خلیلی: 2024 سال شکوفایی سوارکاری خواهد بود / به مدال بازیهای آسیایی امیدواریم، سهمیه المپیک هدف ماست

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ فدراسین سوارکاری از جمله فدراسیون هایی است که در چند سال اخیر دوران رکود و انزوا را پشت سر گذاشته و تحرکات بسیار خوبی داشته که اوج آن کسب نخستین مدال آسیایی در این رشته بود. با این وجود سوارکاری همانند سایر رشته از پاندمی کرونا آسیل بسیاری دید از رشد و حرکت بازماند اما با عادی شدن نسبی اوضاع دوباره حرکت خود را آغاز کرده.

مسعود خلیلی رئیس فدراسیون سوارکاری درباره برنامه های پیش روی فدراسیون اظهار داشت: دوران کرونا برای ورزش و سوارکاری واقعا دوران سختی بود. اگرچه این فرصت بوجود آمد که با توجه به توقف مسابقات و رویدادها، برنامه های آموزشی را پیش ببریم اما در حوزه مسابقه و اردو واقعا عقب افتادیم و حالا با عادی شدن نسبی اوضاع استارت مضاعف زده ایم تا این عقب ماندگی و خلا جبران شود. در تمامی حوزه ها، رشته ها و زیرمجموعه های فدراسیون برنامه های مفصلی را در نظر گرفته ایم.

در پرش با اسب مسابقات استانی در همه استانهای فعال برگزار شده و مسابقات قهرمانی کشور در همه رده ها را نیز در برنامه داریم. در این رشته مسابقات به شکل مرتب و پیوسته برگزار می شود و مهمترین کاری که انجام داده ایم این بوده که مسابقات پرش با اسب کشوری را تمرززدایی کرده و از تهران به شهراهای مختلف برده ایم و توسعه و رونق این رشته در همه جا مدنظر داریم. در کنار آن برگزاری مسابقات بین المللی را نیز در برنامه داریم.

در رشته درساژ و پارادرساژ فعالیت های مجدانه ای را آغاز کرده ایم و کلاس های سولیداریتی با حضور دو مدرس خارجی برگزار شده. در این رشته هم کلاس و هم کلینیک را داشتیم. بعد از مدتها نیز شاهد برگزاری مسابقات درساژ قهرمانی کشور در همه رده ها بودیم و برگزاری این مسابقات به ویژه در رده های پایه و پارادرساژ اتفاق مهمی است که سبب پیشرفت و اعتلای این رشته می شود.

رئیس فدراسیون سوارکاری با اشاره به رشته استقامت و کورس ادامه داد: در سوارکاری استقامت با توجه به پتانسیل و توانایی های ما، برنامه های مفصل تری را در دستور کار داریم. برای نخستین بار کلاس سولیداریتی با یک استاد ایرلندی برگزار شد. همچنین برای نخستین بار دوره مربیگری استقامت را در ایران با حضور 30 شرکت کننده برگزار کردیم که 12 نفر موفق به اخذ مدرک رسمی شدند و این نفرات برای آموزش این رشته در ایران کمک شایانی خواهند کرد. به گونه ای که اکنون آموزش سوارکاری استقامت در اکثر استانهای ایران روال شده. برگزاری این دوره حتی در خاورمیانه به عنوان یکی از قطب های سوارکاری سابقه نداشته و ایران در این زمینه پیشتاز است.

در رشته زیبایی مسابقات استانی و قهرمانی کشور را برگزار کردیم. برای اسب ترکمن یک مسابقه ویژه داشتیم. 3 جشنواره زیبایی با حضور داوران آلمانی در شهرهای بجنورد، علی آباد و صوفیان برگزار کردیم و استقبال فوق العاده بود.

در رشته اسبدوانی، پس از 3 سال که برنامه ها متوقف شده بود، در پیست نوروزآباد مسابقات کورس را برگزار کردیم که یکی از بی نقص ترین و بهترین مسابقاتی بود که تا رشته کورس برگزار شده چرا که تایم تست دوپینگ بسیار کاهش یافته و همین به پاکسازی و سلامت مسابقات بسیار کمک کرده. از طرفی جوایز نیز به موقع پرداخت شد که همین در افزایش انگیزه سوارکاران موثر بود. بعد از این مسابقات در گلستان و یزد نیز مسابقات کورس نیز برگزار شد که با استقبال قابل توجهی همراه شده.

