عرفان و سیاست امام خمینی در نگاه جوادی آملی

این مفسر قرآن کریم در کتاب ولایت فقیه نوشت: برخی، بر اساس سخن عبدالمطلب، آن مرد الهی بزرگ که خطاب به ابرهه گفت «أنا رب الابل وان للبیت ربا» مشی کردند ولی امام راحل (رض)، گذشته از اینکه به آن فکر و سخن احترام می گذارد، درسی را از مکتب نوه عبدالمطلب، یعنی وجود مبارک رسول اکرم (ص) آموخت و آن را اسوه خود قرار داد. وی افزود: سخن عبدالمطلب در آن روزگار حق بود، ولی پس از ظهور پیامبر گرامی اسلام، آیا باز هم باید آن گونه سخن گفت؟ پس از آنکه قرآن کریم نازل گشت و خداوند سبحان، متولیان کعبه را مشخص نمود و صیانت و نگهبانی از آن را به مسلمانان تقوا مدار واگذار نمود و تولیت آن را به دست آنان سپرد، آیا در این حال نیز یک متفکر دینی می تواند بگوید "من صاحب شترم و خانه نیز برای خود صاحبی دارد که او خانه را حفظ خواهد کرد"؟ صاحب تفسیر تسنیم اضافه کرد: این دو بینش، نه تنها در آن زمان وجود داشت، امروز نیز وجود دارد. اگر یک حادثه ای در گذشته برای اسلام رخ می داد، دیگران می گفتند «دین صاحب دارد» و همان حرف عبدالمطلب را تکرار میکردند، ولی امام راحل (رض) می فرمود صاحب دین، کلیدداری دین را به دست عالمان راستین سپرده است و ما موظفیم که از دین خدا حفاظت کنیم. جوادی آملی افزود: شاخصه امام امت این بود که ایشان این مسأله را به درستی دریافت و نه تنها «فهمید»، که آن را «یافت» و پس از طی سفرهای چهارگانه نظری و بصری، «متولی دین» شد. وی ادامه داد: اگر کسی این راه را نرفته باشد، فقط درباره دین شناسی اظهار نظر می کند و می گوید دین صاحبی دارد که او باید بیاید و آن را حفظ کند، ولی کسی که سفرهای چهارگانه را با جان و دل و سر، پشت سر گذاشت، می فهمد و می بیند و می یابد که متولی دین و حافظ و نگهبان آن در عصر غیبت امام معصوم (عج)، وارثان انبیاء و اولیاء یعنی عالمان راستین هستند. این فقیه فیلسوف افزود: حضرت امام خمینی (رض)، این راه را طی کرد و خود را متولی دین یافت و این، نتیجه پیمون شهودی اسفار اربعه همراه با تفکر عمیق اسلام شناسانه می باشد؛ زیرا وی، جامع اندیشه و شهود و مجمع دو منظر برهان و عرفان در مشهد قرآن و عترت (علیهم السلام) بود.