قیمت باورنکردنی مسکن / ارزان ترین شهر ایران را بشناسید
در این گزارش ضمن ارائه آخرین آمارها در خصوص بهای مسکن، شما را با ارزان ترین شهر ایران آشنا می کنیم.
طبق اطلاعات منتشر شده توسط مرکز آمار ایران، در فصل بهار سال 1400، بهای متوسط هر متر مربع فضای مسکونی در شهر تهران به 32 میلیون و 600 هزار تومان رسیده بود. در مقایسه، در اصفهان که در رتبه‌بندی گرانی شهرهای ایران، پس از تهران قرار دارد، قیمت فروش هر مترمربع فضای مسکونی 13 میلیون و 300 هزار تومان گزارش شده است.
پس از اصفهان، شهرهای تبریز، شیراز و مشهد نیز با متوسط قیمت‌های 11 میلیون و 100 هزار تومان، 11 میلیون و 50 هزار تومان و 10 میلیون و 800 هزار تومان، جزو گران‌ترین شهرهای ایران برای خرید مسکن محسوب می‌شوند.
کرج، اراک و قم نیز با متوسط قیمت‌های بیش از 10 میلیون تومان برای هر مترمربع زیربنای مسکونی، در رتبه‌های بعدی قرار دارند.
یاسوج، ارزان‌ترین شهر ایران
در مقابل، یاسوج با متوسط قیمت فروش هر مترمربع زیربنای مسکونی یک میلیون و 900 هزار تومان، ارزان‌ترین شهر ایران برای خرید مسکن است.
سایر شهرهای ارزان ایران نیز به ترتیب عبارتند از:
بیرجند با متوسط قیمت فروش هر مترمربع زیربنای مسکونی 3 میلیون و 911 هزار تومان
ایلام با متوسط قیمت فروش هر مترمربع زیربنای مسکونی 3 میلیون و 951 هزار تومان
خرم آباد با متوسط قیمت فروش هر مترمربع زیربنای مسکونی 4 میلیون و 156 هزار تومان
یزد با متوسط قیمت فروش هر مترمربع زیربنای مسکونی 4 میلیون و 272 هزار تومان
عوامل موثر بر قیمت مسکن
عوامل مختلفی از جمله عرضه و تقاضا، شرایط اقتصادی و سیاسی، تورم، نرخ سود تسهیلات بانکی و قیمت زمین بر قیمت مسکن تاثیرگذار هستند. در سال‌های اخیر، افزایش قیمت زمین و تورم، از جمله عواملی بوده‌اند که به افزایش قیمت مسکن در ایران دامن زده‌اند.
با توجه به اینکه قیمت خانه در ایران همچنان در حال افزایش است، خرید مسکن در برخی از شهرهای ارزان کشور، می‌تواند گزینه مناسبی برای افراد با بودجه محدود باشد.
نقش دولت در قیمت گذاری بازار مسکن
دولت‌ها نقش مهمی در قیمت‌گذاری بازار مسکن ایفا می‌کنند که می‌تواند از طریق مکانیسم‌ها و ابزارهای مختلفی صورت پذیرد:
سیاست‌های پولی و مالی: تغییر نرخ بهره می‌تواند هزینه‌های وام مسکن را تحت تأثیر قرار دهد و به این ترتیب، تقاضا برای خرید مسکن را افزایش یا کاهش دهد.
قوانین زمین و ساختمان: دولت‌ها می‌توانند از طریق قوانین و مجوزها بر میزان و نوع زمین‌های قابل ساخت نظارت کنند و به این ترتیب، بر عرضه مسکن تأثیر بگذارند.
مقررات ساخت و ساز: استانداردهای ساخت و ساز می‌تواند هزینه‌های توسعه‌دهندگان را تغییر دهد و بر قیمت نهایی مسکن تأثیر بگذارد.
مالیات بر املاک: دولت‌ها ممکن است از طریق تعیین مالیات‌های مختلف بر املاک، انگیزه‌هایی برای فروش یا نگهداری املاک مشخص کنند که این نیز بر تعادل عرضه و تقاضا تأثیر می‌گذارد.
سوبسیدها: دولت‌ها ممکن است به خریداران یا توسعه‌دهندگان یارانه بدهند تا مسکن مقرون به‌صرفه‌تری را عرضه کنند.
مداخله مستقیم در بازار: دولت‌ها ممکن است با ساخت مسکن اجتماعی یا ارائه وام‌های دولتی، مستقیماً در بازار مسکن دخالت کنند.
به طور کلی، دولت با ایجاد چارچوب‌های قانونی و مقرراتی و همچنین از طریق سیاست‌های اقتصادی خود، می‌تواند بازار مسکن را تحت تأثیر قرار دهد و در شکل‌گیری قیمت‌ها نقش داشته باشد.
تسهیلات مسکنی توسط دولت
دولت‌ها اغلب تسهیلات و برنامه‌های مختلفی را برای حمایت از خرید مسکن توسط شهروندان ارائه می‌دهند. این تسهیلات می‌توانند به شکل‌های گوناگونی باشند، از جمله:
وام‌های مسکن: این وام‌ها معمولاً با بهره‌های کمتر از بازار آزاد ارائه می‌شوند تا خرید خانه را برای اقشار مختلف جامعه میسر سازند.
یارانه بهره وام: در این شکل، دولت بخشی از بهره وام مسکن را پوشش می‌دهد تا هزینه‌های مالی وام‌گیرندگان کمتر شود.
حساب‌های پس‌انداز مسکن: برخی دولت‌ها حساب‌هایی با سود بالا برای کمک به افراد در پس‌انداز پول برای خرید اولین خانه‌شان ارائه می‌دهند.
یارانه مستقیم مسکن: این نوع کمک مالی مستقیماً به خریداران و یا مستاجرانی که تحت فشار هزینه‌های مسکن قرار دارند اعطا می‌شود.
مسکن اجتماعی و حمایتی: دولت‌ها مسکن‌هایی با قیمت‌های کنترل شده یا کمتر از بازار را برای خانواده‌های کم‌درآمد یا افراد و گروه‌های خاصی که به حمایت بیشتری نیاز دارند، می‌سازند.
برنامه‌های ساخت و ساز با همکاری بخش خصوصی: دولت‌ها ممکن است با بخش خصوصی مشارکت کنند تا پروژه‌های مسکونی را با هدف عرضه مقرون به‌صرفه‌تر اجرایی کنند.
تسهیلات مسکنی می‌توانند بر اساس سیاست‌های دولت‌ها و با توجه به شرایط اقتصادی و نیازهای جامعه تغییر کنند و هدف از آن‌ها ارتقاء دسترسی به مسکن و توانمندسازی شهروندان برای داشتن یک زندگی با ثبات‌تر است.
