ملی پوش قزوینی و کاپیتان تیم گلبال: معلولیت، سد راه موفقیت نیست
قزوین - ایرنا - بانوی ملی پوش قزوینی و کاپیتان تیم گلبال ایران گفت: معلولیت اگرچه محدودیت دارد ولی سد راه موفقیت نیست.
به گزارش ایرنا، در گذشته وقتی به زندگی افراد معلول نگاه می‌کردیم، چیزی جز درماندگی و تصویری آزار دهنده و ناپسند از وضعیت آنها مشاهده نمی‌شد که شاید بیشتر از همه خود معلولان جامعه در ایجاد آن نقش داشتند اما به مرور زمان با تغییرات فرهنگی و اجتماعی جوامع افراد معلول، کم توان و ناتوان به عنوان بخش غیر قابل انکار جامعه پذیرفته شدند.
امروز معلولان دریافتند که نخستین گام برای رشد و ظهور استعدادهای آنها حرکت خود این افراد به سمت پیشرفت است و حالا وقتی در جامعه به زندگی فردی و اجتماعی معلولان نگاه می‌شود چیزی جز استعداد، توانمندی، شکوفایی و رشد به چشم نمی‌خورد.
توانمندی‌های ورزشکاران معلول در رشته‌های ورزشی مختلف، برگزاری مسابقات جهانی ورزش معلولان و مشارکت گسترده آنها به همراه خانواده در این رویدادها موجب شد تا شعار معلولیت محدودیت نیست به واقعیت تبدیل شود و امروز می‌توان این حقیقت محض را در زندگی بسیاری از این افراد در جامعه مشاهده کرد.
سمیرا جلیلوند بانوی قزوینی است که با وجود معلولیتی که از ناحیه چشم دارد توانسته جزو برترین‌ها در رشته ورزشی خود باشد و اکنون پس از یک دهه ورزش حرفه‌ای، کاپیتان تیم ملی گلبال ایران بوده و تاکنون افتخارات فراوانی را برای ورزش استان و کشور به ارمغان آورده است.
خبرنگار ایرنا مرکز قزوین از این رو پای صحبت‌های این بانوی موفق استان نشسته است تا صدای توانمندی، شکوه و استعداد یانوان معلول را به گوش همه مردم به خصوص جامعه معلولان برساند.
ایرنا: ابتدا خود را معرفی کرده و بفرمایید که چطور وارد رشته گلبال شدید؟
من در خانواده‌ای متولد شدم که پدرم نابینا و دو برادرم کم بینا هستند، من از کودکی نیمه‌بینا بودم و از عینک استفاده می‌کردم اما در خانواده طوری با ما برخورد می‌شد که احساس می‌کردیم با افراد عادی هیچ تفاوتی نداریم.
حضور دو برادرم در گلبال موجب شد تا من نیز جذب این رشته شوم، البته گلبال رشته تخصصی و هیجانی نابینایان و کم بینایان است از این رو با شناختی که از این رشته ورزشی کسب کردم سرتمرینات حاضر شدم و فعالیتم را شروع کردم.
ایرنا: آیا ازدواج، مانع پیشرفت شما در عرصه ورزش نشد؟
خیر، از کودکی به ورزش علاقه‌مند بودم و این علاقه پس از ازدواج با همسرم نیز ادامه پیدا کرد.
همسرم محمد سلیمانی خود ورزشکار حرفه‌ای در 2 رشته گلبال و پاورلیفتینگ بوده و به عنوان اولین کم بینا در 2 رشته به مدال جهانی دست یافته است و مخالفتی با ورزش من ندارد.
اکنون با وجود یک فرزند هشت ساله همچنان ورزش حرفه‌ای را ادامه می‌دهم.
ایرنا: نخستین مدال شما در چه تاریخی کسب شد؟
سال 84 با شرکت در مسابقات قهرمانی کشور رده سنی جوانان به مقام قهرمانی رسیدیم و من راهی تیم ملی شدم.
