رزیدنت‌ها امیدی به آینده ندارند / دستیاران نباید جایگزین نیروی درمانی بیمارستان شوند

دکتر علی سلحشور، متخصص بیهوشی و سرپرست اداره کل روابط عمومی و امور بین الملل سازمان نظام پزشکی در گفتگو با فاطمه قدیری، خبرنگار اجتماعی خبرگزاری دانشجو در خصوص مشکلات دستیاران پزشکی در ایران اظهار داشت که این مشکلات را می‌توان به شش دسته اصلی مشکلات مالی و معیشتی، کاری و حرفه‌ای، آموزشی، روحی و روانی، رفاهی، و چالش‌های قانونی و اداری تقسیم کرد.

کمک هزینه تحصیلی حقوق نیست!

وی در توضیح مشکلات مالی و معیشتی گفت: دستیاران پزشکی پس از ورود به دوره رزیدنتی دیگر اجازه کار در مشاغل دیگر را ندارند و به دلیل فشار‌های زمانی اغلب فرصتی برای اشتغال جانبی پیدا نمی‌کنند. با این حال، بسیاری از آنها به دلیل شرایط سخت مالی مجبور می‌شوند در زمان‌های استراحت به مشاغلی مانند رانندگی در اسنپ یا حتی شیفت‌های غیرقانونی پزشکان عمومی بپردازند. کمک‌هزینه تحصیلی که به جای حقوق رسمی به دستیاران پرداخت می‌شود، حدود 25 میلیون تومان است. این مبلغ برای تأمین هزینه‌های زندگی در شهر‌های کوچکتر ممکن است تا حدی کفایت کند، اما در شهر‌های بزرگی مانند تهران، شیراز و اصفهان با توجه به هزینه‌های سنگین مسکن، خوراک و رفت‌وآمد، به هیچ وجه کافی نیست. وی تأکید کرد که این کمک‌هزینه در بسیاری از موارد با تأخیر پرداخت می‌شود و دستیاران نمی‌توانند روی زمان مشخصی برای دریافت آن حساب کنند. به علاوه، به دلیل تعریف این مبلغ به عنوان کمک‌هزینه تحصیلی و نه حقوق، بیمه شامل آن نمی‌شود. دستیاران مجبورند برای خود و خانواده‌شان از بیمه خویش‌فرما استفاده کنند که این نیز بار مالی مضاعفی را به آنها تحمیل می‌کند. سلحشور همچنین به مشکلات کاری و حرفه‌ای اشاره کرد و افزود: این دسته شامل چالش‌های مرتبط با اخلاق حرفه‌ای و محیط کاری است که نیاز به رسیدگی و نظارت دقیق دارد. در ادامه به مشکلات آموزشی پرداخت و توضیح داد که ضعف‌های موجود در نظام آموزشی دستیاران، به ویژه در حوزه‌های تخصصی، نیازمند اصلاحات جدی است. وی در بخش دیگری از صحبت‌های خود به مشکلات روحی و روانی دستیاران اشاره کرد و اظهار داشت: فشار‌های کاری و استرس ناشی از حجم وظایف، مشکلات جدی روحی و روانی را برای دستیاران ایجاد کرده است که باید مورد حمایت‌های ویژه روان‌شناختی قرار گیرند. سرپرست اداره کل روابط عمومی و امور بین الملل سازمان نظام پزشکی با اشاره به مشکلات رفاهی گفت: دستیاران هیچ حقی برای دریافت خوابگاه ندارند و این مسئله به ویژه در شهر‌های بزرگ، بار هزینه‌های زندگی آنها را افزایش می‌دهد: پیچیدگی‌ها و بوروکراسی‌های موجود در سیستم اداری روند کار دستیاران را دشوار و گاه غیرقابل تحمل کرده است. سلحشور در خصوص مشکلات کاری و حرفه‌ای دستیاران پزشکی اظهار داشت: حجم کاری بسیار بالایی که در بیمارستان‌های دولتی وجود دارد، یکی از بزرگترین معضلات است. این حجم بالا به دلایل مختلفی ایجاد شده است؛ از جمله تعرفه‌های درمانی پایین در کشور و کمبود امکانات در شهر‌های کوچک، که موجب می‌شود بسیاری از بیماران به بیمارستان‌های دولتی شهر‌های بزرگ مراجعه کنند. وی افزود: طی سال‌های اخیر، افزایش این فشار کاری منجر به سنگین‌تر شدن شیفت‌ها و کشیک‌های دستیاران شده است. این مسئله به ویژه در بیمارستان‌های آموزشی مانند امام خمینی، طالقانی، مدرس، امام حسین، شهدای تجریش و فیروزگر مشهود است، چرا که این بیمارستان‌ها در ساعات عصر و شب به طور عمده توسط دستیاران اداره می‌شوند. سرپرست اداره کل روابط عمومی و امور بین الملل سازمان نظام پزشکی تصریح کرد: دستیاران پزشکی با وجود اینکه در حال آموزش هستند، به دلیل کمبود نیروی انسانی در بیمارستان‌ها، بار اصلی کار‌های درمانی را به دوش می‌کشند. اما حقوقی که در ازای این حجم کار سنگین دریافت می‌کنند، بسیار ناچیز است و در بسیاری از موارد حتی به یک میلیون تومان هم نمی‌رسد. وی ادامه داد: یکی از مشکلات اصلی این است که بیمارستان‌ها انتظار دارند تمام امور درمانی را با کمک دستیاران انجام دهند، در حالی که این رویکرد کاملاً نادرست است. دستیاران نباید جایگزین نیروی درمانی بیمارستان شوند. بیمارستان‌ها باید نیروی درمانی کافی، شامل پزشکان درمانگر و هیئت علمی درمانی، داشته باشند. آموزش باید در جایگاه خود و درمان نیز در جایگاه خود قرار گیرد. سلحشور همچنین به نبود تناسب میان حجم کار و امکانات آموزشی و درمانی اشاره کرد و گفت: وقتی حجم کار اینقدر زیاد است، دیگر فرصتی برای ارائه آموزش مناسب به دستیاران باقی نمی‌ماند. آموزش دستیاری در بسیاری از موارد به صورت "سینه به سینه" انجام می‌شود، به این معنا که رزیدنت‌های سال پایین از سال بالاتر آموزش می‌بینند. اما این روش باعث انتقال اشتباهات نیز می‌شود و کیفیت آموزش را به شدت تحت تأثیر قرار می‌دهد. نبود تناسب میان حجم کار، امکانات و اهداف آموزشی، نه تنها فشار مضاعفی بر دستیاران وارد می‌کند، بلکه مشکلات آموزشی جدی را نیز به دنبال دارد.

