روز کم شکار یوزها

دکتر صلاح الدین هرسنی / *

اینکه تیم ملی فوتبال ایران به رقابت های جام جهانی 2022 قطر راه یافته است، قطعا یک اتفاق و رویداد مناسبی است.

کسی هم منکر آن نیست که چگونه های (یوز های مستطیل سبز) با کمترین امکانات و تدارکات و مصائبی که از قبل (مارک ویلموتس) و مافیای فوتبال ایران، برای تیم ملی فوتبال ایران دامن زده بوده، توانسته اند تا به اینجای کار با کسب 22 امتیاز در صدر (گروه الف) آسیا در راهیابی به جام جهانی 2022 قطر قرار گیرند.

به رغم آنکه یوز های ایرانی در روز سه شنبه 12 بهمن توانستند امارات را در ورزشگاه آزادی زمینگیر کنند، اما این روز برای یوز های ایرانی روز (کم شکاری) بود. کم شکار به این معنی که یوز های ایرانی با یک برتری شکننده و فقط با یک گل تواستتند امارات را شکست دهد، در حالیکه انتظارت بالاتر از آن چیزی بود که ما از یوز ها سراغ داشتیم.

قطعا اگر آن موقعیت های که برای یوز ها در گشودن دروازه اماراتی ها و حتی عراق برای فوروارد و مهاجم تیم های دیگر پیش می آمد، می توانست موجب فروپاشی دروازه و تبدیل به گل شود.

مگر برای یک تیم فوتبال نظیر تیم ملی کشورمان در یک تورنمنت رسمی چه اندازه موقعیت پیش می آید که بخواهد از دست برود و یا خراب شود؟ آیا این برتری شکننده در مقابل امارات به جهت آنکه تیم ملی فوتبال از آنکه خیالش راحت بوده و از آنکه توانسته است مجوز (زود رس) راهیابی به جامعه جهانی بگیرد، بوده است؟ آیا ورزشگاه خالی از تماشاگر و (جولان اومیکرون) علت کم فروغ یوز ها بوده است؟ آیا میل به (ستارگون شدن) و یا همان عدم ایثار برخی بازیکنان و یا (هتریک کردن) برخی از بازیکنان تعیین کننده موجب شده است که اغلب فرصت های طلایی برای رسیدن به گل های بیشتر از دست برود؟ آیا شومی و بد یمنی قدم داور عمانی یعنی (احمد الکاف) برای فوتبال ایران، دلیل رقم زدن چنین نتیجه ضعیفی بوده است؟ و آیا آنکه تیم ملی امارات تیم قوی و پر انگیزه ای بوده است که به یوز های ایرانی اجازه نداد که هتریک کنند و یا آنکه دروازه آنها را به نوبت باز کنند؟

به نظر نمی رسد که درخشش کم فروغ یوز های ایرانی در مقابل امارات مربوط به دلایلی باشد که در بالا ذکر گردید. متاسفانه تیم ملی فوتبال ایران یک نقص جدی فنی و تکنیکی دارد که ریشه در محاسبات مربی کروات تیم ملی فوتبال یعنی (دراگان اسکوچیچ) دارد.

عمق تراژیک و اسفناک ماجرا آنجاست که اسکوچیچ گوش مشورت پذیری نیز ندارد و بر سر عقیده غلطش در چیدمان تیم اصرار دارد.

همین سر سختی و یکدنگی اش و البته علاقه اش به رنگ (سرخ) سبب شد که حتی بسیاری از کلیدی ترین یوزها و لژیونر ها نیمکت نشین باشند. حتی برای آنکه نشان دهد، مربی قدرتمند و دارای اتوریته ای است، زمانی هم در یک تصمیم مستعجل، شتابزده و بی حساب از دعوت بهترین و سرنوشت ساز ترین یوز و لژیونر ایرانی یعنی (مهدی طارمی) که به تنهایی 6 امتیاز را در دو بازی عراق و امارت وارد سبد امتیاز های ایران کرده، به تیم ملی خود داری می کند و نشان می دهد که جدی است و کارش شوخی بردار نیست و چه بسا که ممکن است عذر یوز های کلیدی تری و لژیونرهایی چون علیرضا جهانبخش و سامان قدوس و شاید سردار آزمون را نیز بخواهد.