سال 1385 در رده سنی جوانان و بزرگسالان 18 بازیکن به اردوی تیم ملی گلبال بانوان دعوت شدند که من جزو 6 نفر انتخاب شده از این گروه در تمرینات اردوی تیم ملی حضور پیدا کردم و همراه تیم ملی راهی مسابقات مالزی شدیم و به نایب قهرمانی مسابقات دست یافتیم.
این شروعی برای افتخارآفرینی من همراه تیم ملی بود، بعد از مالزی در سال 86 در رقابت‌های بین‌المللی اسپانیا شرکت کردیم و با کسب مدال برنز راهی مسابقات جهانی برزیل شدیم اما مقامی بهتر از رتبه هفتم جهان به‌دست نیاوردیم.
حاصل 12 سال کار من در تیم ملی، یک قهرمانی جهان در مسابقات سوئد، یک مقام سومی در مسابقات جهانی اسپانیا، دو نایب قهرمانی بازی‌های پاسفیک در کشور مالزی در سال 85 و 88، مقام سومی مسابقات آسیایی و ورودی بازی‌های آسیایی در چین و سه دوره حضور در بازی هلی پارا آسیایی (مقام سوم مسابقات گوانجو در سال 1389، مقام دوم مسابقات اینچئون کره جنوبی در سال 1393 و مقام سوم مسابقات جاکارتا اندونزی در سال 1397) و همچنین حضور در بازی‌های پاسفیک کشور تایلند است که در پی این افتخارات به عنوان خانم گل آسیا و اقیانوسیه شناخته شدم.
ایرنا: به عنوان یک بانوی ورزشکار در رشته ورزشی خود چه مشکلات و محدودیت‌های دارید؟
کلا ورزش بانوان در ایران مظلوم واقع شده اما در رشته‌های معلولان که شرایط خاص و ویژه‌ای دارند مشکلات خیلی محسوس‌تر است.
ما در این رشته با مشکل کمبود ورزشکار و حتی مربی مواجه هستیم چون رشته گلبال یک رشته تخصصی در جامعه نابینایان و کم بینایان است و افراد عادی نمی‌توانند در این کلاس‌های آموزشی این رشته شرکت کنند، از این رو تلاش می‌کنیم تا افراد با استعداد و شاخص رو کشف کرده و برای تیم استان و در نهایت تیم ملی آماده کنیم.
رشته گلبال به افراد نابینا و کم بینا محدود می‌شود از این رو تعداد ورزشکاران این رشته بسیار کم است و برای کشف آنها و مجاب کردن خانواده این عزیزان باید تک به تک به خانه این افراد رفته و ورزشکاران را برای حضور در مسابقات و میدان ورزش مجاب کرد.
در این مسیر متاسفانه هیات ورزش‌های نابینایان و کم بینایان استان قزوین در این زمینه فعالیت خاصی انجام نداده است البته در این خصوص در سطح ملی نیز مشکلات زیادی وجود دارد به طور مثال در این رشته ورزشی تعداد مسابقات برون مرزی بسیار کم است و مسابقات دوستانه قبل از رقابت‌های مهم آسیایی و جهانی وجود ندارد که بتوان آمادگی ورزشکاران را حفظ کرد.
البته در بین همه مشکلاتی که وجود دارد لطف مردم موجب افزایش انرژی ما می‌شود که البته نقش رسانه‌ها در این زمینه خیلی پر رنگ است و موجب شده تا مردم با ورزشکاران شهر آشنا شوند و همچنین رشته ورزشی ما را به عنوان یک ورزش حرفه‌ای بپذیرند.
ایرنا: حمایت مسوولان استان از بانوان ورزشکار را چگونه ارزیابی می‌کنید، آیا به وعده‌های خود عمل می‌کنند؟
فعالیت حرفه‌ای و ورزشی در استان قزوین برای بنده بسیار خوشایند بوده است چون مسوولان ورزشی استان، استاندار، شهردار، اعضای شورای شهر قزوین و سایر مسوولان استان، توجه ویژه‌ای به ورزش و ورزشکاران خصوصا بعد از مسابقات المپیک آسیایی داشتند که این دلگرمی بزرگی برای همه ما محسوب می‌شود.