نهادینه شدن رفتار پادگانی

سرپرست اداره کل روابط عمومی و امور بین الملل سازمان نظام پزشکی در خصوص مشکلات اخلاقی در میان دستیاران پزشکی بیان کرد: یکی از مسائل اخلاقی که در محیط‌های بیمارستانی وجود دارد، رفتار‌های نامناسب و قدرت‌طلبانه برخی از رزیدنت‌ها است. وی توضیح داد که در گذشته، به طور نادرست، یک نوع فرهنگ پادگانی در میان دستیاران پزشکی شکل گرفته است که بر اساس آن، رزیدنت‌های سال بالاتر این تصور را دارند که می‌توانند هر رفتاری را نسبت به رزیدنت‌های سال پایین‌تر داشته باشند. این رویکرد به طور غیررسمی به عنوان یک عرف در برخی بیمارستان‌ها رواج یافته، اما هیچ‌گاه در قوانین رسمی و مقررات آموزشی جایگاهی ندارد. سلحشور ادامه داد: این نوع برخورد‌های غیرقانونی و زورگویی‌ها، بسیار آسیب‌زننده است و متأسفانه در مواردی منجر به مشکلات جدی مانند خودکشی‌ها و بحران‌های روانی می‌شود. به عنوان مثال، اخیراً یک رزیدنت ارتوپدی که دست به خودکشی زده بود در خلال صحبت‌های خود با دیگران از مشکلات روانی و فشار‌هایی که تحت تأثیر رفتار‌های نامناسب رزیدنت‌های سال بالاتر قرار گرفته بود، صحبت می‌کرده است. وی افزود: اگر گروه‌های آموزشی و اساتید مخالف چنین رفتار‌هایی باشند، می‌توانند با قاطعیت این موضوعات را مدیریت کرده و از ادامه آن جلوگیری کنند. این نوع رفتار‌ها تنها زمانی ادامه پیدا می‌کند که اساتید و مسئولان آموزشی به نحوی از کنار آن عبور کنند یا حتی به طور غیرمستقیم از آن پشتیبانی کنند. بنابراین، یکی دیگر از مشکلات اخلاقی موجود در این حوزه، عدم نظارت جدی و قاطع از سوی اساتید است که باعث می‌شود این رفتار‌ها همچنان در سیستم آموزشی و درمانی باقی بماند. چنین برخورد‌هایی باید به سرعت اصلاح شوند، چرا که این مشکلات نه تنها بر سلامت روانی رزیدنت‌ها تأثیر می‌گذارند، بلکه کیفیت آموزش و محیط کاری را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهند.