خلیلی همچنین به اهمیت بحث آموزش اشاره کرد و گفت: در حوزه آموزش نیز فعالیت های بسیاری داشته ایم. از فرصت کرونا و تعطیلی مسابقات برای برگزاری کلاس های متعدد در همه شاخه ها استفاده کردیم و یک سال خوب را برای دوره های مربیگری برای حوزه های و فنون مختلف از مربیگری تا کلانتری، داوری و طراحی داشتیم. آموزش اسبدوانی با حدود 400 نفر در استانهای مختلف از گلستان، یزد و خوزستان را برگزار کرده ایم و این دوره ها هم برای مربی و هم چابکسوار برگزار شده. در سال آینده نیز در نظر داریم این دوره ها با حضور مربی خارجی برگزار کنیم و امتداد پیدا کند.

وی افزود: البته تمامی این برنامه های برگزار شده و برنامه های پیش رو با مضیقه و دشواری انجام می شود چرا که مثل همه فدراسیون ها با مشکلات مالی دست و پنجه نرم می کنیم و بودجه معضل بزرگی برای رشته ما محسوب می شود. البته در حوزه جذب اسپانسر فعالیت های خوبی داشته ایم اما با توجه به مشکلات اقتصادی و وضعیت کرونا و رکود موجود طبیعتا برای اسپانسرها، سرمایه گذاری و هزینه کرد نیز دشوار است چرا که کسب و کار با سستی و خمودگی روبرو شده و درآمد به حداقل رسیده و از همین رو سرمایه گذاری بسیار دشوار است.

رئیس فدراسیون سوارکاری درباره برنامه های فدراسیون برای حضور در بازیهای آسیایی هانگژو بیان کرد: 25 نفر از قهرمانان و سوارکاران طراز اول ایران را دعوت کردیم برای این رقابتها اعلام آمادگی کنند که جملگی اعلام آمادگی کردند. در این دوره از رقابتها بحث اعزام اسب با دشواری و پیچیدگی خاصی همراه است و هاب انتقال اسب به چین از آلمان انجام می شود. به این دلیل که تقریبا تمامی کشورهای حاشیه خلیج فارس که در سوارکاری صاحب سبک و مدعی هستند، اسب های گرانقمیت و مسابقه خود را در اروپا نگهداری می کنند و از همین رو هاب انتقال اسب از مبدا آلمان در نظر گرفته شده که کار اعزام را برای ما بسیار دشوار و پیچیده کرده. با توجه به شرایط اقتصادی و هزینه ها به هیچ عنوان مقرون به صرفه نیست که ما اسبهای خود را ابتدا به آلمان بفرستیم و بعد از آن از طریق آلمان به چین منتقل کنیم. از همین رو با این دوستان و سوارکاران مشورت شد و به یک راهکار منطقی رسیدیم.

خلیلی ادامه داد: قرار بر این شد هر کدام از سوارکاران و مالکان اسب که در بیرون از ایران و اروپا اسب دارند و تا پایان اردیبشهت ماه در رقابتهای بین المللی CSI شرکت کرده و امتیاز بیاورند، به بازیهای آسیایی اعزام شوند. پس از این تصمیم 21 تقاضا برای اعزام آمد که از این میان 3 نفر به شکل جدی و سفت و سخت پای کار هستند و با توجه به داشتن شرایط اعزام خواستار حضور در بازیهای آسیایی هستند.

رئیس فدراسیون سوارکاری درباره اینکه آیا سوارکاران ما شانسی برای کسب مدال دارند یا نه، گفت: با توجه به شرایط به احتمال فراوان در بخش تیمی در بازی های آسیایی حضور نخواهیم داشت اما در بخش انفرادی پرش با اسب سوارکاران ما حضور پیدا خواهند کرد و از شانس کسب مدال برخورداریم و می توانیم به مدال فکر کنیم.