باید بپذیریم که وقتی ورزشکاری از حمایت و دلگرمی صحبت می‌کند لزوما منظور حمایت و کمک مالی نیست؛ من به عنوان یک ورزشکار حرفه‌ای انتظار داشتم که از اوضاع تمرین و همچنین شرایط تمرینی من بازدید کنند و مشکلات و موانع را از نزدیک ببینند که خوشبختانه این امر چندین بار اتفاق افتاد.
ایرنا: مهمترین دغدغه و مشکل ورزشکاران در رشته ورزشی گلبال چیست؟
بسیاری از ورزشکاران این رشته که در مرحله قهرمانی و ملی کار می‌کنند با مشکلات مالی شدیدی مواجه هستند و از حداقل‌های ورزشی و رفاهی نیز برخوردار نیستند، انتظار ما از مسوولان کشوری و استانی این است که در درجه اول برای بیمه ورزشکاران تدبیری بیندیشند.
ورزشکاری که تمام وقت خود را در طول دوره جوانی، صرف تمرین و مسابقات می‌کند و بعد از چند سال با انواع آسیب‌ها از ورزش کناره گیری می‌نماید، چطور باید زندگی خود را بدون بیمه و هیچ عواید بازنشستگی اداره کند.
اشتغال، مشکل بعدی اکثر ورزشکاران این رشته است که حتی در زندگی شخصی من نیز مشاهده می‌شود.
ایرنا: آینده ورزشی خود را چگونه می‌بینید؟
با وجود همه روزهای درخشانی که در حوزه ورزش سپری کردم متاسفانه در مورد آینده ورزشیم هیچ برنامه، چشم انداز و انگیزه‌ای برای ادامه راه ندارم.
به هر حال با همه شعارهایی که از توانمندی معلولان سر داده می‌شود نمی‌توان انکار کرد که معلولیت در بسیاری از موارد مشکلاتی را برای ما ایجاد کرده است.
خیلی مواقع من با مشکلاتی روبه رو بودم که یک ورزشکار عادی یا یک مادر بدون معلولیت، آن مشکلات را تجربه نکرده است.
مساله اشتغال به عنوان یک چالش جدی برای زندگی ورزشکاران نابینا و کم بینا مطرح است، متاسفانه من و همسرم هم از این قاعده مستثنی نیستیم.
با اینکه هر 2 از قهرمانان ایران هستیم و چندین بار در میادین مختلف بین‌المللی پرچم ایران را به اهتزاز در آورده ایم و خیلی هم جویای کار شدیم حداقل برای یکی از ما دو نفر شغل مناسب فراهم نشد.
در این زمینه هم هیچ جواب قانع کننده‌ای از طرف مسولان نگرفتیم و به معنی واقعی کلمه همه پیگیری‌ها بی‌نتیجه مانده است.
با وجود این مسایل باید تلاش کنیم ورزشکار در زمان تمرین دغدغه‌ای جز افتخار آفرینی و موفقیت نداشته باشد و مسایل و مشکلات موجود، مانع در خشش آنها در سطح بین المللی نشوند.
ایرنا: در عرصه زندگی اجتماعی و ورزش حرفه‌ای با چه مشکلاتی روبه‌رو بودید؟
اگرچه معلولیت محدودیت نیست ولی باید بپذیریم کسی که معلول است برای زندگی روزمره چند برابر افراد عادی دچار مشکل و سختی می‌شود.
بسیاری از ما حتی برای فعالیت‌های روزمره خود به خانواده خود سختی می‌دهیم، این مشکل در ورزش نیز به شدت وجود دارد و شاید به دلیل برخی از کم لطفی‌هایی که به ورزش معلولان شده است این مشکلات به شکل جدی‌تر به چشم می‌آید.
ایرنا: توصیه شما به نوجوانان و جوانان برای ورزش چیست؟
به نوجوانان و جوانان توصیه می کنم ورزش را در برنامه روزانه زندگی خود جای دهند و از آن غافل نشوند، چون ورزش جلا دهنده جسم و روح بشر است و یک نیاز اساسی برای انسانها محسوب می‌شود.
*س_برچسب‌ها_س*