آموزش غیر متمرکز و بی هدف

سلحشور در خصوص مشکلات آموزشی دستیاران پزشکی بیان کرد: یکی از مشکلات اصلی در سیستم آموزشی دستیاران پزشکی، عدم وجود برنامه‌های منظم و هدفمند است. در بسیاری از دانشگاه‌ها و رشته‌ها، آموزش دستیاران به‌طور غیرمتمرکز و بدون استراتژی خاصی پیش می‌رود. در عوض، آموزش علمی و مهارت‌محور کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد و بر کار درمانی تأکید زیادی می‌شود. در واقع، به جای اینکه دستیاران در طول دوران تحصیل خود مهارت‌های علمی و عملی مورد نیاز را فرا بگیرند، بیشتر با کار‌های درمانی روبرو می‌شوند که بیشتر به مسایل اجرایی و روزمره بیمارستانی می‌پردازد. وی ادامه داد: یکی از دلایل اصلی این وضعیت، مشکلات موجود در سیستم آموزشی و درمانی کشور، کمبود اساتید مجرب، و فشار مهاجرت‌ها به خارج از کشور است. این مسائل باعث شده که دسترسی به آموزش‌های کاربردی و به‌روز در بسیاری از گروه‌های آموزشی کاهش یابد و بسیاری از دانشگاه‌ها از حضور اساتید مجرب خالی شوند. این موضوع باعث ایجاد یک خلأ بزرگ آموزشی در بسیاری از رشته‌ها و دانشگاه‌ها شده است. سرپرست اداره کل روابط عمومی و امور بین الملل سازمان نظام پزشکی همچنین به مشکلات روحی و روانی دستیاران پزشکی اشاره کرد و گفت: استرس ناشی از مسئولیت‌های سنگین و تصمیم‌گیری‌های حیاتی در محیط‌های بیمارستانی، یکی از بزرگترین چالش‌های دستیاران است. به عنوان مثال، یک رزیدنت اظهار کرده بود که در اولین روز کاری خود به عنوان دستیار، احساس تهوع کرده و گریه می‌کرد. او اشاره کرده بود که در حالی که تنها یک روز قبل پزشک عمومی بود، روز بعد باید به عنوان یک متخصص در بیمارستان مسئولیت بیماران را به عهده می‌گرفت، بدون اینکه آموزش‌های لازم را دیده باشد یا اساتید برای راهنمایی در دسترس او باشند. سلحشور تأکید کرد: این وضعیت به‌طور گسترده در بیمارستان‌ها و دانشگاه‌ها وجود دارد، جایی که دستیاران پزشکی به‌طور مستقیم وارد شیفت‌های 24 ساعته می‌شوند بدون اینکه آموزش رسمی و کافی در مورد روش‌های تخصصی و علمی دریافت کنند. این شرایط غیر استاندارد و بسیار نگران‌کننده است و در هیچ جای دنیا چنین شیوه‌ای برای آموزش دستیاران پذیرفته شده نیست. وی در مورد مشکلات روحی و روانی دستیاران پزشکی اظهار داشت: یکی از مشکلات جدی که بسیاری از دستیاران با آن روبرو هستند، فشار روحی ناشی از ساعات طولانی کار و خستگی مفرط است. وی به مواردی از خودکشی در میان دستیاران اشاره کرد و افزود: این مشکلات عمدتاً ناشی از فشار‌های جسمی و روانی است که به دلیل کار در شیفت‌های طولانی و شبانه، کمبود خواب، و مسئولیت‌های سنگین بر دستیاران وارد می‌شود. فشار روانی وارد شده بر این افراد بسیار بیشتر از یک فرد عادی است، چرا که دستیاران در شرایطی قرار دارند که نمی‌توانند به راحتی خود را کنترل کنند. اگر برخورد‌های نامناسبی با این افراد صورت گیرد، تبعات آن می‌تواند بسیار شدیدتر باشد. وی همچنین اشاره کرد که یکی از مشکلات اصلی این است که هیچ سیستم حمایتی برای دستیاران وجود ندارد. بسیاری از اساتید به دلیل فشار‌های خودشان، قادر به ارائه حمایت لازم به دستیاران نیستند، و این وضعیت، شرایط سخت‌تری را برای دستیاران به‌وجود می‌آورد. سرپرست اداره کل روابط عمومی و امور بین الملل سازمان نظام پزشکی در خصوص مشکلات رفاهی دستیاران نیز گفت: یکی از مسائل عمده‌ای که دستیاران با آن روبرو هستند، شرایط نامساعد رفاهی است. وی توضیح داد که بسیاری از دستیاران به دلیل عدم توانایی مالی در تأمین محل زندگی، مجبورند در محل استراحت بیمارستان‌ها زندگی کنند. همچنین، بر اساس آیین‌نامه‌های وزارت بهداشت، هیچ گونه حقی برای تأمین خوابگاه برای دستیاران در نظر گرفته نشده است و این باعث ایجاد مشکلات جدی رفاهی می‌شود. در بسیاری از موارد، دستیاران به دلیل کمبود امکانات، در شرایطی دشوار زندگی می‌کنند.

