حمید استیلی: رهبر انقلاب به خاطر گل به آمریکا پیشانی‌ام را بوسیدند

سعید اکبری: برای بچه‌های دهه50 و 60، هر سال که تقویم ورق می‌خورد و به 31 خرداد می‌رسد، یک حس عجیبی مثل یک رشته موسیقی، همه را سرمست می‌کند. یاد آن شب تاریخی. شبی که واقعا، همه مردم از شادی برد مقابل آمریکا، به خیابان‌ها ریختند. هرکس خاطره‌ای از آن شب دارد. هرکس تصویر شیرینی دارد. این بازی، برایمان قصه‌ها ساخته. قصه‌ها ساخته و قصه‌ها می‌سازد. به مناسب بیست و دومین سالگرد این بازی تاریخی، حمید استیلی حرف های جالبی به زبان آورد؛ چهره‌ای که تصویر شادی‌اش بعد از گل اول آن بازی، همه را به یاد تابلوی لبخند مونالیزا می‌اندازد. به راستی حمید استیلی می‌خندید یا گریه می‌کرد؟

*آقای استیلی دیروز سالگرد بازی معروف ایران و آمریکا بود. راستش هر وقت اسم این بازی می‌آید، ناخودآگاه یاد عکس شما می افتیم که شبیه به تابلوی لبخند مونالیزاست. نمی دانیم شاد هستید یا غمگین... من نمی‌توانم حس آن بازی را توضیح بدهم. سخت می‌توانم توصیفش کنم. 22 سال می‌گذرد ولی هنوز هنوزه، آن بازی و حسش برای ممن زنده است. همیشه برایم تازگی دارد. شاید باورتان نشود. اتفاقا دو سه روز پیش داتم فیلم بازی با آمریکا را نگاه می کردم. داشتم صحنه‌هایش را می‌دیدم. حتی وقتی گل دوم را دیدم حس عجیبی داشتم. لحظه‌ای که من تکل زدم، توپ را گرفتم و دادم به علی دایی و بعد او پاس داد به مهدوی کیا و توپ پل شد.... یا حتی گلی که خوردیم را می بینم. احمدرضا خروج کرد. توپ را زدند و رفت توی دروازه. دقیقه 84 بود. همه جزئیات بازی یادم هست. همه چیزش برایم زنده است. واقعا الان با آن موقع فرق دارد. یادم هست ما بازی تدارکاتی نداشتیم. آنالیزی نداشتیم. یک بازی با تیم ملی کرواسی کردیم و رفتیم جام جهانی. البته بازی با تیم های باشگاهی هم داشتیم ولی بازی ملی مان فقط یکی بود. ما که بعد از 20 سال وارد جام جهانی شدیم، باید بیشتر تدارک می دیدیم. ایران می توانست از گروه خودش صعود کند. ولی فیلم بازی هایمان در فرانسه را می بینم فقط به یک نتیجه می رسم. اینکه بچه‌ها با تمام وجود و با تمام توان بازی کردند.

وقتی فیلم بازی ها را الان می بینید، چه حسی دارید؟ خیلی حس خوبی است. می بینم که بچه ها چطور تلاش می کردند. در چند بازی از جمله دیدار استرالیا و آمریکا، بچها چند برابر توان خود دویدند. رقبای ما تدارک بیشتری دیده بودند. شما بازی ایران و آمریکا را یادتان هست. تا قبل از اینکه ما به گل برسیم، کلا بازی دست آنها بود. دو سه تا توپ هم به تیر دروازه زدند. بچه ها اما همه رشادت به خرج دادند. از بازیکنان اصلی بگیرید تا تمام اعضای کادر فنی و بازیکنان ذخیره. همه دست به دست هم دادیم تا برنده شویم. به جرات می گویم مردم بعد از انقلاب دو بار به خاطر ورزش از ته دل شادی کردند. یک بار بعد از برد استرالیا و یک بار هم بعد از برد آمریکا. یعنی همه مردم به خیابان‌ها ریختند. اصلا فرق نمی کرد. پیر هستند یا جوان. زن هستند یا مرد. همه از ته دل شادی کردند.

