فتنه جدید موسوی در حمایت از تکفیری‌های سوریه! + فیلم

به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو، حدود 13 سال پیش یعنی در عاشورای 1388، در حالی که عاشقان حضرت اباعبدالله در خیابان‌های کشور مشغول عزاداری بودند، عناصر وابسته به جریان فتنه، با برگزاری تجمعات غیرقانونی و سردادن شعار‌های ساختارشکنانه و هتک حرمت به عاشورا و عزداران امام حسین (ع)، چهره واقعی جریان فتنه را به همه نشان دادند. در ادامه به بازخوانی آنچه در عاشورای 88 رخ داد، پرداختیم.

هتک حرمت به عاشورای 88 از کجا آغاز شد؟

ماجرا از روز 22 خرداد 88 شروع شد، زمانی که میرحسین موسوی کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری نتوانست بر حریف خود یعنی محمود احمدی نژاد غلبه کند و از همان ابتدا شروع به جوسازی‌هایی علیه انتخابات کرد.

موسوی با برگزاری کنفرانس خبری در شب انتخابات و بیان پیروزی خود با قاطعیت آرا استارت اعتراض خود را به صورت رسمی زد. موسوی معتقد بود که در انتخابات 88 از سوی دولت وقت که رئیس دولت نیز خود کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری بوده تقلب صورت گرفته است. این موضوع کم کم جدی‌تر شد تا زمانی که این موضوع به کف خیابان‌ها و در بین طرفداران دو طرف کشیده شد. در روز 25 خرداد طرفداران موسوی در تجمعی که معروف به راهپیمایی سکوت بود، اعتراض خود را به نتایج انتخابات اعلام کردند، اما رفته رفته حامیان موسوی متوجه شدند که خبری از تقلب در انتخابات نبوده و این موضوع نه تنها واقعیت نداشته بلکه ادعایی بیش نیست؛ زیرا در همان زمان عباس آخوندی رئیس ستاد انتخاباتی میرحسین موسوی به صراحت اعلام کرد که تقلبی در انتخابات اتفاق نیفتاده است این موضوع به همگان حتی حامیان موسوی فهماند که موضوع اعتراضات، نتایج انتخابات ریاست جمهوری نیست. با کاهش یافتن حامیان موسوی در کف خیابان شعله آتش اعتراضات در حال خاموش شدن بود، اما این موضوع برای ضد انقلاب و سرویس‌های جاسوسی اعم از MI6، CIA، MOSSAD و استخبارات کشور‌های مرتجع عربی خوب نبود؛ از این رو با تعلیم نیرو‌هایی در خارج و داخل کشور قصد زنده نگه داشتن آتش اعتراض را داشتند و حتی برای این که احساس مردم را جریحه دار کنند دست به کشته سازی واقعی یا کاذب زدند.

درست 8 ماه کشور دچار التهاب و آشوب بود. این موضوع به حدی رسید که برای مردم سلب آسایش و آرامش کرده بود؛ از این رو رهبر انقلاب و متولیان برگزاری انتخابات از میرحسین موسوی درخواست کردند که اعتراض خود را از طریق قانونی و درست دنبال کند و خط خود را از آشوبگران جدا کند، اما این موضوع برای موسوی قابل پذیرش نبود و گمان می‌کرد که اعتراضات کف خیابان زودتر او را به خواسته اش می‌رساند و یا شاید طبق گفته رئیس ستادش سندی دال بر تقلب در انتخابات نداشت، اما هر آن چه که بود موسوی در زمینی بازی می‌کرد که زمین خود او نبود.