سکوت دستیاران برای محروم نشدن از آموزش

سلحشور به مشکلات قانونی و اداری اشاره کرد و گفت: یکی از مهم‌ترین مسائل، عدم اجرای دستورالعمل‌ها و آیین‌نامه‌ها است. مثلاً طبق قوانین موجود، حداکثر تعداد کشیک‌هایی که یک دستیار در ماه می‌تواند انجام دهد، 12 تا است. اما در عمل، در بسیاری از بیمارستان‌ها، دستیاران بیشتر از این تعداد کشیک می‌دهند. اگر دستیاران بخواهند این مسائل را مطرح کنند، اغلب با فشار‌های بیشتری روبرو می‌شوند و در برخی موارد حتی از ادامه آموزش در اتاق عمل محروم می‌شوند. این شرایط باعث می‌شود که بسیاری از دستیاران ترجیح دهند حرفی نزنند و به کار خود ادامه دهند، حتی اگر شرایط آموزشی و کاری بسیار نامساعد باشد.

سرپرست اداره کل روابط عمومی و امور بین الملل سازمان نظام پزشکی به یکی از بزرگ‌ترین فشار‌های روحی که در حال حاضر به رزیدنت‌ها وارد می‌شود، اشاره کرد و گفت: بسیاری از رزیدنت‌ها به دلیل عدم امید به آینده در شرایط سخت دست به خودکشی می‌زنند. برخلاف گذشته که بسیاری از دستیاران با تمام سختی‌ها و فشار‌ها به آینده امیدوار بودند و می‌دانستند پس از فارغ‌التحصیلی می‌توانند زندگی بهتری داشته باشند، اکنون این امید از بین رفته است. بسیاری از دستیاران به دلیل مشکلات مالی و شرایط نامناسب کاری، احساس می‌کنند که آینده‌ای روشن در انتظارشان نیست و این مسأله باعث کاهش شدید قدرت تحمل و افزایش انصراف از دوره‌های تحصیلی، خودکشی، یا عدم تمایل به ورود به این دوره‌ها شده است.

