اردشیر سنایی: ایران و آمریکا علاقه‌مند به افزایش تنش بیشتر نیستند
یک استاد دانشگاه گفت: در شرایط فعلی که ایران حاضر به هیچ نوع مذاکره با آمریکا نیست و آمریکا هم تا وقتی ایران پای میز مذاکره نیاید حاضر به برداشتن تحریم‌ها علیه ایران نیست بعید است که بتوان برای برون رفت از شرایط راه‌حلی پیدا کنیم.
اردشیر سنایی در گفت‌وگو با ایسنا اظهار کرد: به نظر من در بحث هسته‌ای که مهمترین بحث اصلی سیاست خارجی کشور است به یک بن بست عجیبی وارد شده‌ایم و راه‌حل برای خروج از این بن بست را تا چند وقت آینده نمی‌بینم. معتقدم تا زمانی که مشکل در بحث هسته‌ای مشکل حل نشود مسایل به همین شکل باقی است. از طرفی خروج و حل و فصل بحث هسته‌ای به مذاکره دو طرف اصلی ایران و آمریکا منوط است که برجام هم حاصل مذاکرات پنهانی و سپس علنی این دو کشور بود.
این کارشناس مسایل بین‌الملل گفت: در نگاه خوشبینانه ایران بر این تصور بود که به مقاومت حداکثری تا انتخابات 2020 در آمریکا ادامه می‌دهد و ترامپ به دور دوم نمی‌رود اما در نگاه بدبینانه این است که ترامپ در انتخابات آتی پیروز شود و این فشار حداکثری و تحریم‌ها ادامه یابد. از این رو باید ترامپ را تا پایان 2024 در نظر بگیریم و این‌که در این مدت ایران تا چه اندازه می‌تواند به مقاومت در برابر فشارها بپردازد.
وی معتقد است: در شرایطی که فروش نفت ایران به صفر نزدیک می‌شود و تعاملات مالی و بانکی بین‌المللی و دو جانبه دیگر وجود ندارد و از سویی پیش بینی می‌شود با از بین رفتن برجام مساله ایران دوباره در شورای امنیت سازمان ملل مطرح و تحریم‌های بین‌المللی نیز درباره ایران اعمال شود، مسئولان کشور باید محاسبه بلندمدت و دقیقی از شرایط سیاسی، اجتماعی و اقتصادی داخلی، منطقه‌ای و بین‌المللی داشته باشند.
این استاد دانشگاه در پاسخ به این‌که با وجود تنش‌های اخیر میان ایران و آمریکا آیا تا انتخابات 2020 شاهد افزایش بیشتر این تنش‌ها خواهیم بود؟ گفت: در واقع امکان یک تنش فراینده دیگر مثل آنچه در چند وقت اخیر اتفاق افتاد را کم می‌بینم؛ نه ایران و نه آمریکا علاقه‌مند به افزایش تنش بیشتر نیستند.
سنایی درباره دیدگاه‌های متفاوت میان مسئولان ارشد و اجرایی کشور برای چگونگی مقابله با تحریم‌ها و فشار حداکثری اظهار کرد: فکر می‌کنم بخشی از جریان حکومت تمایل دارد که مشکل به گونه‌ای از راه دیپلماسی و مذاکره حل شود و از بن بست به وجود آمده خارج شد اما کلیت نظام این را نمی‌پسندد. طرح این دیدگاه از سوی مسئولان به طور علنی و در افکار عمومی می‌تواند دو جنبه داشته باشد اول این‌که سعی دارند مقداری فشار را از دولت بردارند و به نوعی از آنها سلب مسئولیت شود مبنی بر این‌که آنها می‌خواهند مساله حل شود اما نمی‌گذارند و از سویی مطرح کردن این مسایل مطالبات مردمی را افزایش می‌دهد.
این استاد دانشگاه تصریح کرد: اگر واقعا بخشی از حاکمیت و نظام اعتقاد دارند که باید به شکلی مشکل کشور در مواجهه با فشارها و تحریم‌ها حل شود و دیپلماسی می‌تواند این کار را انجام دهد باید در سطوح عالی این موضوع پیگیری شود و با منطق و استدلال بر تصمیمات نظام تاثیر بگذارند. کشاندن این مباحث به سطح عمومی جامعه جز این‌که القاء نوعی دوگانگی و مشکلات داخلی است نتیجه دیگری ندارد.
انتهای پیام