگری تبدیل شده است. آنها باید فورا لغو شوند.

تصادفی نیست که ایران و ونزوئلا، دو کشوری که مورد هدف ایالات متحده قرار گرفته اند، هر دو درگیری شدیدی با این بیماری همه گیر دارند. ایران فقط 1/1 درصد از جمعیت جهان را تشکیل می دهد اما 2/1 درصد حادثه مرگبار COVID-19 را تجربه می‌کند، در حالی که به نظر می رسد ونزوئلا در آستانه شیوع گسترده است و قضاوت از شیوع سریع این بیماری از زمان اولین تشخیص در آن کشور 12 است. چند روز قبل، تحریم‌های آمریکایی با محدود کردن دسترسی به ارزهای خارجی و همچنین ظرفیت واردات ورودی های کلیدی پزشکی، زیرساخت‌های بهداشتی هر دو کشور را تضعیف کرده است. در ونزوئلا، مطالعات نشان می‌دهد که تحریم‌های بخش مالی و نفتی اقتصاد ونزوئلا را از سال 2017 حداقل 17 میلیارد دلار در سال یا بیش از چهار برابر میزان واردات غیرنفتی این کشور هزینه کرده است. در حالی که تحریم ها به دور از تنها علت فروپاشی اقتصاد نیست، آنها عامل اصلی انقباض گسترده در سال 2019 بودند که طی آن ونزوئلا یک سوم از تولید ناخالص داخلی خود را از دست داد. همانطور که میشل باچل، رئیس حقوق بشر سازمان ملل در اوت گذشته هشدار داد، تحریم ها بسیار گسترده‌اند و نمی‌توانند تدابیر کافی برای کاهش تأثیر آنها بر آسیب پذیرترین بخش های جمعیت داشته باشند، با پیامدهای گسترده در مورد حقوق بهداشت و سلامت. 1 تحریم ها تأثیر چشمگیری بر اقتصاد ایران نیز داشته است. پس از انصراف دولت ترامپ از توافق هسته ای 2015، تولید نفت 1.8 میلیون بشکه در روز و تقریبا نیمی از سطح پیش از تحریم کاهش یافته است. اکتبر گذشته، سازمان دیده بان حقوق بشر گزارش داد که تحریم های اقتصادی ایالات متحده باعث رنج غیرضروری برای شهروندان ایرانی شده است، و عواقب آن برای بیماران مبتلا به بیماری های نادر می تواند فاجعه بار باشد. در حال حاضر ایران جزو چند کشور پرمرگ و میر را از COVID-19 است. تحریم های اقتصادی بر این عقیده پیش بینی شده است که افزایش سختی های روزمره مردم عادی، فشارهای فزاینده ای بر دولت آنها وارد خواهد کرد. همانطور که مایک پومپئو، وزیر امور خارجه ایالات متحده، آن را در فوریه 2019 اعلام کرد، با توجه به از سرگیری تحریم ها، "اوضاع برای مردم ایران بسیار بدتر است، و ما اطمینان داریم که باعث می شود مردم ایران قیام کنند و رفتارهای رژیم را تغییر دهند. " دولت ترامپ به جای تعلیق تحریم های اقتصادی در طول همه گیری ها، آنها را سخت تر کرده و دسترسی کشورهای ارزی را برای کشورهای آسیب دیده حتی سخت تر کرده و اثر فروپاشی جهانی قیمت نفت را تشدید می کند. در همین هفته گذشته، هنگامی که تعداد کشته شدگان ایران به هزار نفر رسید، وزارت خزانه داری آمریکا برای شرکت در امور پتروشیمی این کشور، نه شرکت از جمله بازوی سرمایه‌گذاری تأمین اجتماعی را در لیست قرار داد. در 12 مارس، ایالات متحده یک شرکت روسی را به دلیل کمک به فروش نفت ونزوئلا در خارج از کشور تحریم کرد، در حالی که به شرکت های هند، چین و اسپانیا فشار آورد تا تمام خریدهای ونزوئلا را متوقف کند. در نتیجه تحریم‌ها، معدود معامله‌گرانی که هنوز هم مایل به خرید نفت ونزوئلا هستند خواستار تخفیف حداکثر 23 دلار در هر بشکه هستند و این کشور را وادار می کند که زیر قیمت تولید خود بفروشد و تنها منبع اصلی درآمد خود را پاک کند.