قوانین شفاف نیست

وی همچنین افزود که بسیاری از قوانین در این حوزه یا شفاف نیستند یا به درستی اجرا نمی‌شوند. در گذشته، شورا‌های صنفی در تلاش بودند تا مشکلات دستیاران را به گوش وزارت بهداشت برسانند، اما پس از سال 1400، این شورا‌ها به دلیل تغییرات ساختاری و حذف شورای صنفی، عملاً دیگر قادر به پیگیری مشکلات نبودند. رزیدنت‌ها با وجود مشکلات فراوان، در دوره‌ای شورا‌های صنفی قادر بودند که مسائل را به وزارت بهداشت منتقل کنند و در برخی موارد، وزارتخانه پیگیری و حل مشکلات را ممکن می‌ساخت. وی امیدواری خود را نسبت به بازگشایی مجدد شورای صنفی با حضور دکتر حبیبی به عنوان معاون دانشجویی فرهنگی وزارت بهداشت ابراز کرد و بیان داشت که این شورا می‌تواند دوباره به حل مشکلات رزیدنت‌ها کمک کند.

فرآیند طاقت فرسای انصراف از تحصیل

سلحشور در ادامه صحبت‌های خود به موضوع انصراف از دوره‌های رزیدنتی پرداخت و گفت که در واقع، اجازه انصراف از این دوره‌ها وجود دارد، اما فرآیند آن به حدی سخت و پرهزینه شده که بسیاری از دستیاران ترجیح می‌دهند دوره را ادامه دهند، حتی اگر از آن ناراضی باشند. او به جریمه‌های سنگینی که برای انصراف از دوره‌های رزیدنتی تعیین شده اشاره کرد و افزود که در سال 1402، جریمه انصراف از دوره رزیدنتی به حدود 800 میلیون تومان می‌رسیده و اکنون این مبلغ افزایش یافته است. برای مثال، اگر یک رزیدنت در سال دوم تصمیم به انصراف بگیرد، باید مبلغی بالغ بر یک میلیارد تومان پرداخت کند. این موضوع به شدت فشار مالی به دستیاران وارد می‌کند و در مواردی منجر به مشکلات روحی و حتی خودکشی می‌شود. سرپرست اداره کل روابط عمومی و امور بین الملل سازمان نظام پزشکی با اشاره به این‌که بسیاری از رشته‌ها ظرفیت خالی دارند و پر نمی‌شوند، انتقاد کرد که چرا باید برای انصراف از این دوره‌ها چنین جریمه‌های سنگینی تعیین شود. او سوال کرد که اگر تخصصی چنین تقاضا‌هایی ندارد، چرا هزینه انصراف باید اینقدر بالا باشد، در حالی که بسیاری از رشته‌ها مانند طب اورژانس، بیهوشی، و اطفال حتی صندلی‌های خالی دارند و جذب کافی ندارند؟ وی همچنین انتقاد کرد که به جای حل مشکلات درآمدی در برخی رشته‌ها که باعث کاهش علاقه به تخصص‌ها شده است، وزارت بهداشت تصمیم گرفته است که شرایط خروج از این دوره‌ها را سخت‌تر کند. این روند باعث شده که بسیاری از دستیاران نه تنها نتوانند از این رشته‌ها خارج شوند، بلکه حتی با مشکلات قانونی مواجه شوند. در نتیجه، نه تنها مشکل کمبود پزشک در برخی رشته‌ها حل نشده است، بلکه تعداد صندلی‌های خالی نیز افزایش یافته است. سلحشور در ادامه تحلیل‌های خود به مسائل کلان‌تری اشاره کرد که ریشه در سیاست‌گذاری‌های نامناسب دارد. او تأکید کرد که یکی از بزرگ‌ترین مشکلات موجود، عدم بهبود شرایط کاری و رفاهی