با توجه به سیاست های وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک مبنی بر کیفی سازی تیم های اعزامی به بازیهای آسیایی و با توجه به اینکه سوارکاری در دوره قبل در جاکارتا از کسب مدال بازماند، احتمالا سوارکاری برای حضور در هانگژو با چنین مانعی نیز روبرو شود. با این وجود رئیس فدراسیون سوارکاری نظر دیگری دارد: در این باره بحث کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش بر سر هزینه های اعزام است و از همین رو تاکید بر کیفی سازی کاروان دارند. اما ما برای حل این مشکل فرمول خاص خودمان را داریم. به این صورت که 50 درصد از هزینه های اعزام را اسپانسر پرداخت خواهد کرد و 50 درصد باقی مانده را مالک اسب متقبل می شود. چراکه وقتی اسبی در رویداد معتبری مثل بازیهای آسیایی شرکت می کند، به نوعی برای اسب ارزش افزوده به همراه خواهد داشت و قیمت آن افزایش پیدا می کند. از همین رو پرداخت هزینه توسط مالک به نوعی هزینه نیست بلکه سرمایه گذاری است و برای وی آورده مالی به همراه خواهد داشت. ما در بازیهای آسیایی جاکارتا نیز با همین فرمول شرکت کردیم و هیچ هزینه و بار مالی برای وزارت و کمیته به همراه نداشت. با حل این مشکل برای حضور در هانگژو مشکلی نخواهیم داشت.

وی با توجه به تجربه دوره قبلی بازیها می توان به مدال فکر کرد، پاسخ داد: منتخبین ما برای حضور در بازیهای آسیایی مالک هستند و سالهاست در این زمینه فعالیت دارند و سرمایه گذاری کرده اند. نسبت به 4 سال گذشته نفرات ما حرفه ای تر و باتجربه تر شده اند و سطح مسابقات داخلی ما نیز افزایش پیدا کرده. در حال حاضر مسابقات داخلی ما با ارتفاع 150 موانع برگزار می شود که در حد موانع بازیهای آسیایی است. ضمن اینکه به طور مرتب مسابقات بین المللی برگزار کرده ایم و چون این رقابتها در حوزه طراحی و ارتفاع موانع از استانداردهای بین المللی برخوردار است، در ارتقای کیفیت سوارکاران ما تاثیر شایانی داشته. اگر واقع گرایانه بخواهیم صحبت کنیم، در رشته تیمی ما شانسی برای مدال نخواهیم داشت چرا که رقبای ما بسیار قدر هستند و با اسب های چند میلیون دلاری در مسابقات شرکت می کنند. به عنوان مثال عربستان تنها یک طلا در المپیک دارد که متعلق به رشته سوارکاری است. با توجه به شرایط اسب های ما این فاصله پر شدنی نیست و باید تنها در حوزه تربیت چابکسوار بتوانیم خلا موجود را تا حدی پر کنیم. با این حال در رشته انفرادی می توانیم به مدال برسیم همانطور که سه سال پیش در بازیهای داخل سالن ترکمنستان داوود پوررضایی به مدال برنز رسد تا این رشته برای نخستین بار در سطح آسیا صاحب مدال شود.

جذب مربی خارجی در سوارکاری یکی از برنامه های مسعود خلیلی بود که سه سال گذشته و برای بازیهای آسیایی جاکارتا صورت گرفت و فن هوسن مربی نامدار بلژیکی برای هدایت سوارکاران در جاکارتا به ایران آمد. اما بعد از بازیهای آسیایی و در ادامه پاندمی کرونا فن هوسن رفت و دیگر شاهد حضور مربی خارجی در ایران نبودیم. خلیلی در این باره گفت: جذب مربی خارجی بسیار هزینه بر است و با توجه به مشکلات اقتصادی و هزینه دلاری امکان پذیر نیست. ما برای جذب مربی خارجی منابع مالی کافی در اختیار نداریم. با توجه به شرایط موجود هزینه سنگین برای جذب مربی خارجی را می توان در جای بهتری هزینه کرد که خروجی به مراتب بیشتری داشته باشد.

در دوره پیش که فن هوسن بلژیکی آمد نیز با کمک فدراسیون جهانی و شخص رئیس این فدراسیون پذیرفت به ایران بیاید. فن هوسن یک مربی حرفه ای و طراز اول بود که در تیم ملی بلژیک و تیم ملی عربستان سابقه مربیگری داشت که هر دو تیم جزو تیمهای مدعی دنیا هستند. ولی همشهری رئیس فدراسیون جهانی سوارکاری بود و در سفر وی به ایران و با درخواست ما از رئیس فدراسیون جهانی، او فن هوسن را مجاب کرد که به ایران بیاید. در شرایط عادی جذب چنین مربی اصلا امکان پذیر نیست. در حال حاضر هم هدایت تیم ملی ما را شاهرخ مقدم بر عهده دارد که یکی از پیشکسوتان و قدیمی های این رشته است و 60 ساله در صنعت اسب حضور دارد و از تجارب فراوانی برخوردار است و همیشه تلاش می کند تا خود را به روز نگه دارد.