عکس بعد از گل آمریکا را در خانه دارید؟ بله، یکی از دوستان این عکس را به صورت کامپیوتری روی فرشی زده و قابش کرده. هر وقت این عکس را می بینم حالم خوب می شود.

لباس آن بازی را چه کردید؟ این پیراهن هم سرنوشت جالبی دارد.  بله. من دو لباس داشتم. یکی را به دوستانم دادم. یکی را هم به خیریه اهدا کردم. در آن مراسم پول خیلی خوبی جمع شد. قرار بود خیریه پیراهن را به موزه حرم امام رضا (ع) بدهد ولی لباس رفت و برگشت و آخر به فدراسیون رفت. از آنجا هم متوجه شدم به موزه فیفا در سوئیس رفته است. ولی من خودم قبلا دوست داشتم پیراهنم به موزه حرم امام رضا (ع) برود.

در بازی آمریکا یک اتفاق حاشیه ای رخ داد. وقتی خداداد تعویض شد و لباسش را به زمین کوبید. یادتان که هست؟  من آن لحظه ندیدم ولی بچه ها گفتند انگار یک سوء تفاهمی بین آقا جلال و خداداد پیش آمد. ظاهرا خداداد به بازیکنی اعتراض کرده بود ولی آقا جلال فکر می‌کرد به او اعتراض کرده. به خاطر همین ایشان بعد از بازی ناراحت بود.

دوست داشتم پیراهن بازی آمریکا به موزه حرم امام رضا (ع) برود

و بعد شما دستش را گرفتید و او را به اتاق آقا جلال بردید. بله، من و خداداد با هم بودیم. من هم جلو رفتم. در زدم و وارد اتاق شدیم. خب ما خیلی برد شیرینی داشتیم و دوست نداشتیم این شیرینی تلخ شود. آقا جلال یک مقدار ناراحت بود. خداداد هم واقعا بچه خوبی بود. ته دلش چیزی نبود. از آقا جلال عذرخواهی کرد و همه چیز حل و فصل شد.

آقا جلال همیشه شما را برای دو چیز به شاهد می گیرید. یکی این ماجرا و یکی هم ماجرای خط خوردن عابدزاده قبل از جام ملت های لبنان. ایشان می گوید عابدزاده به شما گفته بود نمی تواند دیگر بازی کند. بعد آقا جلال از زبان شما این را شنید و روی نام احمدرضا خط قرمز کشید. منتهی بعدش عابدزاده جنجال کرد که من می توانستم بازی کنم. درست است؟ به ارواح خاک برادرم مسعود چیزی یاد نمی آید.

خدا رحمتش کند. به خدا یادم نمی آید. آقا جلال خیلی خیلی آدم خوبی است. شخصیت فوق العاده مودبی دارد. واقعا به همه احترام می گذارد. هنوز ما را به اسم آقا صدا می زند. حالا بعضی وقت ها سوء تفاهم پیش می‌آمد و اتفاقاتی می افتد ولی آقا جلال واقعا انسان خوبی است. من هم از این ماجرا چیز خاصی به یادم نمی آید که تعریف کنم. 20 سال گذشته.

آقا جلال می گوید در جام ملت های لبنان همه بازیکنان شب ها از هتل خارج می شدند. محمدرضا مهدوی یک بار تعریف کرد وقتی یک بار آقا جلال او را در لابی دید با تعجب پرسید شما نرفتی؟ همه رفتند که!  ببینید آن موقع شرایط آسانتر بود. بعضی بچه ها رعایت می کردند چون تقریبا حرفه ای بودند ولی بعضی ها هم رعایت نمی کردند. ما اگر در جام ملت های لبنان کمی خوش شانس بودیم می توانستیم قهرمان شویم و یا حداقل یک مقام خوب بیاوریم.