مقامات آمریکا بطور ناخوشایندی ادعا می‌کنند که این تحریم‌های استثنائاتی را برای معاملات مربوط به کالاهای بشردوستانه ایجاد می‌کند. کسانی که با ایران سر و کار دارند می‌دانند که این نادرست است. مثل این است که به کسی بگویید که به تازگی شغل و درآمد خود را از دست داده است که هنوز می توانند به یک فروشگاه بروند و هر آنچه را می خواهند خریداری کنند. علاوه بر این، تحریم‌های اقتصادی نه تنها ظرفیت کشور هدفمند برای پرداخت ورودی های اساسی را کاهش می‌دهد. آنها همچنین ریسک نظارتی و هزینه انجام هرگونه تجارت با آن دولت را به طرز چشمگیری افزایش می‌دهند. تقریبا کلیه شرکت‌های بخش خصوصی تصمیم می‌گیرند قمار را نادیئه گیرند یا هزینه‌های بالایی را برای این کار تقبل کنند. علاوه براین، دستیابی به مطابقت با قرنطینه‌ها و اقدامات از راه دور اجتماعی که توسط متخصصان بهداشت عمومی برای مهار COVID-19 توصیه شده است، تقریبا غیرممکن است، مگر اینکه دولت‌ها بتوانند کارگرانی را که در خانه می‌مانند حمایت کنند. کشورهایی که منابع مالی آنها تحت تأثیر تحریم ها قرار گرفته است، توانایی کمی برای تأمین اعتبار این یارانه‌ها دارند. به همین دلیل، هم ایران و هم ونزوئلا از صندوق بین‌المللی پول خواسته‌اند تا مبلغ اضطراری را برای مقابله با این بیماری به شکل وام در اختیارآها بگذارد. صندوق بین‌المللی پول تاکنون به درخواست ونزوئلا پاسخ داده است با گفتن اینکه تا زمانی که اعضای آن در مورد توافق کدام یک از جناح های سیاسی این کشور به عنوان دولت مشروعیت شناخته شوند، نمی‌توانند در نظر گرفته شوند. این نتیجه مستقیمی از تصمیم عظیم آمریکا در سال گذشته است که با رسمیت شناختن دولتی که هیچ کنترلی بر قلمرو آن ندارد، از سنت دیپلماتیک عبور کند و از دیگران خواست که از این دعوی پیروی کنند. تحریم‌های اقتصادی فقط به مردم کشورهای تحریم آسیب نمی‌زند. آنها این خطر را ایجاد می‌کنند که به مرکز منطقه‌ای COVID-19 تبدیل شوند، و به تلاش های کشورهای همسایه را برای خنثی کردن حالت جزر و مدی می‌دهد. تلاش برای مهار باید جهانی باشد و کشورهای در معرض خطر باید بتوانند تمام کمکهای بین المللی لازم را به حساب بیاورند. تحریم های دولت بزرگترین اقتصاد جهان این امر را غیرممکن می کند. ایالات متحده باید فورا همه تحریم های اقتصادی را علیه کشورهایی که برای مقابله با این بیماری تلاش می کنند به حالت تعلیق درآورد. وزارت خزانه داری نیز باید دستورالعمل هایی را صادر کند که نشان می دهد هرگونه معامله با مقامات دولتی که شخصا تحریم شده اند محدود می شود در صورت محدود بودن به وظایف رسمی آنها. ایالات متحده همچنین باید مانع تلاش کشورهای آسیب دیده برای به دست آوردن بودجه چند جانبه برای مقابله با شرایط اضطراری شود. تحریم های اقتصادی ایالات متحده باعث شده است میلیون ها انسان رنج بکشند، و به زودی می توانند هزاران هزار نفر را کشتند، اگر نه خیلی بیشتر. تشدید رنج غیرنظامیان برای تغییر رفتار دولتشان از نظر اخلاقی اشتباه و ممنوع است. پیگیری این استراتژی در بدترین بحران سلامتی جهان که در دوران مدرن با آن روبرو بوده است، بی توجهی بی پروا به زندگی انسان و تحقیر به هنجارهای رفتار متمدن را نشان می دهد.

مترجم: مجتبی فتاحی