حالا و در شرایطی که اسکوچیچ ادعا می کند که خیالش بابت راهیابی به جام جهانی 2022 قطر راحت شده است و زین پس هدفش آن است که می خواهد برای ارتقای (رنکینک) فوتبال ایران در جهان و همچنین قرار گرفتن تیم ملی فوتبال ایران از منظر (سید بندی) برای قرار گرفتن در (سید دوم) جام جهانی 2022 قطر تلاش کند، کمی با واقعیات فاصله دارد و صرف ادعایی بیش نیست. چرا که هر چه تیم‌ها از نظر سید بندی در گروه‌های بالاتری قرار بگیرند، احتمال رویارویی با تیم‌های قدرتمند جهان کمتر می‌شود.

تمام لطف اسکوچیچ آن بود که سیستم فوتبال ما را بر خلاف (کیروش) تهاجمی کرده است و شاید این تهاجمی کردن تیم می توانست به دست یک مربی وطنی هم اتفاق بیافتد. مشکل فوتبال ایران آن است که فوتبال نیز مانند بسیاری از مقوله های دیگر سیاسی شده است و اساسا یاد گرفته ایم آنچه را که خود داریم، آن را از بیگانه تنما کنیم.

باید بپذیریم که کسب 22 امتیاز تا به اینجای کار نه حاصل انحصاری درایت و تخصص اسکوچیچ، بلکه به ضعیف بودن تیم ها در (گروه الف)، خلاقیت فردی یوز ها و صد البته که کمی هم (شانس) بوده است. فراموش نکنیم که اگر شانس با ما یار نبود چیزی نمانده بود (لبنان) بخواهد در بازی خود با ما در (بیروت) برایمان (واترلو) بسازد.

قطعا در گروهی که ما بازی کردیم اگر تیم هایی چون، عربستان، ژاپن و استرالیا قرار داشتند چه بسا که شرایط ما همانند امارات در (گروه الف) بود. به ترتیب و با توجه به سبک بازی و نوع چیدمانی که از سوی اسکوچیچ در بطن و متن فوتبال ما جاری است، باید بگوییم که همچون گذشته ما دلمان را فقط به راهیابی به مسابقات جام جهانی 2022 خوش کرده ایم و برای بالا رفتن از بازی های گروهی در روند بازی های جام جهانی برنامه ای نداریم و به نظر نمی رسد با توجه به برخی نشانگان تدارکات آن را فراهم کنیم.

بنابراین، بسیار روشن است که تیم فوتبال ما، تیمی برای روز های بزرگ نیست و قطعا ما در آوردگاه های مهم و جدی، مشکل داریم. در واقع بازی ما در مقابل (کره جنوبی) آنهم در ورزشگاه سئول نشان می دهد که ادعا های اسکوچیچ تا چه میزان قابل (راستی آزمایی) و تیم ما از منظر فنی و تکنیکی فاقد مشکل است یا نه؟

حال و از آنجائیکه میان درخشش پروغ یک تیم فوتبال در تورنمنت های فوتبالی با شادی مردم آن فوتبال یک ارتباط معنی داری وجود دارد، شاید شادی کم فروغ ایرانیان به جهت همین برتری شکننده یوز ها بوده است. مردم فهیم و صبور کشورمان همان مردمی هستند که باخلق حماسه ملبورن، شکست آمریکا در 1998و با شکست تیم مراکش و مساوی با تیم پرتغال در 2018 روسیه حماسه ای بزرگتر از حماسه یوز ها خلق کرده اند. به جرات می توان گفت که فوتبال بخشی از دغدغه و پیروزی در آن، دستمایه شادی مردم کشورمان می شود.

پس بیایید در شرایطی که شادی ها به عاملی برای بهبود شرایط زیست شده است، مردم خود را از شادی فوتبالی محروم نسازیم.!! *نویسنده و روزنامه نگار