ظاهرا اردوی شما بیشتر لب ساحل بود تا داخل هتل! نه بابا اینطور هم نبود.(خنده) بچه ها می رفتند و برمی گشتند. کلا که بیرون نمی ماندند. البته هتل ما هم خیلی نزدیک دریا بود. بچه ها برای قدم زدن بیرون می رفتند. یا یک وقت هایی برای خوردن غذا.

دو ویدئوی جذاب از جام جهانی 98 هست. اول از ویدئویی شروع کنیم که در پرواز به فرانسه گرفته شده. انگار همه وصیت می کردید! بله. خب هواپیما خیلی تکان‌های بدی می‌خورد. همه یک مقدار ترسیده بودیم. بچه ها برای اینکه جو عوض شود، شروع کردن به بخشیدن دارایی‌شان. یکی می گفت فلان زمین را دارم که می دهم به خانواده ام. یکی می گفت ماشینم را می دهم به برادرم. پرواز اینقدر تکان خورد که همه داشتند وصیت شان را می کردند. بعضی ها واقعا ترسیده بودند، بعضی ها هم راحت سر جایشان نشسته بودند. فیلمش را بارها دیده ام و دلم برای آن وقت ها تنگ می شود.

به رضا عطاران گفتم کجا به ما زمین داده‌اند؟!

فیلم دوم در رختکن بعد از بازی آمریکا است. علی اکبر استاد اسدی حرکات موزون انجام می دهد و مهدوی کیا هم تنبک می زد!  علی اکبر از بچه های شیرین اردو بود. همیشه سعی می کرد شوخی کند. بچه‌ها هم با او خیلی شوخی می کردند. هنوز با علی اکبر در ارتباط هستیم. استاد جزو کسانی بود که هر تیمی نیاز دارد. بمب خنده و روحیه بود. بعد از بازی آمریکا هم در رختکن رقص آذری می کرد. همه دست می زدند. مهدی مهدوی کیا هم که خیلی جوان بود تنبک می‌زد. خلاصه مراسمی داشتیم.

مثل اینکه استاد خیلی شیطان بودند! بچه ها خاطرات زیادی از او تعریف می کنند.  (خنده) یادم هست سال 96 که همراه با آقای مایلی کهن به جام ملت های امارات رفته بودیم.... یک بازی سخت با عربستان داشتیم. بازیکن عربستان روز قبلش ما را دید. گفت فردا با هم بازی داریم. به استاد گفت به نظرت فردا نتیجه چه می شود؟ باور نمی کنید. علی اکبر همان جا چندتا معلق ژیمناستیکی زد. من که کپ کرده بودم. گفت ببین، فردا شما را همینطوری می بریم! بازیکن عربستان از خنده غش کرد.

ظاهرا استاد به آفتاب گرفتن هم خیلی علاقه داشت.  آخ آخ یاد بازی کرواسی افتادم. تمرین داشتیم. هی می شمردیم و یک نفر کم می آمد. آقا جلال می گفت یک نفر نیست. آخرهای تمرین بودیم که دیدیم استاد با بدن سوخته دارد می آید. لب استخر بدون روغن آفتاب گرفته بود. طوری که سوخته بود. همه بادش زدیم تا خنک شود! قصد و نیتی نداشت. بعد همه هوایش را داشتند. مربیان هم می دانستند علی اکبر چیزی ته دلش نیست و بچه خوبی است. به خاطر همین زیاد به او سخت نمی گرفتند.

بعد از جام جهانی شما نزد رهبر انقلاب حضرت آیت الله خامنه‌ای رفتید. ما بعد از بازگشت از فرانسه هم با رهبر دیدار داشتیم و هم با رئیس جمهور. آن موقع رسم بود و این اتفاق ها می‌افتاد. یادم هست در آن جلسه همه نشسته بودیم که آقا شروع به صحبت درباره گل من کردند. حرف‌هایی زدند که باعث افتخارم بود. ایشان به خاطر گلی که زدم، پیشانی‌ام را بوسیدند. یادم هست. آنموقع من سربازی رفته بودم. مهدی مهدوی کیا که گل دوم را زد، نرفته بود. آقا گفتند هدیه شما بخشیدن خدمت سربازی است. منتهی شامل حال من نشد ولی در عوض مهدوی کیا خدمت نرفت و کارت پایان خدمتش را گرفت.

