هاشمی‌طبا: با حکومت انقلابی نمی‌توان به بهبود معیشت رسید! / اگر با مذاکره، سایه شوم تحریم‌ها می‌رود، پس چرا تحریم‌ها را 2 برابر کردید!؟

سرویس سیاست مشرق - روزانه می‌توان از لابه‌لای گزارش‌ها و عناوین خبری رسانه‌های مکتوب و حتی غیر مکتوب، نکات قابل‌توجهی استخراج کرد؛ موضوعاتی که می‌تواند برای مخاطبین قابل‌استفاده و محوری برای تحلیل باشد، در گزارش روزانه "ویژه‌های مشرق" نکات و تأملات قابل‌استخراج از رسانه‌ها برای مخاطبین عرضه خواهد شد؛ با «ویژه‌های مشرق» همراه شوید.

*******

** هاشمی طبا: با حکومت انقلابی نمی توان به بهبود معیشت رسید!

روزنامه شرق در یادداشتی به قلم «مصطفی هاشمی طبا» فعال اصلاح طلب و نامزد انتخابات ریاست جمهوری در سال 96 که با این که از نامزدی انصراف نداد، اعلام کرد که خودش به روحانی رای می دهد!، نوشت: «باید صراحتا گفت که حکومت انقلابی در کشور انقلابی چگونه است و به مردم به‌صورت روشن نشان داد که نمی‌توان رفاه و برخورداری را با ویژگی انقلابی همراه کرد. اشتباه یا تعمدی که دولت‌های ایران در عین سیاست انقلابی و تحریم‌ها و مواجهه با استکبار کرده‌اند، آن است که به مردم دائما وعده رفاه و بهبود معیشت داده‌اند درحالی‌که باید به مردم گفت که سیاست انقلابی حداقل در کوتاه‌مدت محرومیت و کم‌برخورداری به دنبال دارد و همین برخورداری فعلی مردم هم نتیجه فروش نفت و تبدیل آن به کالای مصرفی بوده و مصرف ثروت‌های طبیعی خداداد ایران برای مردم، سرزمین ایران را تکیده کرده است.»

در ادامه این مطلب آمده است: «طبعا برای یک حکومت انقلابی علاوه بر دشمنان معمولی به دلیل تمهیدات مخرب آنها دشمنان جدیدی خلق می‌شود و به‌خصوص اگر کشورهایی از لحاظ ایده نظری و دینی در مخالفت با آن باشند، دشمنی تشدیدشده جدیدی ظهور می‌یابد. پس حکومت انقلابی چه از لحاظ سرمایه‌ای و چه از لحاظ انسانی، باید مواظب دشمنان قدیم و خلق‌الساعه باشد و بخشی از نیروی خود را به اجبار صرف این امر کند.»

این روزنامه اصلاح طلب در ادامه نوشت: «این حکومت انقلابی شیعه مستقر در ایران دارای همسایه‌های متخاصم است و به آنها نمی‌توان تکیه کرد. گذشت 43 سال از انقلاب نشان می‌دهد که تعارفات دیپلماتیک و لبخندهای ظاهری دو طرف هرگز نمی‌تواند در گشودن باب دوستی مؤثر باشد.»

جریان اصلاح طلب مدعی است که علت مشکلات موجود در کشور این است که حاکمیت نگاه ایدئولوژیک به سیاست خارجی دارد و این دیدگاه نمی تواند پیشرفت و توسعه را به دنبال داشته باشد.

ادعای این جریان سیاسی این است که با نگاه انقلابی و ایدئولوژیک نمی توان بر مشکلات فائق آمد. اما کارنامه دولت روحانی، کامل ترین و ملموس ترین پاسخ به این ادعا است.

دولت روحانی نه در مدیریت امور داخلی از رویکرد انقلابی و جهادی بهره برد و نه در سیاست خارجی، ایدئولوژی را در اولویت قرار داد. جهانگیری و آخوندی و زنگنه و ظریف و نعمت زاده و ربیعی و نوبخت و واعظی و عیسی کلانتری و... هیچکدام قائل به رویکرد انقلابی نبودند.