فدراسیون سوارکاری در سالهای اخیر تلاش های فراوانی در راستای تالیف و ایجاد تبارنامه برای اسب های ایرانی کرده و به نتایج خوبی رسیده. خلیلی در این باره بیان کرد: تاکید فدراسیون به تولید باکیفیت و اصولی اسب های داخلی است و ما با توجه به نژادهای ممتازی که داریم می توانیم در این حوزه حتی صادرکننده باشیم. ما در تولید اسب صاحب سبک هستیم. اسب ایران پتانسیل بسیاری برای حضور در مسابقات مختلف دارد اما به جای استفاده از آن سراغ واردات اسب می رویم که به نوعی اتلاف منابع است در حالیکه در این حوزه می توانیم خودکفا باشیم و نژادهای داخلی قابلیت حضور در مسابقات را دارند. از ابتدا تاکید ما به رونق و احیای اسب های ایرانی بوده. در ایران 4 نژاد کرد، ترکمن، کاسپین و دره شوری را داریم که در سالهای اخیر از نژادهای اصیل آنها نمونه گیری شده و تبارنامه برای آنها درست کرده ایم.

با استفاده از مناسبات بین المللی و ارتباطات خوب برای اسبهای نژاد برتر ایران گواهینامه و بین المللی گرفته ایم و توانستیم برای نخستین بار در تاریخ 30 راس اسب ایرانی از نژادهای برتر خزر، ترکمن و عرب را به قطر صادر کنیم و با تدوام این روند و اصلاح نژادهای برتر می توان این صادرات را گسترش داد.

بحث زیرساخت یکی مشکلات قدیمی و کلیشه ای در سوارکاری بوده و تقریبا تمامی تاسیسات این رشته متعلق به سالهای قبل از انقلاب است و در 4 دهه اخیر تقریبا هیچ زیرساختی به رشته سوارکاری اضافه نشده. رئیس فدراسیون با اشاره به این معضل قدیمی می گوید: زمانی که ما فدراسیون را تحویل گرفتیم، تعداد باشگاه های فعال 168 عدد بود. بسیاری از هیات های ما به شکل اسمی و تنها روی کاغذ وجود داشتند و تقریبا هیچ فعالیتی در سطح استانها وجود نداشت. هدف نخست ما بسط، گسترش و فعالسازی سوارکاری در تمام ایران بود. امروز قریب به 670 باشگاه فعال در سراسر کشور داریم و تقریبا تمامی هیات های استانی حیات واقعی پیدا کرده اند و فعالیت مستمر دارند. اما متاسفانه در بحث زیرساخت هیچ پیشرفتی نداشته ایم. تقریبا تمامی زیرساخت های ما متعلق به 4 دهه پیش هستند که نه تنها به آنها چیزی اضافه نشده بلکه در نگهداری همان ابنیه محدود هم دقت نظر و اهتمام نداشته ایم و همین سبب شده که میادین سوارکاری ما جملگی فرسوده شوند. عمده مشکل ما بر سر اداره این اماکن است چه آنکه این اماکن از وسعت زیادی برخوردارند و اجاره کوتاه مدت آنها برای بهره بردار توجیه اقتصادی ندارد و از همین رو برای هزینه کرد در آن رغبت نمی کند. از طرفی شرکت نیز طبق قانون این اماکن را یک ساله واگذار می کند. اجاره یک ساله یعنی ویرانی زیرساخت های سوارکاری. در این راه باید شرکت توسعه و تجهیز یک بازنگری جدی در اداره زیرساخت های سوارکاری داشته باشد. یا خود آنها را اداره کرده و برای بازسازی آنها هزینه کند و یا به شکل اجاره بلندمدت آنها را به بخش خصوصی واگذار کند تا بهره بردار برای هزینه کرد در این اماکن توجیه اقتصادی داشته باشد.

در حوزه زیرساخت در این سالها خوشبختانه بخش خصوصی وارد شده و در چند استان کلیدی نظیر فارس، آذربایجان، سمنان، خراسان، ارومیه و... میدان سوارکاری ساخته. در این زمینه البته مشکل اصلی بحث زمین است که با توجه به وسعت مورد نیاز که نزدیک به 35 تا 40 هکتار است، برای سوارکاری هزینه سنگینی را می طلبد که از عهده شخص و بخش خصوصی خارج است. در این زمینه دولت می تواند برای رشد این رشته که ریشه در فرهنگ و دین ما دارد، زمین را در اختیار بخش خصوصی بگذارد و ساخت و ساز و ایجاد میدان سوارکاری بر عهده بخش خصوصی قرار بگیرد.