به خاطر صعود به جام جهانی هدیه ای نگرفتید؟ آخر می گفتند شما ماشین و زمین و خانه و... گرفتید. هیچی. وقتی ما استرالیا را بردیم، مجوز ماشین دادند. می توانستیم یک خودرو بیاوریم. خیلی ها پول نداشتند و قشنگ یادم هست، مجوز را 15 تا 20 میلیون فروختند. 5،6 تا از بچه ها هم ماشین وارد کردند. قرار بود در نواب به ما آپارتمان بدهند که برگه اهدای آن به دستمان نرسید و هنوز منتظریم. کل کادویی که گرفتیم همان یک مجوز بود. وگرنه پولی چیزی داشته باشند، نه. یادم هست بعد از جام ملت های 96 هم به دو نفر از خانواده های ما مجوز سفر مکه را کادو دادند. مادرم را فرستادم مکه. بعد که برگشت گفت سفرشان عالی بود.

به عقب برگردیم، سکانسم را بهتر بازی می کنم

پس ماجرای فیلم مصادره چه بود؟ عطاران می گفت کل زمین هایش را شما بالا کشیده‌اید و برج ساخته‌اید! (خنده) اتفاقا برای اکران فیلم ما را دعوت کردند. دیر رسیدیم و برایمان صندلی یدکی گذاشتند! زمین های استیلی کجا بود. نه بابا. فقط با اسم ما بازی کرده بودند. گلی که به آمریکا زدم، درباره‌اش حرف می‌زنند و می گویند زمین ها را استیلی ساخته. من اگر اینهمه برج و زمین داشتم که هیچی. یک متر هم بابت جام جهانی به ما زمین ندادند! به رضا عطاران هم گفتم زمین مان کجا بود؟

خیرا بازی درخشان شما هم در فیلم فوتبالیست‌ها دوباره بازانتشار شده. خیلی ها شوخی می کنند! (خنده) بابا من اصلا فیلم بازی نکرده بودم. کار خیلی سختی بود. هرکسی را بهر کاری ساختند. واقعا کار سختی بود. الان چند فوتبالیست هستند که فیلم بازی می کنند مثل پژمان و علی انصاریان. فوق العاده هم خوب بازی می‌کنند. آن موقع هم به ما یک دیالوگ دادند و گفتند حفظ کنید و بگوئید. اصلا نگفتند اینطوری بگویی بهتر است. راستش آن موقع هم ما فقط یک نیت داشتیم و آن کمک به بچه‌های بی سرپرست و بهزیستی بود. احساس کردم می توانیم با این کار کمک کنیم. بدون هیچ دستمزدی رفتیم و بازی کردیم. از علی آقا (پروین) هم خواهش کردیم. افشین پیروانی، برزگر و هاشم حیدری هم بودند.

چطور علی آقا را قانع کردید جلوی دروبین دیالوگ بگوید؟! نمی دانم. یه طوری قانعش کردیم. دیگر وقتی پای کار خیر باشد، همه می آیند. علی آقا هم فهمید کار خیر است، گفت مشکلی ندارد. ولی انصافا اگر به عقب برگردیم، من خیلی بهتر آن سکانس را بازی می‌کنم. حرف شد، این را بگویم. انصافا بچه های 98 همیشه پای ثابت کارهای خیر بودند و هستند. همیشه پیشقدم می شوند. همانقدر که مردم آنها را دوست دارند، نسل 98 هم مردم را دوست دارند. همیشه در مواقع بلایای طبیعی مثل سیل و زلزله و یکسری مشکلات دیگر، آنها پیشقدم هستند. بچه های 98 هم وظیفه خود می‌دانند که همیشه کنار مردم باشند.

256 251