متخصصان پس از فارغ‌التحصیلی است. به گفته او، در گذشته فشار‌های دوره دستیاری قابل‌تحمل‌تر بود، چرا که افراد به امید آینده‌ای روشن‌تر و رفاه بیشتر تلاش می‌کردند. اما امروزه این امید کاهش یافته و همین امر موجب کاهش علاقه به تخصص شده است. دهه 90، با وجود فارغ‌التحصیلان پزشکی کمتر (حدود 7-8 هزار نفر)، رقابت شدیدی برای کسب صندلی‌های رزیدنتی وجود داشت. اما اکنون با افزایش تعداد فارغ‌التحصیلان (حدود 10-11 هزار نفر در سال)، نه تنها صندلی‌های خالی در دوره‌های دستیاری بیشتر شده، بلکه بسیاری از پزشکان عمومی ترجیح می‌دهند به برخی رشته‌های خاص بروند یا به کلی از ورود به دوره رزیدنتی انصراف دهند. وی به تفاوت درآمدی میان رشته‌های مختلف اشاره کرد و گفت: بسیاری از پزشکان عمومی می‌گویند یا ما وارد رشته‌های خاصی با درآمد بالا می‌شویم یا اصلاً به تخصص نمی‌رویم. این تفاوت درآمدی باعث شده رشته‌هایی مانند بیهوشی، اطفال، و طب اورژانس با کاهش علاقه مواجه شوند و صندلی‌های خالی بیشتری داشته باشند. سرپرست اداره کل روابط عمومی و امور بین الملل سازمان نظام پزشکی با ذکر مثال از رشته بیهوشی گفت که متخصصان این رشته به بیمارستان‌ها وابسته‌اند و درآمدشان کاملاً از بیمارستان تأمین می‌شود. با این حال، بسیاری از بیمارستان‌ها پرداخت‌های خود را با تأخیر 9 تا 12 ماهه انجام می‌دهند. این موضوع فشار مالی شدیدی به متخصصان وارد کرده و انگیزه برای ورود به این رشته را کاهش داده است. او هشدار داد که ادامه این روند ممکن است به تعطیلی بخش‌هایی از بیمارستان‌ها، به‌ویژه اتاق‌های عمل و بخش‌های ویژه، منجر شود. همچنین به پیشنهاد‌های غیرمنطقی مانند استفاده از کارشناسان بیهوشی به جای متخصصان اشاره کرد و گفت: آیا افرادی که این پیشنهاد‌ها را می‌دهند، خودشان حاضرند خانواده‌شان تحت این شرایط درمان شوند؟ سلحشور از نگاه تجاری دولت و وزارت بهداشت به موضوع درمان انتقاد کرد و گفت که بهداشت و درمان، مانند امنیت، یک وظیفه حاکمیتی است و نباید تنها به فکر سودآوری بود. به عنوان مثال، در حالی که سیاست‌های دولت به سمت افزایش جمعیت است، رشته‌هایی مانند اطفال که برای آینده کودکان کشور حیاتی‌اند، با کاهش شدید متقاضی مواجه شده‌اند. او به آماری از دانشگاه شهید بهشتی اشاره کرد که از 60 صندلی موجود در این رشته، تنها 6 صندلی پر شده است. سلحشور تأکید کرد که سیاست‌گذاران باید تصمیماتی بگیرند که گویی این تصمیم‌ها برای خودشان و خانواده‌شان است. او پیشنهاد کرد که دولت به جای سخت‌تر کردن شرایط برای انصراف یا ورود به تخصص، باید به بهبود شرایط کاری، درآمدی، و رفاهی متخصصان پس از فارغ‌التحصیلی بپردازد. این رویکرد می‌تواند بسیاری از مشکلات، از جمله کاهش تمایل به ورود به دوره‌های رزیدنتی و افزایش انصراف‌ها، را حل کند.

