شعله های آتش سالن 26 در گرماگرم برگزاری نمایشگاه صنعت ساختمان چه می گویند؟
ساعت 18:26 دقیقه غروب یکشنبه دهم شهریور ستون بلندی از دود که دلیل آن وقوع حریق در سالن شماره 26 محل دائمی نمایشگاه های بین المللی تهران بود، تقریبا از جای جای پایتخت قابل رویت بود
هرچند با حضور بموقع آتش نشانان این حادثه مهار شد و در نهایت 20 خودروی برقی و سقف و دیواره های سالن مذکور طعمه شعله ها شد اما این آتش سوزی درست در زمان برگزاری نمایشگاه بین‌المللی صنعت ساختمان ایران اتفاق افتاد که نکات قابل تاملی دارد:
نخست آنکه در سالن های اطراف صدها غرفه از تولیدکنندگان، سازندگان و شرکت های مهندسی و معماری حضور دارند که تقریبا می توان گفت شعار محوری و مشترک آنان در «ساخت و ساز مستحکم و ایمن» است و نکته دیگر اینکه نمایشگاه مملو از عرضه متریالی بود که با جرقه ای بسرعت آتشی پردامنه را موجب می شوند و قرار است هزاران خانواده و انسان درون سازه هایی زندگی کنند که با چنین مصالحی ساخته شده اند.
در بازدیدی که از سالن های مختلف و غرفه های متعدد این نمایشگاه داشتم، نگاه و فکرم از طرفی معطوف به حادثه دیروز آتش سوزی سالن 26 بود و از سوی دیگر به متریال قابل اشتعال عرضه شده در این رویداد بین المللی.
انواع فوم ها، انواع درب های چوبی، کامپوزیت، دیوارپوش و... هیچکدام کمترین مقاومتی در برابر حریق ندارند و در صورت بروز آتش سوزی در ساختمان ها مخصوصا برج های بلندمرتبه که عملیات مهار و اطفال را با چالش های جدی روبرو می کند، معلوم نیست چه تعداد قربانی و مصدوم برجا بگذارد و چه میزان خسارت مالی به ساکنان تحمیل کند.
چرا از پلاسکو، متروپل، بیمارستان گاندی، سینا اطهر و همین اخیرا خوابگاه دختران در بلوار کشاورز یا موارد متعدد حریق در واحد‌های صنعتی بزرگ و کوچک درس نمی گیریم؟
اشکال کار کجاست؟ در حالیکه ما دارای بهترین مهندسان معمار و شهرساز و طراح در کشور هستیم ولی باز هم باید از قول مدیرعامل سازمان آتش نشانی و خدمات ایمنی بشنویم که فقط در پایتخت 80 درصد از ساختمان های دولتی و دو سوم بیمارستان های تهران ناایمن هستند و تاییدیه های آتش نشانی را ندارند.
این آمار منهای سایر ابنیه غیرایمن است که سال گذشته آمار آن از سوی دادستانی تهران اعلام شد و منبع خبر نیز در خبرگزاری ها موجود است.
حالا در سطح کل کشور و کلان شهرها و بافت های فرسوده شهری اگر سرجمع ساختمان های ناایمن و دارای پتانسیل آتش سوزی را برشمریم و آنگاه شمار انسان ها و خانواده های در معرض خطر را هم لحاظ کنیم، حقیقتا در می یابیم که جمعیت کثیری از ایرانیان روی گسل آتش زندگی می کنند و بدلیل روزمرگی ها و ایضا کم توجهی دستگاههای متولی و همچنین ساخت و ساز با مصالح سنتی و آتش زا، از این موضوع بسادگی عبور می کنند و تنها در شرایط بروز فجایعی مانند پلاسکو برای مدتی مبحث ایمن سازی و استحکام بخشی و موضوعات مرتبط در رسانه ها، محافل کارشناسی و پارلمان های شهری و مدیریت بحران ما ادامه می یابد و پس از مدتی باز هم روال عادی زندگی در میان همین مخاطرات از سر گرفته می شود تا حادثه بعدی....