در دولت روحانی، امضای وزیر خارجه آمریکا تضمین نامیده شد، رئیس جمهور آمریکا فردی باهوش و مودب خطاب شد. روسای جمهور ایران و آمریکا تلفنی گفت و گو کردند. وزرای خارجه ایران و آمریکا با هم پیاده روی کردند و قدم زدند. تعهدات برجامی ایران به صورت پیش دستانه و فوری انجام شد.

در دولت روحانی فاجعه منا رخ داد و به فاصله کوتاهی پس از این فاجعه، ظریف وزیر خارجه آل سعود را دوست خود خطاب کرد. در دولت روحانی اروپا در اقدامی بی سابقه دیپلمات ایرانی را بازداشت کرد و دولت از اقدام متقابل صرف نظر کرد. در دولت روحانی، آمریکا در اقدامی بی سابقه با تروریست نامیدن نماینده ایران در سازمان ملل، از ورود وی به آمریکا ممانعت ایجاد کرد و دولت ایران این اقدام غیرقانونی را پذیرفت و...

در دولت روحانی، وزیر مسکن، به نساختن مسکن افتخار کرد، وزیر نفت معتقد بود که نباید پالایشگاه بسازیم و وزیر نیرو با ساخت نیروگاه مخالف بود. در دولت روحانی، خودکفایی در کشاورزی مزخرف نامیده شد و ادعا شد که آمریکا می تواند با یک بمب سیستم دفاعی ایران را نابود کند.

همه این موارد رخ داد اما در دولت قبل تورم به حدود 60 درصد رسید. در دولت قبل بیش از 5 هزار واحد صنعتی تعطیل شد و یا به حالت نیمه تعطیل درآمد. در دولت قبل حدود 1500 میلیارد تومان از سرمایه مردم در بورس نابود شد. دولت روحانی کشور را با شاخص فلاکت 46درصدی به دولت بعدی تحویل داد. از سوی دیگر طولانی‌ترین رشد اقتصادی منفی سه دهه اخیر در دولت روحانی رقم خورد.

** مردم به فکر معیشت، اصلاح طلبان مشغول کنسرت!

روزنامه اعتماد در یادداشتی به قلم «محمدجواد حق شناس» فعال اصلاح طلب و عضو دوره قبلی شورای شهر تهران نوشت: «بسیاری از کنسرت‌ها و فعالیت‌های مجاز فرهنگی که مجوز لازم برای برگزاری داشتند به دلیل رویکردهای تنگ‌نظرانه متوقف شدند. مجموعه این گزاره‌ها دست به دست هم می‌دهند تا یک جوان ایرانی برای تجربه یک فضای مفرح و بهره‌گیری از صدای خواننده مورد علاقه خود به جای سفر به شهرهای داخلی و مساعدت به بهبود معیشت خانواده‌های استان‌های مختلف، راهی خارج شود.»

در ادامه این مطلب آمده است: «عدم توجه به حریم خصوصی در جامعه ایرانی به اندازه‌ای است که حتی رفتارهای فرد در اتومبیل شخصی‌اش مورد بازخواست قرار می‌گیرد و برای آن جریمه تعیین می‌شود.»

پیش از این در اسفند 97 و در شرایطی که قریب به 6 سال از آغاز به کار دولت روحانی سپری شده بود، «معصومه ابتکار» معاون امور زنان و خانواده رئیس جمهور در مصاحبه با روزنامه اعتماد گفته بود: «کنسرت‌ها قرار بود کلاً زیر خاک دفن شوند ولی الان با رونق زیادی برگزار می‌شوند... بر اساس تحلیل‌های مبتنی بر اطلاعات و گزارش‌هایی که دیده‌ام به نظرم بعد از استقرار دولت یازدهم و با توجه به تغییر زمینه آزادی بیان و حضور بیشتر احزاب و احیای مجدد جریان تحزب در کشور امیدهایی زنده شد و فعالیت‌های غیردولتی که در دوره‌ای محدود شده بودند، دوباره احیا شدند که نتیجه‌اش نشاط عمومی بود. این موضوع در عرصه اقتصادی هم موجب امیدواری مردم شد... ما شاهد تغییر شاخص‌هایی مثل تورم، اشتغال و در واقع شاهد تغییر شاخص‌های اقتصادی از منفی به مثبت بودیم.»

