«عملیات المپیک» با چه هدفی ساخته شد؟/ افشای یک جنایت آشکار اسرائیلی!

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، امید طهرانی تهیه‌کننده مستند «عملیات المپیک» به کارگردانی و نویسندگی حسین الهام که هر روز با اجرای مصطفی شوقی از شبکه افق روی آنتن می‌رود درباره سوژه این مستند گفت: سوژه مستند «عملیات المپیک» یک سوژه ورزشی است که به تحریم ورزشی رژیم صهیونیست پرداخته است. وجه تسمیه اسم آن نیز به عملیات «بازی‌های المپیک» که عملیات نظامی و خرابکاری تأسیسات هسته‌ای ایران در سال 2009 است و 5 کشور در آن خرابکاری دخیل بودند برمی‌گردد. یعنی علاوه بر دولت اسرائیل، آلمان، فرانسه، هلند و آمریکا نیز حضور داشتند که حلقه‌های المپیک را تشکیل می‌دهند.

او در ادامه افزود: سال 2016 که ترامپ، رییس جمهور آمریکا و آمریکا از برجام خارج شد؛ کمپین فشار حداکثری علیه ایران را راه انداخت. در امتداد آن یک فشار بر ورزش ایران نیز به وجود آمد که سوژه‌های متعددی را به همراه داشت و مخاطبان باید به یاد داشته باشند پناهندگان و مهاجرانی که به این بهانه از ایران رفتند یکی از مقاصدشان نیز آلمان بود. این کمپین را آمریکا به راه انداخت و اسرائیل از آن حمایت کرد. هلند و فرانسه نیز به نوعی دخیل بودند. بر همین اساس نام مستندی را که ساخته شد «عملیات المپیک» گذاشتیم.

این تهیه کننده که در برنامه زنده «به افق فلسطین» این نکات را مطرح می‌کرد، یادآور شد: این نام برای آن گذاشته شد که هم وجه تسمیه آن عملیات باشد و هم نشان دهد پروژه‌شان تحریم ورزش ایران در المپیک 2020 بود و نمی‌خواستند بگذارند ایران در این المپیک حضور داشته باشد. البته به نتیجه نرسید و بارزترین آن هم مورد سعید مولایی بود که در مستندمان به آن پرداخته‌ایم. بهانه‌شان هم عدم حضور ایران در مقابل رژیم صهیونیست بود. این موضوع نشان می‌دهد چقدر برای‌شان مهم است که ورزشکاران ایرانی با ورزشکاران اسرائیلی مسابقه بدهند.

طهرانی با اشاره به سابقه تحرم ورزشی اسرائیل گفت: داستان تحریم ورزشی رژیم صهونیستی به دهه 80 میلادی برمی‌گردد. ایران و کویت، اسرائیل را از آسیا و المپیک بازی‌های آسیایی هندوستان 1982 اخراج کردند. بنابراین سابقه تحریم از قبل نیز وجود داشته؛ این موضوع نشان می‌دهد اگر اسرائیل تحت فشار قرار گیرد فرار می‌کند و نمی‌ایستد. کشورهای دیگری که مشی اسرائیلی داشتند نیز مورد تحریم قرار گرفتند. در مستند نیز اشاره شد رژیم آپارتاید آفریقای جنوبی با فشارهایی که به وجود آمد و سر دم دار آن نیز کشور هندوستان بود - و جالب است این روزها هند از اسرائیل حمایت می‌کند - اجماع جهانی باعث شد تا آفریقای جنوبی از حضور برای رقابت در دو المپیک باز بماند و نتواند در آن شرکت کند. وقتی تعدادی از کشورها به پشتوانه مردم‌شان با استفاده از دیپلماسی به مجامع بین‌المللی بیایند و کنشگری فعالانه انجام دهد؛ طرف ظالم مجبور به عقب‌نشینی می‌شود و آن طرفی که دنبال حق است می‌تواند حق خود را به دست آورد.

تهیه‌کننده مستند «عملیات المپیک» تأکید کرد: جدای از اقدامات نظامی که در حال رخ دادن است؛ رژیم صهیونیستی نیز با همین فرآیندهای دیپلماتیک پیش رفت و برای به دست آوردن مشروعیت به سازمان ملل رفت. چون به ورزش نیز از سوی رسانه‌هاتوجه زیاد است یک ابزار بسیار خوب برای کسب مشروعیت محسوب می‌شود. در ورزش اصطلاحی به نام اسپرت واشی وجود دارد که ترجمه آن ورزش شویی می‌شود؛ اما من می‌گویم خون شویی. خونی را که روی دست‌اش است و کشتاری که انجام می‌دهد به وسیله ورزش می‌شوید و به خودش مشروعیت می‌دهد که ببینید همه کشورها با من مسابقه می‌دهند.