در این سالها سوارکاری نیز همانند سایر رشته های دیگر همانند فوتبال و بسکتبال به سمت استفاده از ورزشکاران خارجی و لژیونر روی آورده و در جاکارتا حتی یک لژیونر خارجی به نام سهیلا سهی در ترکیب تیم درساژ ایران به میدان رفت. خلیلی در این باره گفت: قریب به 180 سوارکار در کشورهای مختلف حضو دارند که با نام ایران در مسابقات سوارکاری شرکت می کنند و فکر می کنم کمتر رشته ای از چنین فراوانی برخوردار باشد. از این تعداد قریب به 50 درصد در مسابقات سوارکاری کشورهای حاشیه خلیج فارس مسابقه می دهند. لژیونرهای سوارکاری حتی به حوزه های دیگر تسری یافته و ما در داوری و طراحی مسیر لژیونر داریم. حتی در کورس سوارکاری ترکیه چابکسوار ایرانی داریم. اما این سوارکاران اغلب در سنین نوجوانان و جوانان قرار دارند و سطح و لول آنها در اندازه رقابتهای مهم و سطح بالایی چون بازیهای آسیایی و المپیک نیست. با این وجود آینده درخشانی برای لژیونرهای سوارکاری ایران پیش بینی می کنم چرا که در یک فضای مدرن و باامکانات و به روز فعالیت می کنند و حضور متوالی و مستمر در مسابقات مختلف سبب رشد و ارتقای آنها می شود و در آینده می توانند در ترکیب تیم ایران در بدرخشند.

کسب سهمیه المپیک برای سوارکاری یک هدف بزرگ و به نظر دور از دسترس است به ویژه اینکه سوارکاران ایرانی فاصله بعیدی با مقیاس جهانی دارند اما فدراسیون سوارکاری برای رسیدن به این هدف بزرگ و دوردست برنامه ریزی کرده. رئیس فدراسیون سوارکاری در این باره گفت: در فدراسیون سوارکاری 2 برنامه راهبردی 4 ساله تبیین کرده ایم. در این برنامه دیده شده که چگونه در بازیهای آسیایی مدال بگیریم و در المپیک و پارالمپیک کسب سهمیه کنیم. تمامی جوانب کار و بایدها و الزامات دیده شده، اینکه چه نیازهایی داریم؛ اسب، مربی، سوارکار و حتی زمین و باشگاه. حقیقت این است که برای هر کاری نیاز به نقشه راه و روشنگری داریم تا به نتیجه برسیم. بدون برنامه هیچ موفقیت و هدفی میسر نمی شود. در اتاق تاریک نمی توانید سوزن را پیدا کنید. من اعتقاد داریم با این برنامه و این نقشه راه سال 2024 سال شکوفایی سوارکاری خواهد بود. با توسعه و گسترش سوارکاری قهرمانان تازه نفس و بااستعدادی از استانها می آیند که سب انتخاب ما را بزرگتر می کند. سوارکاری یک رشته دیربازده است که برای موفقیت در آن باید شکیبا بود و البته تمامی الزامات را رعایت کرد. اسب خوب، مربی بادانش، باشگاه باامکانات و البته حضور مستمر و منظم در مسابقات. برای رسیدن به المپیک یک سوارکار باید حداقل 10 سال تاپ لول باشد. برگزاری مسابقات در استانهای مختلف و درکنار آن برگزاری مسابقات بین المللی CSI در همین راستا انجام می پذیرد که سوارکار ما پیشرفت کند و جلو برود. باید استانداردهای بین المللی را در رقابتهای داخلی رعایت کنیم تا پیشرفت کنیم.

وی افزود: رقابت در سوارکاری نابرابر است. رقبای طراز اول سوارکاری در دنیا با اسب های 25 میلیون دلاری در مسابقات حاضر می شوند و اما سوارکاران ما با اسب های 500 هزار دلاری. فاصله این دو بسیار زیاد است و ما باید این فاصله را با تربیت سوارکار و بالا بردن کیفیت خود جبران کنیم که بسیار دشواتر است. ما شبه دست خالی با رقبا باید رقابت کنیم با این وجود و این رقابت نابرابر اعتقاد دارم در پرش و استقامت حرف برای گفتن داریم و می توانیم به موفقیت برسیم.

انتهای پیام /