واقعیت این است که بخش قابل توجهی از جریان اصلاح طلب، فاصله ای پرناشدنی با مطالبات و دغدغه های مردم دارد. دغدغه اصلاح طلبان کنسرت و حواشی آن است، اما دغدغه عموم مردم مربوط به معیشت است. از اشتغال و ازدواج تا پرداخت هزینه اجاره بهای مسکن و خرید جهیزیه و بهبود کسب و کار و موارد متعدد دیگر.

** اگر با مذاکره، سایه شوم تحریم ها می رود، پس چرا تحریم ها را 2 برابر کردید!؟

روزنامه آرمان در مطلبی به قلم «محمدتقی فاضل میبدی» نوشت: «برایمان گفته بودند که در جامعه دینی دوچیز باید مهار شود: یکی فقر و دیگری غنا. اولی کفر می‌آورد و دومی طغیان. چنین وقایعی باید بیش از این مراجع و مسئولان را به تامل وا دارد. گرانی و تورم لجام گسیخته طاقت مردم را طاق کرده است. شعارهایی که پیش از انتخابات برای تبلیغات داده می‌شود، چرا پس از کسب قدرت محقق نمی‌شود؟»

در ادامه این مطلب آمده است: «مردم دنبال عدالت اجتماعی و رفاه نسبی در زندگی هستند، وعده تا کجا؟ کاش این مذاکره پرهزینه به جایی می‌رسید و سایه شوم تحریم‌ها برداشته می‌شد. و ای کاش‌های دیگر.»

رسانه ها و فعالین اصلاح طلب به گونه ای درباره وضع موجود گلایه می کنند که گویی اکنون در پایان دولت دوم رئیسی هستیم و در این 8 سال هیچ اتفاق مثبتی رخ نداده است!

انگار نه انگار که اصلاح طلبان از سال 92 تا 1400 قوه مجریه را دربست در اختیار گرفته و وعده داده بودند که «آنچنان رونقی ایجاد کنیم که دیگر مردم به هیچ عنوان به یارانه 45 هزارتومانی نیازی نداشته باشند».

افکارعمومی هنوز فراموش نکردند که عده ای از مردم در تابستان 94 در تهران تحت تاثیر تبلیغات گسترده اصلاح طلبان و دولت روحانی به خیابان آمدند و به جشن و پایکوبی پرداختند و در یک دست اسکناس یک دلاری و در دست دیگر اسکناس هزارتومانی گرفته بودند، با این تصور که در آینده ای نزدیک در دولت روحانی قیمت هر دلار حدود هزارتومان خواهد شد.

اما برخلاف تبلیغات فریبکارانه و دروغین اصلاح طلبان، در شرایطی که دولت روحانی دلار را با قیمتی حدود 3 هزارتومان تحویل گرفت، در همان دولت و در پسابرجام قیمت دلار تا حدود 32 هزارتومان افزایش یافت. این جهش سرسام آور قیمت دلار، یکی از نتایج اعتماد به آمریکا و چیدن همه تخم مرغ ها در سبد مذاکره و برجام بود.

در دولت روحانی علیرغم وعده لغو تحریم ها و علیرغم اقدامات یکطرفه، پیش دستانه و عجولانه دولت قبل در اجرای تعهدات برجامی، نه تنها تحریم ها به تاریخ نپیوست، بلکه به بیش از 2 برابر افزایش یافت.

اصلاح طلبان مدعی هستند که وضع موجود نتیجه عدم مذاکره با آمریکاست و اگر مذاکره کلید بخورد، همه مشکلات کشور رفع شده و سایه شوم تحریم ها می رود و فتح الفتوح اقتصادی رخ می دهد. این ادعا در حالی است که این مسیر به طور کامل در دولت روحانی پیموده شد و نتیجه آن چیزی نبود جز کوچک شدن سفره مردم و بزرگ تر شدن دایره تحریم ها.