وی با اشاره به تحریم آفریقای جنوبی توسط ایران گفت: ایران بعد از آنکه انقلاب اسلامی اسرائیل را به رسمیت نشناخت آفریقای جنوبی را نیزبه رسمیت نشناخت. یعنی مسئله نژادپرستی و آپارتاید نیز مدنظر بود و اینطور نبود که صرفا فقط اسرائیل تافته جدا بافته باشد. هر کشوری که چنین رفتارهایی داشته باشد با آن مخالف خواهیم بود. ملت ایران همیشه خوی آزادی خواهانه داشته است و این ضدیت با اسرائیل از انقلاب اسلامی شروع نشده و قبل از انقلاب هم بوده است. حالا اینکه بعد از انقلاب چه شده که کمرنگ شده است علت‌های مختلفی می‌تواند داشته باشد. شاید در رسانه‌ها کمتر به آن پرداخته شده باشد. شاید مسئولان امر خیلی آن را پیگیری نکرده‌اند. چون در حقوق بین‌الملل و مجامع بین‌الملل بهانه‌های بسیاری وجود دارد که آن را دست مایه قرار دهیم و پروژه تحریم ورزشی اسرائیل را پیش ببریم. این موضوع می‌تواند یکی از ابزارهای اثرگذار فشار بر روی اسرائیل باشد.

به باور طهرانی موضوع تحریم ورزشی اسرائیل به درستی پیش نمی‌رود چون از مسیر درست آن پیش نرفته و گفت: «معمولاً بازی نکردن ایران با اسرائیل همراه با بهانه می‌شود. چون از مسیر درست آن نرفتیم. این تاکتیک برای جودو و کشتی لو رفت و باعث شد تا به ایران بابت بازی با اسرائیل فشار آورند. یک راهی که می‌تواند وجود داشته باشد این است که بلوک تحریم با کشورها و مردمی که با این مسئله مشکل دارند و همراه هستند تشکیل داده شود. در جام جهانی دیدیم که مردم تا چه میزان از رژیم صهیونیستی نفرت دارند. با فرآیند دیپلماتیک و حقوق بین‌الملل که بندهای بسیار جدی دارد کشوری که جنایت جنگی دارد موظف به واکنش نشان دادن است. کشورها و مردم بیایند یک جنبش تحریم آغاز خواهد شد.

او با بیان سؤالی که چرا در مسابقات با آنها شرکت نکرده و آنجا شکست‌شان نمی‌دهیم گفت: این موضوع اتفاق تیپیکالی است که هر بازی برد و باخت دارد. دقیقا آنها دنبال همین موضوع برای مشروعیت گرفتن هستند. در صورتی که این کنش یک کنش آزادی خواهانه است. آزادی بیان را این‌طور نشان می‌دهد که من نمی‌خواهیم با رژیمی که این کارها را کرده است بازی کنیم. مسابقه ندادن یک تاکتیک برای نادیده گرفته شدن رژیم صهیونیست است. جودوکار روسی الاصل اسرائیلی که رئیس فدراسیون جودو می‌شود مأموریت می‌گیرد علیه کمپین‌های تحریم ورزشی فعالیت می‌کند تا با ما مسابقه بدهند.

امید طهرانی در زمینه اینکه سیاست و ورزش از یکدیگر جدا هستند یا خیر گفت: قبل از جنگ روسیه و اوکراین وقتی دوران جنگ سرد بود دو المپیک برگزار شد. یک المپیک به میزبانی شوروی و دیگری به میزبانی آمریکا بود. 1980 و 1984 که هر کدام از این کشورها در زمان بازی در کشور مقابل به شرکت در مسابقه حاضر نشدند. این کار کاملاً حرکت سیاسی بود. مگر ورزش یک فعالیت غیرسیاسی و بی‌طرفانه نیست؟ پس چرا آن زمان تحریم کردید؟ بنابراین این موضوع نشان می‌دهد ورزش برای سیاستمداران ابزار کنشگری سیاسی است. چون ورزش در رسانه مورد توجه است.