با دیدن هر غرفه و لمس هر محصول قابل اشتغالی که با قیمت های آنچنانی در نمایشگاه عرضه شده بود، داشتم به این موضوع فکر می کردم که اکنون در دنیا و ممالک مترقی استفاده از متریال نوین ساختمانی که مطابق استانداردهای 17 گانه سازمان ملل متحد است و کاملا هم ضد حریق بشمار می آیند، رواج یافته ولی در کشورمان همچنان ساختمان ها را بخصوص در بخش سقف، کف، نما و دکوراسیون داخلی از مصالحی که با کوچکترین جرقه یا اتصالی یک کابل برق بسرعت طعمه حریق می شوند، می سازیم.
اکنون مهندسان و سازندگان صنعت ساختمان در ایالات متحده آمریکا، چین، ژاپن، کره جنوبی و اغلب کشورهای اروپایی روی متریال نسوز و مقاوم به حریق متمرکز شده اند و از منابع معدنی استفاده می کنند و محصولاتی را با مزایای به مراتب بالاتر، خواص چندگانه ضدحریق، عایق صدا، ضد رطوبت و البته قابل بازیافت برای کاربرد در اجزای داخلی ساختمان ها و دکوراسیون داخلی استفاده می کنند و از همین مواد هم ساندویچ پانل های مقاوم برای دیوارهای داخلی تهیه می کنند که عمدتا در رسته «ساخت و ساز خشک» قرار می گیرند.
این متریال هم سرعت ساخت را بشدت افزایش می دهد و هم هزینه ها را نسبت به مصالح کنونی نامقاوم به آتش کاهش می دهد و عمر مفید ساختمان ها را از 35 سال کنونی به مرز 70 سال ارتقا خواهد داد.
مصالح کنونی که بخش اعظم آن «چوب محور» است و در واقع تیشه به ریشه منابع جنگلی می زنیم و همچنین برخی دیگر از متریال پرکاربرد کنونی در صنعت ساختمان سازی ایران که بشدت «آب بر» بوده و بدلیل نداشتن قابلیت بازیافت در نهایت بصورت نخاله های ساختمانی در اطراف شهرها و اکوسیستم رها می شوند و برآیند آنها چیزی مثل «آرادکوه» با آسیب های جدی به محیط زیست است، هرگز از سوی بخش نوآور و حتی مهندسان و ده ها تشکل و انجمن صنفی و حرفه ای بصورت جدی مورد واکاوی قرار نگرفته است و شاید فقر پژوهش در کشورمان است که نمی دانیم، اینک متریال نوین ساختمانی «نسوز» و دوستدار محیط زیست در دنیا کم کم دست رد به سینه مصالح فعلی و سنتی زده اند و نتیجه آن وجود ساختمان های سبز و مقاوم در برابر حریق است.
اما تصور نکنید در ایران هم از این موضوع غفلت شده است، خیر اینگونه نیست و اکنون گروه صنعتی فیبو بعنوان یک شرکت دانش محور به موضوع متریال نوین ساختمانی ورود کرده است و ورق های «فیبورد» و ساندویچ پانل ها و ورق های وکیوم CNC شده آن در بخش های سازه و دکوراسیون داخلی انقلابی به پا کرده است.
خدمتی که ساخت و ساز با این متریال به جامعه ایرانی می کند، وصف ناپذیر است زیرا هم خیال ساکنان را از یکی از پرتکرارترین حوادث بنام آتش سوزی راحت می کند، هم زحمت آتش نشانان را کاهش می دهد و هم جان و مال مردم را ایمن می کند و در نهایت قامت درختان کمتر طعمه تیزی تبرها می شود و ایران، سبزتر از همیشه خواهد ماند به شرطی که فرهنگ ساخت و ساز خشک با متریال نوین فیبورد را فراگیر کنیم.
می خواهید بیشتر بدانید که گروه صنعتی فیبو چیست و چکار می کند؟ توصیه ما به شما این است که به سایت این شرکت به آدرس www.fiboiran.com یا صفحات آن در فضای مجازی به آدرس @fiboiran رجوع کنید.
باشد که زین پس از بلندای تهران بجای ستون های دود و آتش سوزی های پرتکرار، آسمان آبی و ابرسفید نوازشگر چشمان همه ما باشد.
--> اخبار مرتبط