تبدیل رزیدنتی به شغل

سرپرست اداره کل روابط عمومی و امور بین الملل سازمان نظام پزشکی در ادامه صحبت‌های خود به موضوع تبدیل دوره رزیدنتی به شغل پرداخت و گفت که این بحث از حدود سال 1400 به طور جدی مطرح شده است. در بسیاری از کشور‌های دنیا، دوره رزیدنتی به عنوان یک شغل رسمی محسوب می‌شود و رزیدنت‌ها حقوق متناسب دریافت می‌کنند، بیمه می‌شوند، سابقه کار برایشان لحاظ می‌شود و شرایط کاری‌شان نیز بر اساس استاندارد‌های تعریف‌شده تنظیم می‌شود. وی در این رابطه افزود: در کشور‌های دیگر، افراد هنگام انتخاب دوره‌های رزیدنتی بر اساس شرایط کاری، حقوق دریافتی و مزایای آن تصمیم‌گیری می‌کنند. حتی برخی از رزیدنت‌ها پس از پایان دوره، به دلیل اینکه شغل رزیدنتی شرایط مناسبی دارد، در همان موقعیت باقی می‌مانند و به کار خود ادامه می‌دهند. سلحشور با اشاره به این که این موضوع در سال‌های اخیر توسط سازمان نظام پزشکی به طور جدی پیگیری شده است، گفت: در مهرماه امسال، با همکاری وزارت بهداشت و شخص وزیر، این پیشنهاد در کمیسیون بودجه دولت تصویب شد و قرار بود به مجلس برود تا به قانون تبدیل شود. اما متأسفانه در هفته‌های اخیر، اعلام شد که این طرح از کمیسیون تلفیق مجلس خارج شده و مورد پذیرش قرار نگرفته است. وی ابراز امیدواری کرد که این موضوع دوباره بررسی شود و تأکید کرد: تصویب این طرح در مجلس می‌تواند بسیاری از مشکلات رزیدنت‌ها را حل کند. اگر رزیدنتی به عنوان شغل تعریف شود، حقوق رزیدنت‌ها به طور منظم پرداخت خواهد شد و دیگر خبری از تأخیر‌های طولانی در پرداخت کمک‌هزینه‌های تحصیلی نخواهد بود. همچنین بیمه، سابقه کار و تنظیم ساعات کاری بر اساس استاندارد‌های جهانی از دیگر مزایای این طرح است. به عنوان مثال، رزیدنت‌ها دیگر مجبور نخواهند بود که 40 ساعت متوالی در بیمارستان حضور داشته باشند، زیرا چنین ساعت کاری در هیچ استاندارد جهانی تعریف نشده است. سرپرست اداره کل روابط عمومی و امور بین الملل سازمان نظام پزشکی از نمایندگان مجلس خواست که با تصویب این طرح، شرایط دوره رزیدنتی را بهبود بخشند و گفت: این اقدام می‌تواند کمک بزرگی به رفع مشکلات دوره دستیاری و افزایش انگیزه در رزیدنت‌ها کند. امیدوارم با توجه به مسائل مطرح‌شده، نمایندگان مجلس این طرح را تصویب کنند تا شاهد بهبود شرایط کاری و رفاهی رزیدنت‌ها باشیم. سلحشور در ادامه اظهار داشت که حل این مشکلات دیگر تنها از توان جامعه پزشکی خارج است و نیازمند ورود جامعه غیرپزشکی و توجه عمومی به واقعیت‌های موجود است. وی به تصورات قدیمی درباره درآمد‌های پزشکان اشاره کرد و گفت: تصور درآمد‌های میلیاردی برای پزشکان کاملاً غلط است. از هر 100 پزشک، شاید کمتر از 5 نفر به این سطح برسند. درآمد 90 درصد از پزشکان به قدری پایین است که حتی قابل باور برای عموم مردم نیست. اگر پزشکی بخواهد درآمد واقعی خود را بازگو کند، نه تنها نگاه‌های بدی نسبت به او وجود دارد، بلکه ممکن است به دروغگویی هم متهم شود. او تأکید کرد که جامعه باید از این تصورات اشتباه فاصله بگیرد و با درک واقعیت‌ها، شرایط را برای رفع مشکلات آماده کند. سلحشور که در حال حاضر سرپرست روابط عمومی و امور بین‌الملل سازمان نظام پزشکی است، به آماری اشاره کرد که نشان‌دهنده افزایش درخواست‌ها برای مهاجرت پزشکان است. یکی از شاخص‌های این موضوع، افزایش روزافزون درخواست‌های گواهی گود استندینگ (چیزی شبیه به گواهی عدم سوء سابقه) است که پزشکان برای خروج از کشور نیاز دارند. این روند به شدت ناخوشایند است، خصوصاً برای افرادی مثل من که کشورشان را دوست دارند و تمام تلاششان این است که مشکلات حل شود. وی در پایان با ابراز نگرانی برای از دست رفتن خودکفایی پزشکی در کشور گفت: کشوری که در حوزه بهداشت و درمان به خودکفایی رسیده بود و هیچ‌کس برای درمان بیماری‌هایش نیازی به خروج از کشور نداشت، حالا با تصمیمات و سیاست‌های نادرست در آستانه از دست دادن این دستاورد است. این وضعیت می‌تواند آینده نظام سلامت را تهدید کند و شرایطی ایجاد کند که بیماران برای یک عمل جراحی ساده مجبور باشند یا به خارج از کشور بروند یا در نوبت‌های طولانی قرار بگیرند.