وی اذعان کرد: خیلی وقت‌ها گفته می‌شد دولت‌ها در زمان جام جهانی کارهایی می‌کنند چون رسانه‌ها تمرکزشان بر روی ورزش است و افکار عمومی نیز حواس‌اش نیست. لذا مخاطب‌هایی که تاریخ نخوانده‌اند می‌گویند سیاست از ورزش جداست. ما اولین کشوری نیستیم و تنها کشور هم نخواهیم بود. بسیاری از کشورها قبل از ما بودند بعد از ما هم خواهند بود. جنگ اوکراین باعث شد تا افکار عمومی متوجه شود از هر ابزاری برای آنکه سیاست‌شان را پیش ببرند استفاده می‌کنند. یکسری از ورزشکاران ما به کشورهای دیگر مهاجرت کرده‌اند چون نمی‌توانستند آزادانه مسابقه بدهند. به کشوری رفتند که با نماینده روسیه طرف شدند. آنجا به آنها گفته شد حق ندارند با بازیکن روسیه مسابقه بدهد. زبان سیاست همه جا یکی است و همه کشورها پای سیاست‌شان می‌ایستند.

به گفته طهرانی می‌توان از طریق فعالیت‌های گوناگون به صورت قانونی بازی نکردن با اسرائیل را پیش برد و گفت: متولی ورزش در المپیک، کمیته ملی المپیک است. وزارت ورزش می‌تواند حمایت کند؛ اما رایزنی، سیاستگذاری و سیاست‌ورزی‌ها دست کمیته ملی المپیک برای بازی‌های بین‌المللی است. چرا یکسری از ورزش‌ها مورد توجه هستند و یکسری پیش نمی‌آید. کاملاً مشخص است آنکه پشتوانه یک ورزش است می‌داند چگونه رفتار کند تا چالش‌ها کمتر شود. هدف آن است تا اوضاع آرام بماند. اما وقتی دست رئیس فدراسیون و رایزن فرهنگی را از منظر حقوقی پُر کنی دیگر ادعا می‌کنید که چرا اصلاً درون جدول بازی، اسرائیل گذاشته شده است و اصلاً بازی را به رسمیت نمی‌شناسیم و وارد مسابقه نمی‌شویم. مالزیایی‌ها این کار را انجام دادند. در مالزی به دلیل آنکه اسرائیلی‌ها را راه نداند جام جهانی در آنجا کنسل شد. با این حال دیپلماسی آنها آنقدر قوی بود که دور بعد مجدد میزبانی گرفت.

تهیه‌کننده مستند «عملیات المپیک» با تأکید بر وجود دو دستگی افزود: دو دستگی وجود دارد. حتی در شورای عالی امنیت ملی نیز این بحث ورود پیدا کرده بود. تا این سطح رفته است و اگر قرار است تصمیم‌گیری رخ دهد آنجا می‌تواند این اتفاق بیافتد. در فرآیند نرم، اغنای افکار عمومی، رایزنی و دیپلماسی است که باید قوی‌تر عمل شود و بستگی به افرادی دارد که دارای جایگاه‌های مدیریتی هستند. به هر حال کار سختی است و فعالیت مستمر می‌خواهد. اسرائیل این کار را کرده است.

او با بیان یک مثال گفت: فکر کنید داعش از بین نمی‌رفت و دولت هم تشکیل می‌داد و سازمان ملل نیز می پذیرفت. چند سال بعد می خواست در مسابقات شرکت کند و ما آنها را تحریم می‌کردیم. عین اتفاقی که برای اسرائیل رخ داده. یک منطق انسانی است. کسی که مقداری ظالم و مظلوم و جبهه بندی‌ها را نظاره کند خیلی بعید است طرف مظلوم نایستد.

امید طهرانی در پایان با اشاره به آنکه جوامع مسلمان باید یک کنش جمعی انجام دهند و با ایجاد بلوک تحریم رژیم صهیونیستی قابل اجرا خواهد بود و اگر یک نفر در ورزش جمهوری اسلامی با توجه به وقایع اخیر رایزینی کند و برای این کار سفر دوره‌ای برود؛ این اتفاق شدنی است گفت: یکی از مسئولان ورزشی می‌گفت من به ورزشکارانی که احتمال دارد در طول دوران ورزشی‌شان بازی در مقابل اسرائیل رخ دهد گفتم فکر کنید می‌خواهید یک مسابقه ندهید؛ فکر کنید به آن کسی که جان‌اش را کف دست‌اش می گذارد؛ آن وقت تصمیم بگیرید.